"Hunter x Hunter" zet alle andere shonen anime in de schaduw - ja, zelfs "Dragon Ball" en "One Piece".

Cassie Mammone

17-11-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Het shonen genre in anime staat voor geconcentreerde actie. "Hunter x Hunter" bewijst dat dit ook gecombineerd kan worden met diepgang.

Shonen (uit het Japans voor «少年», wat «jongen» betekent) is een genre van anime en manga dat voornamelijk gericht is op jonge mannen. Het genre is het sterkst vertegenwoordigd op de Japanse markt. Het wordt vooral gekenmerkt door actie, avontuur en de strijd tussen goed en kwaad.

Als je een anime dinosaurus bent, herken je misschien de term «Big Three». In de jaren 2000 werd het gebruikt voor de combinatie van de drie shonen-werken «One Piece», «Naruto» en «Bleach» omdat ze het medium wereldwijd populair maakten.

Terwijl «One Piece» de anime community tot op de dag van vandaag scherp houdt, zijn er tal van nieuwe releases in de schijnwerpers komen te staan: «Jujutsu Kaisen», «Demon Slayer», «My Hero Academia», «Chainsaw Man», «Dan Da Dan» en nog veel meer. Maar één werk, waarvan de manga sinds 1998 onregelmatig wordt gepubliceerd, zet oud en nieuw in de schaduw. «Voor mij is Hunter x Hunter» uit 2011 de beste shonen anime aller tijden. Ik zal je hier vertellen waarom.

Het begin van «Hunter x Hunter» - wat overigens wordt uitgesproken als «Hunter», de «X» is stil - is gebaseerd op het klassieke Shonen-regelboek. De hoofdpersoon Gon is een twaalfjarige jongen die zijn verloren vader wil evenaren. Hij wil een zogenaamde «Hunter» worden en moet daarvoor een test doorstaan. Het verhaal begint met kinderlijke onschuld, een duidelijk doel en een pure zucht naar avontuur.

Ik realiseer me al vroeg dat de actie van «Hunter x Hunter» niet zo kinderachtig is als veel van zijn genregenoten. Een deelnemer aan de Hunter-competitie vermoordt zijn rivaal voor de lol. Gon's nieuwe vriend Killua is bestand tegen gif omdat hij als kind een zware huurmoordenaarstraining heeft ondergaan. Dit wordt minder humoristisch gebracht dan in veel andere anime. In plaats daarvan gaat «Hunter x Hunter» in op de trauma's die dat met zich meebrengt.

«Hunter x Hunter» is anders - en heerlijk genadeloos

Uiterlijk na het Hunter-examen ontvouwt zich de serieuze aard van Shonen. Het blijft zo dat Gon een typisch Shonen hoofdpersonage is als een plezierige jongen. De wereld waarin hij zich beweegt houdt daar echter geen rekening mee.

Sommige verhaallijnen maken me echt kapot. Aardige secundaire personages eindigen plotseling als lijken voor schurken die op hun lichamen experimenteren. Een groep criminelen vermoordt bijna een hele clan voor hun eigen gewin. Vooral als Gon niet in het middelpunt van de belangstelling staat, zie ik de wereld niet meer door zijn optimistische ogen. Dit maakt zijn verhaal niet saai of zelfs irrelevant - het blijft een spannende en prachtige afwisseling.

Door Gon ervaar ik de pure geest van avontuur en komen de beste aspecten van het Shonen-genre naar voren. Naast het Hunter-examen neemt hij ook deel aan een toernooi en reist hij naar een virtuele wereld. Er is geen spoor van saaie filler-inhoud.

In een ander opzicht verslaat «Hunter x Hunter» de concurrentie: het uitgebreide gevechtssysteem.

Net als in andere shonen hebben de personages in «Hunter x Hunter» vaak bovennatuurlijke krachten. Het systeem heet «Nen». Eenvoudig gezegd is dit de levenskracht die mensen leren beheersen. Elke persoon heeft aspecten van zijn vermogens die van nature beter bij hem passen: Terwijl Gon bijvoorbeeld goed is in het vergroten van zijn fysieke kracht, zijn andere mensen beter in het oproepen van wapens of het produceren van bliksem. Iedereen kan alles leren - maar de moeite die een talent kost, is gekoppeld aan hun natuurlijke aanleg.

Het systeem heeft duidelijke regels en blijft logisch, maar biedt tegelijkertijd genoeg vrijheid om spannende vaardigheden te creëren. De mix van bedachtzaamheid en creativiteit is een van mijn favoriete gevechtssystemen in shonen.

Mijn probleem met shonen anime

Niet alle shonen zijn hetzelfde. «Hunter x Hunter» is zeker niet het enige werk dat een wrede wereld portretteert naast een onschuldige liefde voor avontuur. Voor mij staat het echter bovenaan omdat het afrekent met alle kinderziektes van het genre.

De grootste shonen lijden onder hun populariteit. Als ik bijvoorbeeld kijk naar «One Piece», dan vind ik het tempo van de plot in zowel de manga als de anime tergend langzaam. Als er al meer dan 25 jaar bijna wekelijks hoofdstukken verschijnen, kunnen ze niet allemaal even spannend en vol van inhoud blijven. Dus na een paar op gevechten gerichte hoofdstukken verlies ik uiteindelijk mijn interesse. Hetzelfde geldt voor de anime: om te voorkomen dat die op een gegeven moment de manga inhaalt en geen sjabloon meer heeft om aan te passen, worden scènes voortdurend uitgesponnen tot het punt van irrelevantie.

Het resultaat is een spannend verhaal, maar wel een dat me blijft afleiden door het wisselende tempo.

De animebewerking uit 2011 van «Hunter x Hunter» bevat geen filler en heeft een aangenaam tempo. Ik zit de hele 148 afleveringen gebiologeerd voor het scherm. Het enige minpuntje is dat de animebewerking midden in het verhaal eindigt omdat het manga-origineel nog steeds niet af is.

Ik kan deze pijn overwinnen dankzij de genialiteit van «Hunter x Hunter». Met Gon en zijn vrienden kan ik eindelijk kijken naar helden op avontuur die niet het middelpunt van de wereld zijn. Natuurlijk is Gon, zoals veel animehelden, bijzonder begaafd. Maar hij is niet de enige die dat is en hij is ook niet de uitverkorene die op een dag de wereld zal redden.

De rol van de uitverkorene die de wereld zal redden.

De rol van de uitverkorene verliest uiteindelijk zijn betekenis als hij over alle helden en heldinnen wordt gelegd. In «Dragon Ball» is het meestal Son Goku die te hulp schiet - ook al zou het eigenlijk zo zijn dat hij het stokje doorgeeft aan zijn kinderen. «Naruto» begint met de droom van een gepest weeskind dat erkend wil worden door zijn dorp en de leider ervan wil worden. Het feit dat het lot van de hele wereld van hem afhangt en dat alle andere ninja's behalve zijn rivaal Sasuke irrelevant zijn, legt de lat buitensporig hoog. Zelfs Ruffy uit «One Piece», die velen leuk vonden omdat hij een grappige rubberen man is die op piratenavontuur gaat, wordt steeds vaker de uitverkorene.

Door de rol van uitverkorene voelen veel hoofdpersonen zich onaantastbaar vanwege hun belangrijkheid. In «Hunter x Hunter» hebben acties gevolgen. Er staat veel op het spel. Gon wordt geen absolute supermens omdat hij het hardst schreeuwt of omdat hij uit een legendarische familie komt. Dit maakt de wereld tastbaar, realistisch - ook al hebben we het nu over superkrachten.

Een verhaal zonder einde?

Echter, «Hunter x Hunter» heeft één groot nadeel in vergelijking met andere shonen manga. Het zit hem niet eens in het werk zelf, maar in de randvoorwaarden.

«Hunter x Hunter» wordt sinds 1998 getekend en geschreven door mangaka Yoshihiro Togashi. Desondanks zijn er net iets meer dan 400 hoofdstukken gepubliceerd - mangaka Eiichiro Oda heeft er bijna drie keer zoveel gepubliceerd voor «One Piece».

Dit past bij het tempo van het verhaal.

Dit past bij het tempo van het verhaal, maar de reden hiervoor is helaas onaantrekkelijk: Togashi worstelt al jaren met zijn gezondheid. Hij lijdt aan chronische rugpijn, waardoor hij herhaaldelijk langere tijd niet kan zitten en tekenen. Daarom wordt de publicatie van de «Hunter x Hunter» manga regelmatig onderbroken. Het verschijnen van hoofdstukken is zo sporadisch geworden dat mangafans het bijhouden op de zelfbenoemde «Hiatus x Hiatus» chart.

Er wordt gevreesd dat «Hunter x Hunter» nooit voltooid zal worden, ook al heeft Togashi beweerd dat zijn vrouw - Naoko Takeuchi, de mangaka van «Sailor Moon» - het na zijn overlijden zou kunnen overnemen.

In het belang van de mangaka en zijn werk is het te hopen dat zijn lijden uiteindelijk zal afnemen.

Omslagfoto: Yoshihiro Togashi, Madhouse

Cassie Mammone

Freelance Editor

cassie.mammone.freelance@gmail.com

Ik schreef mijn eerste tekst over videogames toen ik acht jaar oud was. Sindsdien ben ik niet meer kunnen stoppen. De tijd daartussenin besteed ik aan mijn liefde voor 2D Husbandos, monsters, mijn riot cats en sport.

---

Opinie

Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren