Tech overzicht: Hoe mijn dagelijks leven er 25 jaar geleden uitzag

David Lee

26-12-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Als volwassene had ik 25 jaar geleden geen mobiele telefoon of laptop. Mijn herinneringen aan het jaar 2000 doen me beseffen hoezeer technologische ontwikkeling mijn leven heeft veranderd.

Een kwart van de 21e eeuw is alweer voorbij. Er waren een paar momenten waarop ik me plotseling realiseerde hoe ver de technologie was gekomen - bijvoorbeeld toen ik mijn eerste SSD gebruikte. Ik kon niet geloven hoe snel de computer ineens opstartte! Of toen ik voor het eerst voetbal keek in HD-kwaliteit: Wow, je kunt de individuele spelers herkennen, zelfs als ze niet Carlos Valderrama heten! Maar de meeste veranderingen gebeurden in kleine stapjes, dus ik merkte ze nauwelijks op. Pas achteraf besef je hoe anders alles toen was.

Computerontkenners op de werkvloer

Aan het begin van deze eeuw werkte ik als student twee dagen per week bij een bank. Mijn taak was het invoeren van papieren facturen in het SAP-systeem. Of simpeler gezegd: cijfers uittypen. Natuurlijk waren pc's al lang ingeburgerd bij banken. Maar een oudere medewerkster, die op het punt stond met pensioen te gaan, had haar hele werkzame leven met succes geweigerd om werk op de computer te doen. Er zat voor haar niets anders op dan de papieren facturen te controleren en te stempelen. Als ze de telefoon opnam, sprak ze haar eigen naam verkeerd uit. Niet omdat ze niet beter wist, maar omdat ze aan de telefoon in een andere rol kroop, net zoals veel mensen zich tegenwoordig heel anders gedragen op sociale media dan «in het echte leven». De computers waren met elkaar verbonden, maar er was geen web of e-mail. Zelfs onder jongere mensen hadden velen nog geen e-mailadres.

Mijn intrede in het mobiele telefoontijdperk

Tijdens mijn zoektocht naar een interessantere baan kwam ik een advertentie tegen. In 2000 betekende dit dat ik een telefoonnummer van een bord op de universiteit scheurde en belde. Vanaf een openbare telefoon, die niet in een hokje stond, maar in de gang buiten de kantine van de universiteit. Het geluid galmde door de gang en ik kon nauwelijks verstaan wat mijn toekomstige baas aan de andere kant van de lijn zei. Nadat ik het ontelbare keren had moeten vragen, begon ik me te schamen en deed ik net alsof ik alles had begrepen.

Ondanks de communicatiestoornis haalde ik het gesprek en kon ik even later aan de slag in de techjournalistiek met kleine opdrachten onder begeleiding. Het was verbazingwekkend wat ze me daar lieten doen: ik recenseerde bijvoorbeeld specialistische boeken waar ik heel weinig van wist. Ik verwierf in korte tijd de nodige arrogantie en deed er vervolgens jaren over om die weer af te schudden.

Ik had toen nog geen mobiele telefoon. Dat veranderde even later, nadat ik drie uur op iemand had staan wachten op het station. Deze persoon vertelde me later dat hij alles had geprobeerd om me te bereiken, maar dat het helaas onmogelijk was om mensen op te piepen via de stationsluidsprekers. Toen dacht ik: Hm, misschien is een mobiel toch niet alleen voor effectenmakelaars en drukdoeners.

Als student hoefde ik niet lang na te denken over welke mobiele telefoon ik zou kopen: ik ging naar de dichtstbijzijnde elektronicazaak (R.I.P.) en nam de goedkoopste. De Motorola bot kon niet meer dan 10 tekstberichten opslaan. Om überhaupt nieuwe berichten te kunnen ontvangen, moest ik de oude berichten blijven wissen. Maar hé: nu was ik bereikbaar! Soms toch. Ik liet de mobiele telefoon vaak thuis of vergat er twee dagen naar te kijken.

De computer was de nieuwe telefoon

Bereikbaarheid was thuis ook een probleem. Of het internet of de telefoon, ik kon het niet allebei tegelijk doen. Omdat ik graag urenlang chatte, was mijn lijn vaak bezet. Overigens had mijn telefoon een draaischijf, wat retro was voor die tijd «» .

Vanuit het perspectief van vandaag waren computers niet stil of zuinig. Toch was het volkomen normaal - althans in mijn omgeving - om ze nooit uit te schakelen. Simpelweg omdat het opstarten lang duurde. Op CRT-schermen liep er altijd na korte tijd een schermbeveiliging, zodat het beeld niet inbrandde.

Mijn doos was een Macintosh in een torenkast. Er zat een Iomega ZIP drive in, waarvan ik dacht dat ik die moest hebben, maar die ik vervolgens niet nodig had. Het was waarschijnlijk de Power Macintosh 6500 - in elk geval was het een ongeïnspireerd stuk uit het ongeïnspireerde Apple-tijdperk tijdens de afwezigheid van Steve Jobs. Ik herinner me ICQ nog heel goed. Dit was ook beschikbaar voor de Mac, maar daar werkte het nogal slecht. Het IP-nummer was standaard zichtbaar. Er waren mensen die het leuk vonden om mijn computer ermee te laten crashen. Het kon me niet echt schelen, crashes maakten toch deel uit van het dagelijkse computerleven.

Het internet werd geassocieerd met de hoop om mensen dichter bij elkaar te brengen. Deze wens leek aanvankelijk in vervulling te gaan. De duidelijkste uiting hiervan was chatten gevolgd door een blind date. Voor mij ging het als volgt: een gesprek beginnen in een tekstchat met een volslagen vreemde. De hele nacht chatten en je dan verbaasd realiseren dat het al 6 uur 's ochtends is en buiten langzaam licht wordt. Beseffen dat dit onzin is en dat je alleen maar teleurgesteld zou zijn als je elkaar persoonlijk zou ontmoeten. Maar besef ook dat je niets te verliezen hebt en spreek toch af. Wees teleurgesteld. Teleurgesteld zijn en weer tot 6 uur 's ochtends kletsen met een onbekende. Enzovoort.

Bijna iedereen had foto's op zijn eigen computer staan. En als dat zo was, dan waren deze foto's fysiek beschikbaar in betere kwaliteit. Zelfs met documenten stonden de belangrijke dingen op papier. Ik zou het helemaal niet erg hebben gevonden als mijn computer was gehackt en mijn gegevens gestolen. Ik heb geen enkel document meer uit het jaar 2000, omdat ik het jaar daarop een notebook kocht en helemaal opnieuw begon. Er was niets dat de moeite waard was om over te zetten naar de nieuwe machine.

Wat verbazingwekkend genoeg tot op de dag van vandaag heeft overleefd is het browserspel met George W. Bush in vrije val.

Mijn eerste televisie

Om vollends zu verblöden op de hoogte te houden van de staat van domheid, kocht ik een tv. Ook hier pakte ik gewoon de goedkoopste van Melectronics - de United TV kostte 199 frank minus 10 procent korting omdat het het tentoonstellingsmodel was. Het scherm was nauwelijks groter dan dat van een moderne tablet, maar met een veel lagere resolutie. Natuurlijk was het ook al «gebogen», alleen andersom. Ik was tevreden.

Om dit te doen heb ik de oude VHS-recorder van mijn ouders geleend en op een middag drie keer achter elkaar «The Big Lebowski» gekeken. Maar ik had de videorecorder eigenlijk nodig omdat ik voor mijn studie de taal van news op particuliere en publieke omroepen vergeleek. Omdat het ook om de verbinding met het beeld ging, fotografeerde ik flikkerende en trillende stilstaande beelden op de tv met mijn analoge camera en maakte ik fotokopieën van deze afdrukken voor het seminarverslag. Je kon er bijna niets op herkennen, ze zagen er niet uit. Maar de professor nam er geen aanstoot aan - het kon gewoon niet beter. Hij nam het ook op de koop toe dat het onderzochte programma al uit de lucht was gehaald toen ik mijn scriptie inleverde. Het jaar daarop verdween de zender (TV3) volledig van het toneel.

Aan de vooravond van de muziekrevolutie

In die tijd nam ik nog steeds muziek op cassette op. Ik kocht ook een draagbare MiniDisc recorder. De computer was nog niet geschikt voor muziek. Hij kon CD's afspelen, maar niet branden. MP3's maken was zeker mogelijk geweest - maar waarom? Ik kon ze nergens anders afspelen. Daarom was muziek downloaden geen haalbare optie - bovendien kon ik met de trage en dure internetverbinding nog net een CD kopen. Slechts twee of drie jaar later zag alles er heel anders uit - in het jaar 2000 stond ik aan de vooravond van een technologische revolutie. CD-branders, het delen van bestanden, MP3-spelers en digitale opnamestudio's maakten de MiniDisc recorder voor mij overbodig

Eerlijk schuimgevecht

In 2000 was er nog geen YouTube of sociale media en het internet was nog lang geen vervanging van persoonlijk contact. Beurzen en tentoonstellingen waren een groot en belangrijk iets. Vooral in de technische sector.

Orbit was de grootste computerbeurs in Zwitserland. In 2000 was deze gericht op zowel zakenmensen als consumenten. De dotcom bubbel was op zijn hoogtepunt, maar nog niet gebarsten. Hoewel ik later naar de veel grotere IFA en de absurd grote CES ging, vond ik Orbit 2000 de gekste techbeurs die ik ooit had bezocht. Ik kon geen enkele stand voorbij lopen zonder te worden aangesproken en betrokken te worden bij een zakelijk gesprek. Dit ondanks het feit dat ik er niet uitzag als iemand waarmee je zakelijke gesprekken zou moeten voeren. Eén stand bevatte een complete spooktrein, aan het eind waarvan ik een vers geperste fruitcocktail kreeg. Waarom? Ik heb geen idee. Mijn enige taak op de beurs was om te helpen met het legen van het biervat dat mijn baas had getapt bij de stand van Adobe. Er kwam alleen maar schuim uit. Een passend beeld voor de beurs in die tijd.

David Lee

Senior Editor

David.Lee@digitecgalaxus.ch

Mijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie. meer

---

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren