Sportende kinderen: wat ouders verkeerd doen

Michael Restin

14-4-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Veel ouders vinden het moeilijk om hun mening over de sportprestaties van hun kinderen voor zich te houden. Zelfs degenen die zich aan de zijlijn nog kunnen beheersen, beginnen op weg naar huis te debriefen. Dit kan alleen maar fout gaan.

Stel je voor dat ouders, vooral vaders, zich doordeweeks op school net zo zouden gedragen als tijdens sportwedstrijden in het weekend. De hel zou losbreken in de klas. «Vermenigvuldig nu! Looos! Los de vergelijking op!» - «Er staat een komma voor en na de betrekkelijke bijzin!» - «Hé, juf, hoe lang nog?»

Wat bijna geen enkele ouder zal denken dat zijn zoon of dochter goed op weg is om professor in de wiskunde te worden omdat zijn kind de tafels van vermenigvuldiging probleemloos onder de knie heeft, in de sport ligt dat heel anders. Vooral in disciplines die een carrière beloven, breekt ouderlijke ambitie ongegeneerd door. Het kan uitgroeien tot iets groots. Net als Frank Lampard, die als voetballer het project van zijn vader was.

Ik heb de tragedie op sportvelden vanuit drie verschillende perspectieven waargenomen: Als kind, als coach en als vader. Met teamgenoten, aan de zijlijn van toernooien en bij andere clubs. Gelukkig gedraagt de meerderheid van de ouders zich correct. Zoals meestal het geval is, is het een kleine maar luidruchtige minderheid die problemen veroorzaakt en het weekend verpest voor meer dan alleen hun eigen kind.

De soort die coacht vanaf de zijlijn of de tribune en coaches overstemt; die altijd met één been in het veld staat als de organisator geen duidelijke grenzen trekt; die geen onzekere kinderen opbouwt maar botweg tegen ze schreeuwt; die creativiteit en spelvreugde smoort omdat in hun ogen alleen winnen telt.

Kinderen willen zelf winnen. Maar ze moeten ook leren omgaan met het feit dat dit niet altijd lukt. En ouders moeten daarbij helpen.

Bied ruimte voor ontspanning

Niet verrassend, ongevraagde kritiek werd helemaal niet goed ontvangen, terwijl gesprekken op initiatief van het kind leidden tot diepgaande gesprekken op ooghoogte. Terwijl empathische ouders het kind de ruimte geven en voorzichtig het gevoelsleven van hun kroost verkennen, zeggen anderen: Doe de deur dicht, nu praat ik. En dat is zelden goed voor het kind, ongeacht het sportieve resultaat.

Ben je gelukkig?

Thierry Henry beschreef een van deze scènes op indrukwekkende wijze. De voormalige Franse voetballer van wereldklasse had zo'n vader die nooit tevreden was. Die hem bij zijn geboorte een wereldcarrière voorspelde en later als hoogste autoriteit aan de zijlijn stond om een oordeel te vellen. Henry beschrijft zo'n scène uit zijn jeugd in deze podcast.

De verkeerde rolmodellen

Succes, geld en roem overtreffen alles aan de buitenkant. De depressie, constante druk en zelftwijfel blijven onzichtbaar. Vooral niet die van de andere 99,9999 procent die het nooit zo ver hebben geschopt en gewoon kapot zijn gegaan aan de verwachtingen van anderen. Die als kind geen hobby mochten hebben, maar een missie moesten vervullen.

Of hun sport haatten zoals Andre Agassi. Hij had er niet eens zelf voor gekozen. Omdat hij, net als zijn latere vrouw Steffi Graf, gedreven werd door zijn vader. In zijn biografie beschrijft hij hoe de twee mannen, supervaders die de 70 naderden, bijna slaags raakten toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten in een ruzie over de beste trainingsmethoden.

De lijst is lang genoeg om een aantal imitators aan te trekken. Dit kan in één op de miljoen gevallen lonend zijn, in ieder geval financieel. Voor allemaal blijven er mentale littekens achter.

Link eigenwaarde niet aan prestaties

De meeste wedstrijden vinden plaats op een niveau dat geen mondiale carrière belooft. En toch doen sommige ouders alsof een wedstrijd het enige is dat er echt toe doet. Ze zouden zich moeten afvragen of het echt een goed idee is om het gevoel van eigenwaarde van een kind te koppelen aan hun sportprestaties. Kinderen sterk maken betekent hun zelfvertrouwen opbouwen. Wat weer niet betekent dat je kritiekloos alles moet toejuichen wat je kroost aanraakt.

Ik heb geleerd dat het niet belangrijk is wat er door mijn hoofd ging terwijl ik keek. Het is belangrijk om te begrijpen wat de kinderen bewoog. Want dat zijn vaak totaal verschillende thema's.

Michael Restin

Senior Editor

Michael.Restin@digitecgalaxus.ch

Eenvoudige schrijver, vader van twee kinderen. Is graag in beweging, beweegt zich door het dagelijkse gezinsleven, jongleert met verschillende ballen en laat af en toe iets vallen. Een bal. Of een opmerking. Of allebei.

---

Opinie

Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren