De vertelpersoon identificeert zich noch als man, noch als vrouw. Opgegroeid in een armoedige Zwitserse voorstad, woont ze inmiddels in Zürich, is ze ontsnapt aan de strikte structuren van haar afkomst en voelt ze zich comfortabel in haar non-binaire lichaam en in haar eigen seksualiteit. Maar dan wordt haar grootmoeder ziek met dementie, en het ik begint zich met het verleden bezig te houden: Waarom zijn er alleen fragmentarische herinneringen aan de eigen kindertijd? Waarom kan de grootmoeder zich nauwelijks van haar vroeg overleden zus onderscheiden? En wat is er gebeurd met de groottante die als jonge vrouw verdween? De vertelpersoon verzet zich tegen de zwijgcultuur van de moeders en onderzoekt de niet-traditionele vrouwelijke bloedlijn. Deze roman is een stijlvol en formeel uniek bevrijdingsact van de dingen die we ongevraagd met ons meedragen: geslachten, trauma's, klassenidentiteiten. Kim de l’Horizon gaat op zoek naar andere vormen van kennis en overlevering, vertellen en zelfwording, ondermijnt daarbij de lineaire vormen van het familieverhaal en nadert een vloeibare en stromende manier van schrijven die niet vastlegt, maar opent.