Koele tochten voor hotdogdagen
24-5-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Darina Schweizer
Het valt niet mee om je poten koel te houden op warme dagen. Livia Waser presenteert de meest verfrissende wandelroutes voor honden in Zwitserland in haar nieuwe boek "Coole tips voor hete dagen". Ik vergezelde haar op een van de routes.
De zon brandt, het asfalt glinstert. Als ik Livia Waser tegenkom op de parkeerplaats bij Naturerlebnispark Sihlwald, geeft de thermometer 27 graden aan - in de lente. Gek. En ideaal tegelijk: het thema is haar nieuwe hondenuitlaatboek voor warme dagen.
Kaya doet ook mee. De tienjarige golden retriever hijgt in de hitte. «Zullen we meteen gaan?», vraagt Livia. Ik knik. Na een paar passen stappen we onder het afdak.
In de schaduw lopen ze eerst bergopwaarts over een kronkelig, smal pad. Livia laat Kaya voorop lopen - aan de leiband, want het is broedseizoen. Ze zijn een goed geoefend team. De 42-jarige uit Glarus reist en wandelt al zo'n negen jaar door Zwitserland met haar hond. De opgeleide toerismespecialiste en fotografe post haar favoriete routes op de website H-und.ch. In de loop der jaren is dit een kwaliteitslabel geworden voor hondvriendelijke vakanties en vrijetijdsactiviteiten. En dat leidde weer tot Livia's eerste boek in 2022.
Dit jaar is daar de tweede wandelgids aan toegevoegd. De 45 routes lopen door bossen en kloven, langs bergpaden en wateren en bestrijken alle kantons. «Zo ongeveer overal waar het koel is in de zomer», zegt Livia.
We hebben nu de top van de heuvel bereikt. Hier, midden in het bos, waait een verfrissende wind. Ik snuif harder dan Kaya en ook Livia moet even pauzeren. Terwijl we op adem komen, beginnen we te praten over fysieke grenzen. Ze vertelt me dat ze door een auto-immuunziekte en een ongeluk niet meer zo fit is als vroeger. «Gelukkig is Kaya ook langzamer geworden door de leeftijd. Ze moedigt me aan om te blijven bewegen, zelfs op slechte dagen», zegt ze en geeft de hond een aai over de bol. Maar nu is het tijd voor een korte pauze.
We gaan op de zachte bosgrond zitten. Kaya krijgt water - rechtstreeks uit de fles. Ik moet lachen om hoe vrolijk de hond haar bek opentrekt. «Je onderschat vaak hoe snel honden vocht nodig hebben», zegt Livia. Na de korte pauze gaan we weer op pad. We lopen nog steeds in de schaduw. Een beekje kabbelt rustig naast ons. Ik begrijp waarom Livia deze route in haar boek heeft opgenomen. Maar ze zegt ook dat voorzichtigheid geboden is als het om water gaat. «Spetteren in het water kan gezondheidsrisico's opleveren voor honden. Ik schrijf hierover in mijn boek.»
Kaya heeft geen zin om te spetteren. We laten het beekje achter ons en naderen een splitsing in het pad. Livia zet haar rugzak even neer op een bankje. «Wat heb je daar voor Kaya in zitten?» vraag ik. Ze maakt hem open en haalt er een roze drinkbeker uit. «Handig voor onderweg en wat comfortabeler voor Kaya dan de fles.» Ze vult het en zet het neer voor de hond. Ze begint meteen te slurpen. Livia heeft ook een zak met lekkers bij zich. «Voor de motivatie», zegt ze met een knipoog.
Dan pakt Livia een paar hondenschoenen uit. «Zijn die niet voor de winter?» vraag ik verbaasd. «Niet alleen. Ze zijn ook handig in de zomer als je op hete straten moet lopen. Honden kunnen hun poten al verbranden vanaf ongeveer 25 graden», legt ze uit. Ze bieden ook bescherming op harde metalen roosters, die de twee vaak in ravijnen passeren. Als Kaya ondanks de pootbescherming gewond raakt, heeft Livia een kleine EHBO-kit bij zich. Naast verband bevat het ook een antihistaminicum tegen allergische reacties. «Je hebt eigenlijk meer voor Kaya meegenomen dan voor jezelf», zeg ik. Ze lacht en zegt: «Ja, het belangrijkste is dat het goed met haar gaat.»
Livia's blik valt op de vacht van Kaya. «Wat heb je daar nu weer opgeraapt?», zegt ze hoofdschuddend en plukt een kleine teek uit het haar van de hond. Met behulp van een zakdoek plet ze de spinachtige meteen. «Ik heb de gewoonte om dat te doen.» Voorkomen is beter dan genezen, want honden kunnen ook ziek worden van tekenbeten. Als alle teken weg zijn, is het tijd om het laatste deel van onze route aan te pakken. Met iets minder dan een uur is het een van de kortere in Livia's boek. De langste kunnen wel zeven uur duren. Afhankelijk van de fysieke conditie van mens en dier.
Terwijl ze verder lopen, grijpt Kaya plukjes gras van de zijkant van het pad en plukt er een paar stengels vanaf. Livia trekt ze weg en zegt: «De laatste tijd heeft ze problemen met intoleranties. Waarschijnlijk probeert ze haar spijsvertering te stimuleren met het gras. Maar te veel is niet goed. Dan moet ik haar aanmoedigen om door te gaan.» Ik herinner me wat Livia in het begin zei: dat Kaya er ook voor zorgt dat ze in beweging blijft op slechte dagen. Dat verwarmt mijn hart. En dat komt niet door de zon.
Als we op weg gaan naar onze bestemming, een idyllische vijver op een open plek, durf ik aarzelend te vragen: «Hoe lang wil je nog samen op pad?» «Zolang we gezond zijn en ervan genieten. We komen nooit ideeën te kort», antwoordt Livia vol overtuiging en voegt eraan toe: «In de winter hebben we nog prachtige avonturen in de sneeuw kunnen beleven.» Materiaal voor een nieuw boek? Livia geeft nog niets weg. «Eerst komt de zomer.» Kaya snuift instemmend - en huppelt vrolijk naar het water. Nu is het dus toch tijd om te spetteren.
Wat is jouw favoriete plek om je hond mee naartoe te nemen op een warme dag? Vertel het ons in een reactie.
Darina Schweizer
Senior Editor
Darina.Schweizer@digitecgalaxus.chStadskind dat van het platteland is teruggekeerd naar het stedelijke rijk en haar zolderflat heeft omgetoverd tot een strandhuis van aloë's en vuurtorens. Dierenliefhebster die geïnteresseerd is in psychologie met een ongevaarlijke uitstraling, zwarte humor en een criminele smaak in boeken.
1 commentaar
later