"Bravely Default Flying Fairy HD Remaster" getest: een feest voor fans van traditionele JRPG's
3-7-2025
Vertaling: machinaal vertaald
De Switch 2 launch line-up bevat een aantal juweeltjes die meer aandacht verdienen. Hieronder valt de remaster van het 3DS rollenspel "Bravely Default". Als je van traditionele Japanse rollenspellen houdt, moet je deze cultklassieker zeker een kans geven.
Ik moet toegeven dat ik alleen wist van «Bravely Default» vanwege een bizar censuurschandaal. De JRPG van Square Enix verscheen oorspronkelijk in 2012 op de 3DS en werd op sommige gebieden afgezwakt voor de westerse release. Onthullende kostuums werden aangepast, seksuele verwijzingen in dialogen werden herschreven en de leeftijd van de voorheen minderjarige hoofdpersonages werd verhoogd.
Nu, zo'n 13 jaar na de release, krijgt het rollenspel een HD-remaster voor de Switch 2. «gecensureerde» content interesseert niemand meer. In plaats daarvan kunnen fans van rollenspellen met de nieuwe editie hun hart ophalen aan herinneringen aan deze unieke JRPG. Dat maakt me nieuwsgierig. Ik dook voor het eerst in het avontuur en werd verliefd - ondanks de ouderwetse graphics.
Is dit «Final Fantasy»?
«Bravely Default» begon het ontwikkelingsproces oorspronkelijk als een «Final Fantasy» spin-off. Dat merk ik meteen tijdens het spelen - van het verhaal tot de personages tot de muziek, alles doet denken aan Square Enix' beroemdste role-playing game franchise.
Luxendarc, de kleurrijke fantasiewereld van het spel, dreigt te vergaan. Dit komt doordat vier vitale kristallen in duisternis zijn gehuld door onverklaarbare magische gebeurtenissen. De natuur slaat op hol, er verschijnen monsters en mensen leven in angst. Ik zeg het je: «Final Fantasy».
Ik kruip in de huid van in totaal vier personages. Agnès Oblige staat centraal in het verhaal. De kristalpriesteres wil met haar magische krachten alle in duisternis gehulde kristallen weer tot leven wekken. Aan haar zijde staat Tiz, de enige overlevende van een dorp dat in een magische afgrond is verdwenen. Ook aan boord is Edea - een krijger die aanvankelijk voor de vijand werkt, maar dan van kant wisselt.
Het spannendste verhaal is echter dat van de geile vrouwen«held» Ringabel. Afgezien van het feit dat hij op alles slaat wat niet tot drie op de boom staat, lijdt hij aan geheugenverlies. Hij heeft een notitieboekje bij zich waarin hij bepaalde gebeurtenissen in de geschiedenis voorspelt - bijna alsof hij alles al eerder heeft meegemaakt.
Ik vind de personages en het verhaal leuk. Het is niet bijzonder complex, maar biedt meer dan genoeg motivatie om tot het einde van het 40 uur durende avontuur bij te blijven. De dialogen zijn geestig geschreven en het mysterie rond het geheugenverlies van Ringabel houdt me aan het gissen.
Het gevechtssysteem houdt me aan de controller gekluisterd
Tijdens mijn reis door Luxendarc neem ik het met alle vier de personages tegelijk op tegen allerlei monsters, ondoden en menselijke tegenstanders. Het speciale turn-based gevechtssysteem onderscheidt het spel van vergelijkbare role-playing games - vooral dankzij het gelijknamige «Brave» en «Default» systeem.
In plaats van zoals gewoonlijk slechts één actie per ronde en per personage te kiezen, kan ik met de optie «Brave» maximaal vier acties achter elkaar per personage uitvoeren. Het addertje onder het gras is dat ik dan vier rondes moet wachten voordat ik weer met het betreffende personage kan handelen. Ik kan ook «Standaard» gebruiken om af te zien van een actie in een ronde en in plaats daarvan te verdedigen. Op deze manier «bespaar ik» actiepunten voor een later moment.
Het flexibele gebruik van actiepunten voegt een intrigerende strategische diepte toe aan de gameplay. Ik kan een gevallen teamlid in één ronde tot leven wekken, versterken met een drankje en vervolgens nog twee tegenstanders aanvallen. Geweldig! Maar: als ik me misreken, sta ik hulpeloos bloot aan vijandelijke aanvallen.
Naast het unieke systeem «Brave» en «Default» biedt het spel beproefde JRPG-troeven in de gevechten. Ik reken af met vijanden door middel van fysieke aanvallen, krachtige speciale aanvallen of spreuken met verschillende elementen (vuur, water, wind en aarde).
Ik ontwikkel de vaardigheden van mijn personages.
Ik ontwikkel de vaardigheden van mijn personages met een flexibel taaksysteem à la «Final Fantasy». Ik kan aanvallen en eigenschappen die ik van de ene baan heb geleerd combineren met aanvallen en eigenschappen van andere banen. De mogelijkheden lijken eindeloos. Ik ontdek altijd nieuwe synergieën tussen groepsleden en vernietig vijanden op creatieve manieren.
Een «handig» rollenspel... met uitzonderingen
Ik moet het spel vooral prijzen om zijn flexibiliteit. Verschillende quality-of-life functies zorgen ervoor dat zelfs de meest ongeduldige spelers het rollenspel kunnen spelen.
Ik kan de frequentie van willekeurige gevechten in kerkers en de overwereld naar wens aanpassen. Als ik mijn teamleden wil laten levelen voor een aankomend eindbaasgevecht, kan ik de frequentie verhogen tot 200 procent. Als ik geen zin heb in vervelende monsters, verlaag ik de frequentie tot 50 procent of schakel ik willekeurige gevechten volledig uit met een item.
In de gevechten zelf kan ik ervoor kiezen om de tijd twee of vier keer zo snel te laten verstrijken. Ik kan zelfs bepaalde aanvalscombinaties programmeren, deze opslaan en automatisch uitvoeren. In het algemeen is de menunavigatie zo ontworpen dat je zo min mogelijk hoeft te klikken.
Twee waarschuwingen op dit punt. Ondanks «handige» optimalisaties voor de kwaliteit van leven, is het spel op sommige plekken frustrerend moeilijk. Rond het midden heb ik gekozen voor een lagere moeilijkheidsgraad om te voorkomen dat ik eindeloos moest grinden.
Het laatste vijfde deel van «Bravely Default» is bovendien erg... vreemd. Iedereen die het origineel heeft gespeeld, weet wat ik bedoel. Zonder al te veel te verklappen: verhaaltechnisch is het einde verdomd spannend, maar gameplaytechnisch schiet het door een onnodig repetitieve structuur tekort ten opzichte van de rest van het avontuur.
«High Definition» alleen tussen aanhalingstekens
Ik ben ook erg te spreken over de visuele stijl van «Bravely Default» in de nieuwe editie. De hele wereld is afgebeeld in een dromerige aquarelstijl. De bewoners en zelfs de monsters zien er allemaal schattig en knuffelbaar uit. Tegen de achtergrond van deze kinderlijke stijl vind ik het hele censuurschandaal van 2012 des te bizarder.
De technische realisatie van deze HD-remaster stelt me teleur. Natuurlijk draait het spel in een veel hogere resolutie dan op het minidisplay van de 3DS. Maar er is niets veranderd aan de personagemodellen en texturen. Ze zien er nog steeds erg low-poly en weinig gedetailleerd uit. Ik kan omgaan met dit gebrek aan detail in de handheldmodus, maar op mijn 83-inch tv ziet het spel eruit als een relikwie uit een vervlogen tijdperk.
In ieder geval heeft Square Enix twee nieuwe minigames toegevoegd aan de nieuwe editie. Ik bestuur deze met beide Joy-Cons tegelijk in muismodus. De «ritmejacht» is, zoals de naam al zegt, een ritmespel. Ik gebruik de Joy-Con muizen om opkomende noten te vangen op de maat van de uitstekende soundtrack. In «Ringabel's panic ride» bestuur ik het luchtschip van mijn bemanning met beide muizen tegelijk. Een verdomd intens multitasking-spel waarin ik moet sturen, kanonnen afvuren, het schip repareren en orders uitvoeren. De minigame is zo goed dat ik zou willen dat er een «echt» spel was met hetzelfde concept.
«Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster» is verkrijgbaar voor de Nintendo Switch 2. Ik heb een testexemplaar ontvangen van Square Enix.
Conclusie
Een betoverend rollenspel met boeiende gevechten
"Bravely Default: Flying Fairy HD Remaster is een uitstekend rollenspel dat helaas slechts een minimale remasterbehandeling heeft gekregen. Het unieke gevechtssysteem, het geslaagde verhaal en de vele optimalisaties van de levenskwaliteit onderscheiden de JRPG van andere vertegenwoordigers van het genre. Als je een fan bent van rollenspellen die het origineel voor de 3DS nog nooit hebt gespeeld, raad ik je de Switch 2-remake aan - mits je kunt wennen aan de slechte graphics en het onnodig repetitieve einde.
Pro
- Uniek gevechtssysteem
- Diverse levenskwaliteitfuncties voor de ongeduldige patiënt
- Leuke muis minigames
Contra
- Teleurstellende "remaster" graphics
- Spannende inhoud, maar vervelend einde qua gameplay
Domagoj Belancic
Senior Editor
Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.chMijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.
