"As Long as You're Here" breekt mijn hart - en heelt het tegelijkertijd

Kevin Hofer

9-11-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kevin Hofer

"As Long As You're Here" is geen typisch videospel, maar een wandelsimulator. Het biedt geen ontsnapping aan de werkelijkheid, maar een confrontatie ermee - emotioneel, verwoestend en vreemd genoeg helend.

Annie herinnert het zich niet meer. Niet de laatste woorden die ze tegen haar broer zei voordat hij jaren geleden naar Europa reisde en haar achterliet bij haar zieke vader.

Dit is hoe «As Long As You're Here» begint. Een toneelstuk over vergeten en herinneren dat onder je huid kruipt.

Een schijnbaar onschuldig begin

Ik heb nog nooit iets gespeeld dat kan tippen aan «As Long As You're Here». Het duurt maar een uur en zou volgens de ontwikkelaars in één keer uitgespeeld moeten worden - daar ben ik het mee eens. De manier waarop het me in Annie's schoenen plaatst, wiens Alzheimer steeds meer aanwezig is, is indrukwekkend.

Als Annie sta ik bij een bushalte in de regen, gevangen in herinneringen aan mijn overleden broer Christoffer. Ik lees onze laatste dialoog terwijl regels tekst plotseling verdwijnen - een ingenieuze truc om mijn vervagende, fragmentarische geheugen te simuleren.

Ik weet niet meer waar ik ben en bel mijn dochter Elisabeth. Ze brengt me terug naar mijn flat waar de rest van het spel zich afspeelt. Ik ben hier net komen wonen, in hetzelfde gebouw als Elisabeth. Ze is maar een paar trappen van me vandaan als ik haar nodig heb.

De neerwaartse spiraal

Het spel laat op indrukwekkende wijze zien hoe de dingen langzaam wegglijden. Dag na dag probeer ik me te concentreren op kleine taken: Koffie zetten, planten water geven, medicijnen innemen. Plakbriefjes van Elisabeth helpen me daarbij.

Vergeetachtigheid sluipt erin, het spel brengt het effectief in beeld. Het koffiekopje staat niet meer waar ik het gelaten heb. Op sommige dagen vergeet ik mijn medicijnen. De overgebleven tabletten in het medicijndoosje zijn daar het bewijs van. De familie is er voor het avondeten en ik weet niet eens dat ze er zijn.

Het tempo van het verhaal ligt hoog, met handig gebruik van tijdsprongen: Voordat ik naar bed ga zijn de bladeren aan de bomen nog goudkleurig, 's ochtends ligt er ineens sneeuw als ik uit het raam kijk. Ik heb geen idee wat er tussendoor is gebeurd, maar voel het gewicht van elk moment terwijl het leven aan me voorbij gaat.

Het spel houdt me voor de gek. Kamers zien er plotseling anders uit, alsof ik in mijn oude huis ben. Het voelt alsof ik in een horrorgame zit. Hoewel de passende achtergrondmuziek ontbreekt. De muziek is af en toe donker en benadrukt de algehele sfeer van het spel perfect. Maar het creëert een ander soort horror dan ik ervaar in klassieke spellen uit het genre zoals «Karma: The Dark World.

Rode draad met kleine vertakkingen

De game laat op fenomenale wijze het perspectief zien van iemand met progressieve dementie. Artsen geven me taken, zoals het maken van een stamboom om mijn dierbaren te herinneren. Elk deel van het spel komt overeen met een familielid dat ik invul - een briljant hulpmiddel om verhalen te vertellen.

Onderweg ontrafel ik het verhaal van mijn broer en zijn reis naar Europa. Dit wordt verteld in levendige fragmenten, zoals een oude ansichtkaart die ik vind bij het uitpakken van de treindozen.

Ik ervaar hoe het proces mijn gezin beïnvloedt. Er ontstaan spanningen tussen mijn kinderen Elisabeth en Peter. Ze maken ruzie over zorg en financiën. Dit geeft een authentiek inzicht in het omgaan met dementie - en niet alleen vanuit Annie's perspectief.

Sommige van deze aspecten zouden verder uitgediept kunnen worden. Het zijn bijzaken, wat op een bepaalde manier logisch is, omdat ik Annie's kijk op de wereld krijg. Toch zijn er krachtige momenten met secundaire personages, zoals wanneer ik Peter verwar met Christoffer of tijd doorbreng met mijn kleinzoon Noah. Ik krijg het gevoel dat Annie niet meer precies weet wie hij is. Maar ik verwerp het idee. Het is een moment dat Noah voor altijd zal hebben.

Een diep ontroerend verhaal

«As Long As You're Here» is zware kost, maar met gevoel voorbereid. De graphics en gameplay zijn eenvoudig, zoals vaak het geval is bij wandelsimulators. Maar als je betrokken raakt bij de personages, het onderwerp dementie en het verhaal, zul je iets unieks ervaren. Ik was diep ontroerd door het spel. Het is een krachtig, betekenisvol must-play voor iedereen die zich kan verplaatsen in het thema - en voor ieder ander ook.

«As Long As You're Here» is sinds 29 oktober verkrijgbaar voor de PC. Ik heb het spel zelf gekocht.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

---

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren