Achtergrond
Voorbeschouwing: "Anno 117" maakt me meteen verslaafd
van Samuel Buchmann
Spelen van "Pompeii: The Legacy": veel "Anno", weinig nieuws
1-12-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Debora Pape
Het Early Access-project "Pompeii: The Legacy" wil zich onderscheiden van de massa bouwsimulaties met de reconstructie van Pompeii en een familieverhaal. Dit is nog niet helemaal gelukt.
Wederom is er een tekort aan arbeidskrachten uit de plebejische klasse. Zonder hen zal niemand het werk doen dat nodig is om mijn kleine Romeinse geplande stad uit te breiden. Ik bouw een paar nieuwe woongebouwen. De situatie in de mijnen en werkplaatsen verbetert. Toch klagen mijn patriciërs, die verwend zijn door consumptie, over het gebrek aan luxe artikelen. Er zijn meer rozentuinen nodig zodat ik parfum kan produceren. Dan zijn er geen planken meer, dan is de verscheidenheid aan voedsel te klein, dan is er geen plaats meer in de pakhuizen. Er is altijd wel iets.
Wat leest als een typische vijf minuten in «Anno 117: Pax Romana», maak ik eigenlijk mee in «Pompeii: The Legacy». Het bouwspel, dat zich momenteel in Early Access bevindt, neemt me ook mee naar het oude Romeinse Rijk. Het enige verschil is dat «Pompeii» niet is gemaakt door een triple-A studio, maar door één ontwikkelaar uit Kroatië.
Er is geen tekort aan bouwspellen, ook niet met een Romeinse setting. In de meeste daarvan vind ik een nieuwe nederzetting in een stuk ongerepte natuur en maak ik er een bloeiende stad van.
In theorie pakt «Pompeii: The Legacy» het anders aan: in het jaar 100 na Christus vertrouwt keizer Trajanus me de wederopbouw van de stad Pompeii toe, die 20 jaar eerder door een vulkaanuitbarsting is verwoest en bedolven. In de campagnemodus reis ik met mijn familie naar de beroemdste puinhoop uit de geschiedenis. Het opbouwen van mijn familiedynastie is een ander aspect dat «Pompeii» onderscheidt van de concurrentie in het genre.
Bouwen in plaats van herbouwen ... maar alleen in theorie
Ik vind het idee van herbouwen spannend. Het zou interessant kunnen zijn om ruïnes op te ruimen en te ontmantelen, waardevolle materialen te bergen en Pompeii geleidelijk weer op te bouwen.
Het aspect van wederopbouw speelt helaas geen enkele rol in het spel. Tenminste niet in de eerste tien uur dat ik het speelde. In plaats van Pompeii letterlijk uit de as te vegen en de verwoeste stad weer met leven te vullen, bouw ik een nieuwe stad op een groene weide op ruime afstand van de plaats van de tragedie. Het heeft niets met Pompeii te maken. Ik gebruik een paar ruïnes in mijn stedelijk gebied als steengroeven voor bouwmaterialen, maar dat is niet nodig.
Ik bouw mijn oude/nieuwe stad op een rasterkaart zonder verrassingen. Ik heb huisvesting nodig voor slavenarbeiders, die de ruggengraat van mijn beroepsbevolking vormen. Later komen daar de hogere klassen van plebejers en patriciërs bij. Zij hebben meer behoeften en verwachten voorzieningen die ik hen moet bieden. Anders pakken ze hun koffers en vertrekken ze zonder compromissen.
Ik gebruik een onderzoeksboom om nieuwe technologieën en wetten vrij te spelen. Na korte tijd bouw ik een haven die me verbindt met het handelsnetwerk van het Romeinse Rijk. Ik kan het gebruiken om goederen te kopen en verkopen vanuit havensteden in heel Europa.
Ik gebruik een onderzoeksboom om nieuwe technologieën en wetten vrij te spelen.
De gameplay verschilt nauwelijks van die van andere bouwspellen. Maar er is potentieel, want de Vesuvius is nog steeds actief. Op een gegeven moment wordt mijn stad getroffen door een aardbeving die een paar huizen verwoest. Een screenshot op de website laat vallende lavabommen zien. Ik heb nog geen vulkaanuitbarsting meegemaakt, maar de vuurberg kan in de toekomst nog voor problemen zorgen. Volgens de spelbeschrijving zullen er ook andere rampen plaatsvinden, zoals sprinkhanenplagen.
De dynastieke ontwikkeling is (nog) bleek
Mijn bouwactiviteiten zijn ingebed in een achtergrondverhaal over een patriciër met de naam Maximus en zijn familie. Aan het begin van het spel heb ik vier dynastieën om uit te kiezen, elk met verschillende voor- en nadelen.
Tijdens de campagne duiken er steeds boodschappers en andere bezoekers op om me een nieuwe taak te geven of gewoon een verhaal te vertellen. Zo kom ik te weten wat er in het rijk gebeurt. Op een gegeven moment wordt Maximus zelfs op oorlogspad gestuurd en verdwijnt hij voor een paar jaar. Zijn afwezigheid heeft geen invloed op het spel. Het is leuk dat alle dialogen op muziek zijn gezet.
Ik vind het een goed idee om het bouwaspect te koppelen aan een aparte dynastie. Je hoeft echter niet te rekenen op een stamboomnetwerk zoals in «Crusader Kings». Op dit moment maakt het spel niet uit wie de sleutel tot de stad heeft. Verschillende talenten en eigenschappen van familieleden zijn nog niet geïmplementeerd in de huidige versie van het spel; er is een placeholder in de interface.
Ziet er geweldig uit, maar moet nog veel verfijnd worden
Het spel worstelt met problemen met de levenskwaliteit, zoals het gebrek aan overzicht. Het vinden van gebouwen van een bepaald type in de stad voelt als een straf. Hetzelfde geldt als ik een bepaald product wil verkopen en op zoek ben naar handelspartners op de kaart van Europa.
Enkele mechanismen zijn lastig.
Sommige mechanieken zijn me niet helemaal duidelijk, zoals hoe goederen precies worden verdeeld en hoe mijn financiën precies in elkaar zitten. Er zijn enorme fluctuaties in grondstoffen: Een grote voorraad van duizenden eenheden van een product kan in een mum van tijd op zijn en ik realiseer het me pas als mijn bevolking klaagt.
Alle productiegebouwen kunnen worden opgebruikt.
Alle productiegebouwen kunnen meerdere niveaus worden opgewaardeerd om de productie te verhogen. Dit kost me maar een paar materialen en wat geld, wat meestal geen belemmering is. Ik upgrade nieuw gebouwde huizen meteen tot het maximum - dat is vervelend en voelt overbodig. Als ik toch al gemakkelijk kan upgraden, waarom is de functie dan überhaupt geïmplementeerd?
Ik kan gemakkelijk opdracht geven voor onderzoek zonder dat ik er iets voor hoef te doen. Ik heb alleen genoeg grondstoffen en geld nodig. Dit geeft me veel te snel toegang tot nieuwe gebouwen naar mijn zin, wat ik nauwelijks waardeer. Ik race door de onderzoeksboom en plavei huizen in het landschap zonder echt de effecten ervan op te merken of ze van dichterbij te bekijken. Dat voelt liefdeloos.
Het voordeel hiervan is dat mijn nederzetting snel groeit. Snelle successen zijn ook successen. En de nederzetting is echt indrukwekkend: Gebouwen en decoratieve modules - die erg doen denken aan «Anno» - zijn prachtig vormgegeven en er zijn overal mensen die dingen dragen of met anderen kletsen. Mijn nieuwe Pompeii is echt iets om te zien.
Conclusie: «Pompeii: The Legacy» is de moeite waard om in de gaten te houden
Op dit moment onderscheidt «Pompeii: The Legacy» zich nog niet van andere bouwspellen. Maar er is potentieel: de Vesuvius zou een bedreiging kunnen worden en wat pit aan de gameplay kunnen toevoegen. De dynastiemechanismen lijken nog niet te zijn geïmplementeerd, maar ze zouden ook mogelijkheden kunnen bieden om het spel te onderscheiden van andere.
De bestaande verscheidenheid aan gebouwen en producten biedt een solide basis, maar er is nog ruimte voor verbetering door het gebrek aan overzicht en weinig individuele spirit. Ik vind het jammer dat ik een nieuwe stad bouw in plaats van Pompeii herbouw zoals verwacht. Het spel is in ieder geval al een visuele traktatie.
«Pompeii: The Legacy» is sinds 23 september beschikbaar in Early Access op Steam (PC). Het spel is mij voor testdoeleinden ter beschikking gesteld door Siscia Games.
Omslagfoto: Debora Pape
Voelt zich net zo thuis voor de spelcomputer als in de hangmat in de tuin. Houdt onder andere van het Romeinse Rijk, containerschepen en sciencefictionboeken. Bovenal speurt hij naar news uit de IT-sector en slimme dingen.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
