Nieuws en trends

Waarschijnlijk de grootste meteorietkrater ter wereld

30-8-2023

Vertaling: machinaal vertaald

Het spoor van een onvoorstelbare catastrofe ligt waarschijnlijk verborgen in het zuidoosten van Australië. De ronde structuur is drie keer zo groot als de Chicxulub krater uit de ondergang van de dinosauriërs.

Diep onder het oppervlak van zuidoost Australië ligt een vreemde structuur. Tot nu toe is het alleen te herkennen aan magnetische anomalieën, maar wat te zien is in de vervormde veldlijnen is opmerkelijk: een systeem van concentrische ringen gegroepeerd rond een bult in het midden. Dit duidt op een meteorietkrater. Zulke formaties komen af en toe voor als een hemellichaam de aarde raakt. Wat echter ongewoon is, is de grootte van de ringstructuur, waarvan het centrum onder de stad Deniliquin ligt: hij heeft een diameter van minstens 520 kilometer. Daarmee is hij veel groter dan enige andere bekende asteroïdekrater op aarde.

De tot nu toe grootste bekende inslagkrater op aarde is de Vredefortstructuur, die een diameter van wel 300 kilometer had toen hij meer dan twee miljard jaar geleden werd gevormd. In 2006 ontdekten experts een krater van bijna 480 kilometer onder het ijs van Antarctica - maar het is nog niet bewezen dat dit echt de sporen van een inslag zijn. De Deniliquin krater zou aanzienlijk groter zijn. Het is echter nog allerminst zeker dat het echt om een gigantische inslag gaat - en niet gewoon om een willekeurige cirkelvormige speling van de natuur.

Wanneer een asteroïde van enkele kilometers groot de aarde raakt, verdampt deze enorme hoeveelheden gesteente en creëert deze een komvormige depressie in de aardkorst. Terwijl schokgolven en uitgeworpen materiaal zich vanaf het inslagpunt naar buiten verspreiden, gedraagt het gesteente in het centrum van de krater zich korte tijd meer als water waarin een steen is gegooid: Het stuitert terug naar boven terwijl concentrische golven zich door de nieuwe krater verspreiden. Tegelijkertijd zakken de instabiele kraterwanden naar binnen en vullen het ontstane gat gedeeltelijk op. Dit vormt de ringstructuren en de centrale berg die typisch zijn voor zulke grote kraters.

Maar niets van dit alles is zichtbaar in Deniliquin; het ligt allemaal begraven onder rotslagen van ongeveer vier kilometer dik. Torenhoge bergen, uitbarstende vulkanen, wind en water hebben de vorm bedekt en geërodeerd. Maar verschillende bewijzen, verzameld in een publicatie van Andrew Glikson van de Universiteit van New South Wales en geoloog Tony Yeates, ondersteunen de veronderstelling dat dit inderdaad de grootste krater is die tot nu toe op de planeet is ontdekt. Naast de opvallende magnetische ringen, waar experts al in 2000 op wezen, onthulden metingen in 2009 cirkelvormige zwaartekrachtpatronen. In 2015 werd er ook een bult ontdekt in de aardmantel, die omhoog bolt onder de vermoedelijke krater - deze werd mogelijk gevormd toen tientallen kilometers gesteente verdampten en de aardmantel omhoog bolde door het ontbrekende gewicht.

Verbijsterend!

Het is verbazingwekkend dat zelfs tot op zekere hoogte bekend is wanneer de Deniliquin structuur precies is gevormd. Ten westen ervan steekt het uit in een berggordel die zich ongeveer 514 miljoen jaar geleden vormde, terwijl granieten van ongeveer 420 miljoen jaar oud de krater doorsnijden en dus jonger zijn. Het was precies in deze periode dat de op één na grootste massa-extinctie in de geschiedenis van de aarde plaatsvond, waarbij ongeveer 85 procent van alle diersoorten omkwam - In een interview met het magazine "The Conversation" vermoedt Glikson dat de gigantische inslag de catastrofe zou kunnen hebben veroorzaakt. Eerst moet echter met zekerheid worden bewezen dat het echt een inslagkrater was. Hiervoor hebben experts direct bewijs nodig van de inslag in de vorm van rotsen die zijn veranderd door schokgolven en enorme hitte. Toekomstige diepe boringen moeten dit bewijs leveren.

Spectrum van de wetenschap

Wij zijn partners van Spektrum der Wissenschaft en willen goed onderbouwde informatie toegankelijker voor je maken. Volg Spektrum der Wissenschaft als je de artikelen leuk vindt.

[[small:]]

Coverafbeelding: Shutterstock / Vadim Sadovski

64 mensen vinden dit artikel leuk