Producttest
"God of War Ragnarok" in recensie: Het verhaal kruipt onder je huid, de gameplay werkt op je zenuwen
van Philipp Rüegg
"Horizon Forbidden West" in de test: Veel spektakel, maar ook enkele dieptepunten
14-2-2022
Vertaling: machinaal vertaald
De opvolger van "Horizon Zero Dawn" inspireert met indrukwekkende technologie en een levendige wereld. Het verhaal is minder overtuigend, evenals bepaalde open-wereld banaliteiten.
Verhaal komt te laat op gang
Daarnaast serveert het spel tal van clichés:
- Een baasvijand slingert me weg in plaats van me te doden als hij me gegrepen heeft. Gebeurt twee keer
- De tegenstander is me altijd een stap voor
- Om de wereld te redden is er een eenvoudig maar gekmakend ingewikkeld verteld plan met veel fantasietermen.
In tegenstelling tot het eerste deel, dat het voordeel geniet van een origin story, mist "Forbidden West" stimulans. De bewoners leven onbewolkt en de wereld is kleurrijk en vol leven. Ik denk dat ik de wereld even ga redden. Het voelt een beetje als het checken van mijn Instagram-feed in 2022. Het is maar net wat je doet.
Aloy blijft ook bleek. Na 30+ uur kan ik nauwelijks iets over haar vertellen. Behalve misschien dat ze het gevoel heeft dat alleen zij de wereld kan redden. En dat ze graag in zichzelf fluistert en een houding heeft als een banaan. De roodharige krijger lijkt altijd enigszins gelaten en ongeïnteresseerd. Dat draag ik over als ik speel.
Het gaat beter met de kennissen die je onderweg maakt. Ze zijn onderhoudend, maar verrassend veelzijdig. Aan veel van hen heb ik dierbare herinneringen, zoals aan de kok die zijn legendarische stoofpot alleen dankzij mij kon bereiden. De gedachte aan het bereiden ervan maakt me weer hongerig. Hoe ging het ook alweer? Wild zwijn, bevroren bessen en verse uien?
Impressieve wereld, maar een beetje statisch
De echte ster van het spel, afgezien van de robo-dinos, is de wereld. Zoals typisch is voor het spel bestrijken de uitgestrekte gebieden alle gangbare biomen: Van zanderige duinlandschappen tot besneeuwde bergen, dichte jungles tot de schilderachtige stranden in de ruïnes van San Francisco, alles is er. Zelfs de bunkers waar de machines worden geproduceerd zien er weer heerlijk buitenaards uit, alsof ik gekrompen ben en in een supercomputer terecht ben gekomen.
Terwijl de wereld visueel de zintuigen benevelt, miste ik toch het leven. Buiten de nederzettingen of kampen kom ik geen ziel tegen. Er zijn alleen maar machines, machines en nog eens machines. Ik kan geen stap zetten zonder van het ene naar het andere robo-dino cluster te struikelen. Het voelt niet als een levendige wereld, het voelt toch gewoon als een spel.
Hier is de afbeelding in originele grootte
.
Hier is de afbeelding in originele grootte
En ik heb nog één punt van kritiek op de presentatie: het geluid. Meer bepaald de achtergrondmuziek. Het eeuwig dezelfde, licht gespannen nummer werkte na verloop van tijd zo op mijn zenuwen dat ik de muziek in het menu zachter moest zetten. Of ik nu een nederzetting bezoek of op visjacht ga, dit opdringerige geluid vergezelt me altijd. De soundtrack is verder onopvallend, wat meestal een goed teken is. Alleen het achtergrondgeluid achtervolgde me tot ik in slaap viel.
Maar dat is allemaal gemopper op hoog niveau. De wereld is wat me elke dag opnieuw voor de tv lokte. Er is voortdurend iets nieuws om je over te verwonderen. Tot het einde toe kon ik geen genoeg krijgen van de vele details, de vloeiende animaties en het prachtige uitzicht.
Veel mogelijkheden, maar ook veel herhaling
Onderweg kan ik een geherprogrammeerde machine gebruiken als montuur - en als dat me nergens brengt, klim ik meestal. Altijd en overal wordt er geklommen. Aloy beweegt zich als een berggeit. De voortgang is snel en het uitzicht is adembenemend. Het klimsysteem is niet perfect. Aloy reikt vaak in de leegte. Dit is vooral frustrerend als ik vergeten ben een ladder te laten zakken om de weg te verkorten - en ik weer onderaan moet beginnen.
Kunnen we deze monteur alsjeblieft langzaam naar de schroothoop verwijzen? Vrijwel elk open wereld spel heeft tegenwoordig een klimmechanisme. Ik ben het echt zat om steeds overal rond te moeten klauteren - hoe snel het ook gaat. Of het is een centraal aspect van het spel zoals in Dying Light of doe het niet of gebruik het op zijn minst selectief.
Een ander open-wereld cliché is de grijphaak. Aloy kan het op bepaalde punten gebruiken om zich op te trekken. Het zweefvliegtuig ontbreekt ook niet: ik gebruik het niet om me suïcidaal van de rotsen te gooien, maar om elegant naar de volgende taak te glijden.
Een ding dat verboden is, is het zweefvliegtuig.
Oh ja, natuurlijk is er een minigame. Het heet "Strike" en het is een soort schaken met machines. Het is verrassend tactisch zonder ingewikkeld te zijn. Maar ik nam zelden echt de tijd om het te spelen.
Bugs
Omdat het spel gelukkig autosavings aanmaakt, is dit geen groot probleem en zou het meeste bij de lancering opgelost moeten zijn.
Conclusie: Goed spel, maar ik verwacht meer
Als ik veel zeur, is dat omdat Horizon Zero Dawn een uitstekend spel was en ik hoge verwachtingen had van het vervolg. Deze werden slechts gedeeltelijk vervuld. Visueel is "Horizon Forbidden West" een absolute knaller - voor mij een van de sterkste motivatoren om de wereld te verkennen. Ik krijg nooit genoeg van de weelderige landschappen en de indrukwekkende lichteffecten op verschillende momenten van de dag.
De tribale nederzettingen zijn ook uiterst creatief en levendig vormgegeven. Elke stam heeft zijn eigen unieke identiteit. Het is alleen jammer dat ze het leven niet ook uitdragen naar de wereld buiten hun staketsels.
Nog steeds indrukwekkend, hoewel niet helemaal zoals het eerste deel, zijn de gevechten tegen de machines. Vooral op momenten dat een 30 meter lange krokodil langs je heen zwemt of een huizenhoge mammoet op je af stormt, laait het enthousiasme op. De gevechten zijn hectisch en vol explosies en zijn erg leuk. Ze zijn net iets te frequent en hadden wat meer tactiek kunnen gebruiken.
Het grootste zwakke punt is het verhaal en de bijbehorende motivatie. Aloy blijft een eendimensionale, eenzame wereldredder. De dreiging is min of meer hetzelfde als in het eerste deel en het ontbreekt lange stukken aan spanning. Pas tegen het einde voelde ik me gedreven om uit te zoeken waar het verhaal heen ging. Daarvoor miste ik elk drama. Het level- of upgradesysteem motiveerde me ook niet veel, waardoor het spel me niet echt lang greep.
Bottom line, Horizon Forbidden West ziet er prachtig uit, maar de gameplay en het verhaal kunnen het niet helemaal bijbenen. Ik heb me prima vermaakt op deze gezellige monstersafari, maar de herinnering eraan zal waarschijnlijk sneller vervagen dan Aloy's eerste avontuur.
Wat zijn de namen van de metgezellen in het nieuwe verhaal ook alweer?
"Horizon Forbidden West" is beschikbaar voor PS4 en PS5. Ik heb een PS5 pre-release versie getest die Sony ter beschikking stelde.
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
