Het gebruik van nieuwe media kan ouders tot wanhoop drijven. Maar verboden en technische beperkingen zijn de verkeerde aanpak, zegt onderwijs- en mediawetenschapper Jessica Wawrzyniak. Veel belangrijker: hoe kinderen leren digitale verantwoordelijkheid te nemen. Hoe je ze als ouder kunt helpen.
En zodra een adolescent een mobiele telefoon bezit, leert de ervaring dat het dagelijks gezinsleven verandert. Plus: Ouders zijn soms overweldigd. Jessica Wawrzyniak, een pedagoog en mediawetenschapper, heeft een handige gids geschreven genaamd "Screen Teens" en geeft veel praktische tips over hoe je met kinderen kunt praten over digitale verantwoordelijkheid.
In het interview met de expert lees je wat opvoeders moeten weten:
Ik had leraar kunnen worden, maar omdat ik liever leer dan lesgeef, leer ik mezelf met elk nieuw artikel bij. Vooral op het gebied van gezondheid en psychologie.
Gids
Praktische oplossingen voor alledaagse vragen over technologie, huishoudelijke trucjes en nog veel meer.
Ieder kind wil erbij horen - en daar hoort ook bij dat het op een dag een smartphone heeft. Volgens "MIKE 2021", de nieuwste studie naar het mediagebruik van Zwitserse basisschoolleerlingen, heeft meer dan de helft van de tien- tot elfjarigen een eigen mobiel. Onder twaalf- tot dertienjarigen is dat al driekwart.
**Mevrouw Wawrzyniak, laten we beginnen met een voorbeeld uit het dagelijks leven als ouder: Mijn 11-jarige heeft een vriendschapsverzoek geaccepteerd van een meisje op Snapchat met de naam "Op zoek naar vriend 12". Een ander heet "Viola Mayer - geweldig". Mijn alarmbellen beginnen meteen te rinkelen. En terecht? ** Jessica Wawrzyniak: Ja, dat klopt. Ouders moeten in zulke situaties de dialoog zoeken om het perspectief van het kind te krijgen: Hebben ze het potentiële gevaar wel herkend? Dit hangt ook af van de ervaring die ze zelf of via vrienden al hebben opgedaan. De basisregel is echter: kinderen altijd controleren is geen oplossing. Ouders kunnen en moeten er niet altijd zijn. Maar voordat je ze toestaat mobiele telefoons en apps te gebruiken, moeten ouders ze de middelen geven om dat te doen. Het is nalatig om kinderen van jonge leeftijd heel lang alleen te laten met hun apparaten zolang ze niet zijn geïnformeerd over de gevaren van internet. Je zou je kind immers ook niet zonder toezicht aan de rand van het zwembad laten spelen als het nog niet kan zwemmen. Het is hetzelfde met smartphones en toegang tot internet.
**Dus als ouder lees ik stiekem de chats op de mobiele telefoon van mijn kind? ** Opletten betekent niet monitoren. Kinderen hebben recht op privacy. En het is belangrijk dat ze zelfstandige, zelfbewuste, verantwoordelijke gebruikers worden. Ik zou aanraden om jonge smartphonegebruikers, d.w.z. tien- en elfjarigen, vaker hun chats te laten zien. Benader het onderwerp proactief. Ouders hebben een zorgplicht, natuurlijk hebben ze belang bij wat er geschreven wordt. Maar die interesse moet dan ook ophouden. In het geval van jongeren, zelfs vanaf elf of twaalf jaar, zijn ouders erop aangewezen dat kinderen hen benaderen als ze problemen hebben - ook online. Kinderen doen dit echter alleen als ze een vertrouwensrelatie met hun ouders hebben en niet voortdurend bang zijn om in de problemen te komen.
**Hoe rust ik mijn kinderen uit met digitale vaardigheden? Vaak zeggen ze: "Dat weet ik toch al!" ** Het is voor het kind duidelijk dat zij altijd alles beter weten. Dit zijn normale generatieconflicten. Maar: laat je hier als ouders niet door afschrikken, want vaak genoeg is het niet waar. Blijf je kind bewust maken van de gevaren online. Als ze dan lastige situaties meemaken, zullen ze jullie gesprekken onthouden en niet volledig het vertrouwen verliezen als ze bijvoorbeeld ongevraagd een naaktfoto toegestuurd krijgen. Het is goed als je een concrete gespreksstarter hebt, zoals je voorbeeld met Snapchat. Dan kijk je als ouder niet van bovenaf op het thema neer, maar ontmoet je het kind op ooghoogte.
**Schermtijd is een groot thema. Welk advies heb je? Schermtijd is niet echt een groot thema. Natuurlijk moeten kinderen niet eindeloos op schermen kunnen spelen. Er moeten grenzen zijn. Maar richt je meer op de inhoud dan op de klok. Het gaat niet zozeer om de totale schermtijd. We kunnen immers toch al geen onderscheid meer maken tussen offline en online, omdat bijna alle activiteiten zich online verplaatsen. Vroeger brachten we uren door aan de vaste telefoon met vrienden. Tegenwoordig gebruiken we Messenger & Co om met vrienden te communiceren naast het voeren van telefoongesprekken.
**Hoe pakken ouders het eigenlijk aan? ** Kijk naar het mobiele telefoongebruik van je kind en ga logisch te werk. Maar laat de mobiele telefoon niet automatisch uitschakelen op een bepaald tijdstip of na een bepaalde periode. Dit is gemeen en lokt conflicten uit. Stel je voor dat je kind een spel speelt op zijn mobiel en het schakelt midden in een level uit. Of het videogesprek met een vriendje wordt gewoon afgebroken. Dat zou voor volwassenen net zo frustrerend zijn. Het is beter om plausibele tijdseenheden te vinden waarna het kind de mobiel weg moet leggen. Dat hangt niet af van één of twee minuten - dat kun je kinderen niet uitleggen. Maar je kunt ze wel op een logische manier uitleggen waarom ze bijvoorbeeld maar één level een game mogen spelen of tijdens een schoolvakantie met hun vrienden mogen praten.
**Bij welke online thema's hebben kinderen hulp nodig? ** Ik zal een paar belangrijke thema's opnoemen, er staat nog veel meer informatie in mijn boek. Cyberpesten is iets waar kinderen hulp bij nodig hebben: Waarom pest iemand, waarom wordt er zoveel haat verspreid, wat doet anonimiteit met mensen? Haat is iets enorms online, en alle kinderen die sociale media gebruiken moeten leren hoe ze ermee om moeten gaan. Kijk samen met je kind naar de commentaren op het web en denk samen na: Wat is constructief? Wat is een haatdragend commentaar? Wat wordt gewoon gedragen door de menigte? Welke opmerkingen zouden mensen nooit live tegen iemand anders durven zeggen? En welke opmerkingen zijn automatisch gemaakt door bots?"
**Cybergrooming, d.w.z. volwassenen die minderjarigen benaderen met seksuele bedoelingen, is ook een groot probleem. We zouden hier een apart interview over kunnen houden... ** Ja, kinderen moeten weten hoe ze zichzelf kunnen bevrijden als ze zich lastiggevallen voelen door cybergrooming. Ze kunnen hulp krijgen van vertrouwenspersonen of counselingcentra. Tieners moeten ook weten hoe algoritmes werken. Met wie je online vrienden maakt, wordt grotendeels bepaald door contactsuggesties. Met andere woorden, algoritmes onthouden met wie je contact hebt gehad en suggereren weer soortgelijke/geschikte mensen. Iedereen die regelmatig cybergrooming ervaart, bevindt zich dus mogelijk in een zogenaamde filterbubbel. Alleen al daarom is het belangrijk dat ouders weten wat hun kind online doet. Input is output. Kinderen creëren - net als volwassenen - hun eigen inhoud.
**Hmm, we denken dat we gevoed worden... ** ... maar dat is niet het geval. Wie 20 keer gewelddadige films heeft gekeken, krijgt steeds weer gewelddadige films te zien. Iedereen die onderzoek doet via een zoekmachine die enorme hoeveelheden gegevens verzamelt, zoals Google, krijgt later op allerlei sites bijpassende advertenties te zien. Persoonlijke gegevens, waaronder de interesses van internetgebruikers, zijn goud waard voor bedrijven. Nog een voorbeeld: Wie online geïnteresseerd is in specifieke samenzweringsverhalen, krijgt daar ook meer van te zien.
**Een belangrijk thema is ook de voorlichting over nepnieuws. Kinderen geloven graag alles wat hun favoriete Youtubers of Tiktokers hen vertellen. ** Veel wordt klakkeloos aangenomen, vooral op sociale media. Zonder bronnen te noemen, zonder te begrijpen welke economische en politieke belangen erachter kunnen zitten en welke schade vals nieuws kan aanrichten. Gesprekken helpen hier ook bij. Ga hier als ouders altijd op in en vraag: Hoe weet je dit? Is dit geverifieerde informatie? Hoe weet de beïnvloeder dat? Dit kun je ook oefenen met memes, die vaak een (vermeend) feit bevatten zonder bewijs. Natuurlijk komen kinderen niet altijd achter de bronnen, en ja, de vragen van hun ouders irriteren hen. Maar op een gegeven moment beginnen kinderen hun informatiebronnen uit zichzelf in twijfel te trekken.
**In je boek raad je alternatieven aan voor de monopolisten die onze gegevens verzamelen en verkopen. Vinden kinderen het eigenlijk wel slecht om transparante gebruikers te zijn? ** Ik heb vaak workshops op scholen gegeven. Toen het over gepersonaliseerde reclame ging, zeiden tieners natuurlijk: "Ik vind het praktisch als ik advertenties zie voor producten die ik toch al leuk vind." In de workshops lukte het me wel om ze aan het denken te zetten over tracking en ze aan te moedigen om te kopen, maar ik weet niet of het op de lange termijn hielp. Toch is het belangrijk om kinderen iets te leren: Bij de meeste apps waar een grote reclamemachine achter zit, hebben de bedrijven veel geld waarmee ze de alternatieve aanbieders kunnen verpletteren. Het feit dat een app door grote aantallen mensen wordt gebruikt, zegt niet veel over de kwaliteit ervan. Kinderen moeten alternatieven leren kennen, vooral open-source, licentievrije programma's die er niet op uit zijn om gegevens te verzamelen en te verkopen. Er zijn ook alternatieven voor WhatsApp, Facebook, Instagram en Twitter (nu X). Naar mijn mening is dit de eerste belangrijke stap. Of ze uiteindelijk hun toevlucht zullen nemen tot de vertrouwde apps is een andere vraag.
**Wanneer het thema WhatsApp aan de orde komt, kunnen jongeren de implicaties goed begrijpen: Als je ze uitlegt: het bedrijf heeft toegang tot alle contacten in het adresboek - zelfs diegenen die de messenger-dienst niet gebruiken. En dit schendt de rechten van deze mensen. ** Ja, kinderen herkennen dit moment van schok. Maar dat betekent niet dat ze stoppen met het gebruik van WhatsApp. Op de lange termijn gebeurt er wel iets op het gebied van sensibilisering. Als ze als kind en tiener hebben gehoord over datastromen en -sporen, zullen ze zich dat als volwassene weer herinneren. Met WhatsApp hebben veel mensen zich dat nu gerealiseerd: Je gegevens zijn daar niet in goede handen. Sommige mensen willen echter niet overstappen. Het is echter misschien mogelijk om de hele schoolklas aan te moedigen om over te stappen op alternatieve messengers zoals Signal.
**Wanneer kunnen kinderen zelf digitale verantwoordelijkheid nemen? ** Er zijn goede redenen waarom de meeste apps 13 of 16+ zijn. Hier zou je je aan moeten houden. Mijn advies: geef als ouders geen toestemming voor apps waarvan je de functies niet van tevoren met je kind hebt bekeken en besproken. Tegelijkertijd hoef je niet gek te worden als er een nieuwe app op de markt komt. Want de mechanismen zijn hetzelfde: je wisselt foto's uit, je chat met elkaar - er is niet veel verschil. Dit biedt veel opluchting voor ouders die bang zijn dat ze niet alles wat nieuw is kunnen bijhouden.
