Achtergrond
5 eigenzinnige overeenkomsten tussen Büsis en Nymphies
van Anika Schulz
Wandelen met kinderen: Plezier of frustratie?
12-10-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Dat ik graag naar de bergen ga, betekent niet dat mijn kinderen deze passie met mij delen. Maar niets gewaagd, niets gewonnen. Voor het eerst maakte ik met mijn kinderen een huttentocht. Hier is mijn persoonlijke dagboek van 2700 hoogtemeters, 20 kilometer wandelen, 8 pakken chips en bijna evenveel pakken zure appelringen.
Zal ik de rugzak van mijn zoon wel of niet afdoen?
Dan de eerste mijlpaalbeslissing. Moeten we de eerste 300 meter omhoog lopen vanaf Wildhaus of de gondel nemen? Een retorische vraag, vooral als je je kinderen bij zo'n besluitvormingsproces betrekt. Natuurlijk nemen we de gondel, wat al een behoorlijk gat slaat in ons wandelbudget. Eenmaal boven is er een laatste toiletpauze en dan zijn we eindelijk weg.
De vaders, wetend wat de dag nog in petto heeft, lopen ontspannen weg. De kinderen, niet wetende dat ze nog 700 hoogtemeters moeten klimmen, rennen uitbundig vooruit, onze waarschuwende woorden negerend. Geflankeerd door imposante rotswanden gaan we in een rustig tempo vooruit.
Nadat mijn zoon verschillende keren dicht bij het instorten kwam - althans dat beweerde hij - bereiken we eindelijk de tussenhoogte. Verderop op de pas, nog eens 200 meter hoger, zien we de "Zwinglipasshütte" al liggen. Maar wat betekent het hier al: "Waaaaaaaaaas, zo ver moeten we nog wandelen", klinkt het bijna eenstemmig. Het moet hier vermeld worden: Alle kinderen dragen een kleine, relatief lichte rugzak.
Geheimtip: wandel als groep en je krijgt een kamer voor jezelf
Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor Flo en mij is een SAC-hut nieuw terrein. Barbara en Bruno begroeten ons hartelijk. We zijn de eerste gasten van ongeveer 28 wandelaars die het gastpaar die avond verwacht.
Ongecompliceerd, maar standvastig, laat Bruno ons kennismaken met de regels van de hut. Ons geluk: omdat we met zijn zevenen zijn, krijgen we een eigen kamer. God weet, dat is geen vanzelfsprekendheid, want bij elke overnachting in een SAC-hut is massaverblijf de regel.
Helaas is van slapen voorlopig geen sprake. Helaas is er een toilet aan de andere kant van de muur. Telkens als iemand papier uit de automaat trekt, rammelt het alsof Murmeli wordt opgejaagd met een machinegeweer. Bij navraag hierover belooft Bruno, de beheerder van de hut, de papierautomaat te verplaatsen.
Appenzellse gastvrijheid - of hoe de herbergier me op mijn plaats zette
Ik heb toch goed geslapen en, zo leer ik 's morgens, de kinderen ook. Na het ontbijt gingen we om ongeveer 10 uur op weg naar de tweede etappe. Maar wacht: eerst moet de blaar op de hiel van mijn dochter worden doorgeprikt en vakkundig worden afgedekt met een pleister.
Een half uur later is de zaak echter duidelijk. Mijn arendsoog heeft een kudde gemzen gespot. Verbaasd zitten we aan de voet van een enorme rotswand en zien de dieren grazen. Een aangenaam gevoel van geluk en dankbaarheid overvalt me dat ik mijn kinderen deze momenten van rust in de natuur kan geven.
Hutmeester Peter: Van burn-out naar perfecte gastheer
En ook huttenwachter Peter draagt bij aan de sfeer. Acht jaar geleden kreeg de nu 67-jarige ondernemer een burn-out die hem dwong een nieuwe koers uit te zetten. En zo nam hij drie jaar geleden het stokje over als huurder van de Hundsteinhütte.
En dat doet hij met veel passie. Zijn mengeling van hartelijkheid en vaderlijke strengheid valt goed bij de kinderen. Weer hebben we geluk en krijgen we als groep van zeven een kamer voor onszelf.
Zoals op de eerste avond is een van de hoogtepunten voor de kinderen het klaarmaken van het nachtkamp. Dit houdt bijvoorbeeld in dat ze de kussens bedekken met de meegebrachte kussenslopen en de eveneens meegebrachte tijkslaapzakken uitspreiden.
Mijn argumenten werken niet, dus komt de huttenwachter mij te hulp
Dag 3: We hebben allemaal vrij goed geslapen en de pijnlijke spieren en pijnen van de eerste twee dagen vallen mee. Om acht uur ontbijten we. En ook hier scoort Peter verschillende punten als gastheer. Enerzijds is er zijn zelfgebakken brood en anderzijds de zelfgemaakte Birchermüesli.
De snelweg op de heuvelrug is een zware
Zelfs als de anderen het niet graag toegeven: De verandering van route was zo de moeite waard. Na het passeren van de Fählensee bereiken we na een goed half uur de pas "Letzi Saxerlücke".
Nog een kwartier later staan we op de top van de heuvelrug. We worden beloond met een fantastisch uitzicht op het Rijndal, waarvan het grootste deel nog onder een deken van mist ligt.
En met plezier kijk ik steeds weer de helling af, waar ver en deels in de schaduw onze oorspronkelijke route ligt. Na ongeveer drie uur bereiken we eindelijk de Hoher Kasten, waar de laatste klim naar het bergstation een echte uitdaging is. Maar zelfs deze laatste giftige gang beheersen onze kinderen zonder klagen.
Aan het eind ging het niet meer om het draaiende restaurant
Ik weet bijna zeker dat het niet onze laatste huttentocht zal zijn. En voor de volgende keer weet ik ook wat als lokkertje kan trekken voor een wat uitdagender route: een draaiend restaurant.
Cartoon: Stephan Lütolf
Martin Rupf
Senior Editor
martin.rupf@digitecgalaxus.chTwee keer vader, derde kind in het gezin, paddestoelenplukker en visser, hardcore toeschouwer, half-Deense en wereldkampioen blunderaar.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
