Boulderen: Een pleidooi om dingen te proberen die je (zogenaamd) haat
23-8-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Soms is één avond genoeg om vooroordelen door elkaar te schudden. In ieder geval is dit precies hoe ik tot een nieuwe hobby en een fundamenteel besef ben gekomen.
Als je me een jaar geleden had uitgenodigd om te boulderen, had ik je met opgetrokken wenkbrauwen of een vragende glimlach aangekeken en een ironische «Ja klaaaar» van me laten horen. En nu ... hang ik aan de muur en probeer ik het volgende handvat te pakken.
Bron: Gabriel Grob
Maar ik begin bij het begin.
Klimmende hippies
Tijdens mijn studie kwam ik voor het eerst in contact met hobbyboulderaars en sportklimmers. De collegezalen waren gevuld met een paar klimschoenen tussen de blote voeten, wandelschoenen en sportschoenen. En de mensen die erin zaten vond ik meer dan verdacht.
Misschien was het de aanblik van hen die mate dronken uit de Patagonische kalebas in hun afgewassen tanktops. Of het opgeblazen zelfvertrouwen dat ik op ze projecteerde omdat ze voortdurend met hun spieren pronkten. Boulderen leek me geen sport, maar een hele persoonlijkheid. En daar wilde ik zeker niets mee te maken hebben.
Ik was er vast van overtuigd dat niets me in een benauwde boulderhal zou lokken. De gedachte alleen al dat ik mijn handen op het ruwe oppervlak van deze gekleurde grepen zou leggen, deed de rillingen over mijn rug lopen.
Bron: Stefanie Lechthaler
Maar toen nam een jeugdvriend onlangs contact met me op. Hij zocht mensen om mee te sporten. «Klinkt goed», antwoordde ik enthousiast, totdat mijn vreugde werd getemperd door zijn zin «Boulderen, bijvoorbeeld».
Op naar een nieuwe hobby
Omdat we op dezelfde golflengte zitten, was zijn «I know you'll love it» genoeg om me te overtuigen. Ik denk veel aan hem, dus deze sport moet wel iets hebben.
En nu, drie dagen later, sta ik voor de boulderhal «Minimum» in Oerlikon, en het is alsof ik door de ramen van vloer tot plafond in een oversized terrarium kijk. Binnen kijk ik naar de klimmers op de overhangende muren. Ze draaien hun hoofden als kameleons en zetten de ene voet na de andere op de treden. Hun medeklimmers hurken op de grond beneden en houden hen in de gaten. Alles is in beweging, geen plekje onaangeroerd. Hoe zou dat kunnen? Per slot van rekening is heel Zürich op deze dag bijeengekomen in deze boulderhal. Zo komt het tenminste op mij over.
Binnen leen ik een paar van deze lelijke schoenen. Degene die mijn medestudenten droegen. We warmen op en mijn blik blijft hangen op een jongen die de boulderproblemen, zoals de routes worden genoemd, vanaf de grond bestudeert en de handgrepen nabootst. Mijn collega grijnst: «Sommige mensen staan uren voor de wand, om vervolgens naar de volgende te rennen zonder ooit een houvast te hebben aangeraakt.» Ik moet lachen, maar nu wordt het serieus.
Gefascineerd na de eerste greep
Vreesd dat ik mezelf voor schut zou zetten, vraag ik naar een verborgen muur aan het begin, wat bijna onmogelijk lijkt in de menigte. Maar we vinden hem en mijn vriend legt me uit welke route het makkelijkst is. De eerste ronde is aan hem. Binnen een paar seconden raakt hij de bovenste greep, die het einde van een route aangeeft. Ik bepoeder mijn handen met magnesium, plaats ze in de grepen, plaats mijn voeten op de voetsteunen en hang van kan
naar kan - zo heten de grepen in het Engels. Voor ik het weet ben ik drie meter boven de grond en heb ik honger naar het volgende project - sorry, weer boulderjargon.
Bron: Stefanie Lechthaler
Als je openstaat voor nieuwe dingen, haal je meer uit het leven
Op een gegeven moment begeven mijn spieren het en herinneren me eraan hoe snel de tijd vliegt als ik plezier heb. Ik realiseer me dat mijn vooroordelen niet klopten en dat boulderen naast een beetje kracht ook creativiteit, vaardigheid en behendigheid vereist. Bovendien zit de sportschool niet alleen vol met opzichtige klimhippies, maar juist met vriendelijke gezichten die elkaar motiveren en steunen. Een open en kleurrijke gemeenschap met als doel problemen op te lossen.
Bron: Gabriel Grob
Deze avond heeft me quality time gegeven met mijn jeugdvriendin en ik ben beloond met een nieuwe hobby die ik wil blijven uitoefenen. Ja, ook ik moet mijn vooroordelen blijven heroverwegen om niet vast te lopen.
Maar verwacht mij niet snel op de rotswand. Dat is echt niets voor mij.
Of toch wel?
Welke ervaring heb jij gehad waardoor je aanvankelijke scepsis is omgeslagen in enthousiasme? Schrijf het in de comments.
Omslagfoto: Stefanie Lechthaler
De muren verven vlak voordat je de flat overdraagt? Zelf kimchi maken? Een kapotte gourmetoven solderen? Kan niet - kan niet. Nou ja, soms wel. Maar ik ga het zeker proberen.
2 opmerkingen
later