Opinie
"Ghost of Yōtei" durft geen pauze te nemen
van Philipp Rüegg
De gameplay is secundair - de setting is cruciaal
28-12-2024
Vertaling: machinaal vertaald
De gameplay van een spel kan me niet schelen, zolang het zich maar in een mooie wereld afspeelt. Ik heb liever een saai spel dan een beklemmende sfeer.
Ik erger me graag aan irritante mechanieken in spellen. Bijvoorbeeld hersendode vijanden, dwarsliggende metgezellen of crafting. En toch kan ik leven met deze storende factoren. Onder één voorwaarde:
De setting moet goed zijn.
Als een spel zich afspeelt in een prachtige wereld, betovert het me. Dan ga ik me verwonderen over de omgeving en de spelwereld verkennen.
De Caraïben - mijn plaats van verlangen
"Dishonored" drukt mijn stemming
De tegenpool van mijn tropische oases van welzijn: donkere en deprimerende werelden. Reizen door donkere kasteelruïnes in "Dark Souls"? De gedachte alleen al doet me huiveren. Sluipen door de post-apocalyptische, besmette stad in "Dishonored"? Nee, dank je. Urenlang over de mistige, sombere vlakten rijden in "Shadow of the Colossus"? Ik kan me niets somberders voorstellen.
Ik wil dat soort werelden niet eens verkennen. Ik heb mist en regen voor de deur. Geen zandstrand.
Gamen is voor mij altijd een ontsnapping uit het dagelijks leven. Als een kind verwonder ik me over zwevende kastelen, oosterse bazaars of bossen vol reuzenpaddenstoelen - prachtige dingen die niet voor mijn deur staan. Vooral als het koud is en regent, vlucht ik voor een paar uur naar de virtuele zon. Daarom keer ik regelmatig terug naar mijn vertrouwde plekken van verlangen.
Wat telt is de blik
Van tijd tot tijd maak ik een nieuw Blood Elf-karakter aan in World of Warcraft, alleen maar om het startgebied, het Immersang Forest, weer te zien. Ik kan urenlang vuurballen gooien naar zwevende mana wyrms in dit mystieke bos. Zonder doel, maar in complete gelukzaligheid.
Het maakt me ook niet uit dat ik maar één spreuk tot mijn beschikking heb, steeds dezelfde knoppencombinaties indruk en de mana wyrms niets lijken te leren van hun fouten. Het gameplay-aspect van mijn ervaring is zo hersenloos en repetitief dat het in het niet valt.
Dat brengt me terug bij Far Cry 6: Hoe bevredigend de wapens aanvoelen, hoe realistisch de vijanden op mijn acties reageren of hoe repetitief de gameplay is, dat laat me allemaal vrij koud. Ik ben vooral bezig met het vliegen over het vulkanische eiland in mijn wingsuit, het voeren van de pelikanen en het kijken naar de zonsondergang op het strand. Als de spelwereld me aanspreekt, vergeef ik de gameplay, zelfs de grotere blunders.
"Je moet je Sisyphus voorstellen als een gelukkig man," schreef Albert Camus. Hoe meer ik erover nadenk, hoe meer ik het begrijp. Tot in de eeuwigheid met een rotsblok een berg oprollen? Zolang het uitzicht maar goed is, vind ik het niet zo erg.
Omslagfoto: "Assassin's Creed: Black Flag".
Valentin Oberholzer
Freelance Editor
v4lentin.oberholzer@gmail.comMijn retraites hebben namen als Middle Earth, Skyrim en Azeroth. Als ik afscheid van ze moet nemen vanwege verplichtingen in het echte leven, begeleiden hun epische soundtracks me door het dagelijks leven, naar de LAN-party of naar de D&D-sessie.
Opinie
Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.
Alles tonen
