Producttest
Dit slot is ook een AirTag - maar waarom?
van Lorenz Keller
Chipolo One Point: luiers, trackers - en een reddingsmissie bij Shoppi Tivoli
20-8-2024
Vertaling: machinaal vertaald
Een gewone test van de Chipolo One Point veranderde in een chaotische middag in het winkelcentrum. Van een snelle ping tot een onverwachte zak met afval, mijn zoektocht naar de tracker nam me mee op een avontuurlijke reis.
Daar zat ik dus. Op de grond. Midden in het Shoppi Tivoli winkelcentrum in Spreitenbach. Overal om me heen: afval, van beschimmelde fruitresten tot - sorry - uitgepoepte babyluiers, zorgvuldig uitgespreid als een uitgespreide waaier aan het hof van een Franse koning. De mensen keken heel raar. Er was maar één gedachte in mijn hoofd:
"Hoe ben ik in godsnaam in deze letterlijke shit terechtgekomen?"
Het plan: een Bluetooth tracker op de proef gesteld
Vijf uur eerder
Deze Bluetooth trackers zijn niet nieuw. Ik heb een paar jaar geleden een hele reeks getest. De echte nieuwigheid is dat de Chipolo One Point een van de eerste trackers is die ook geïntegreerd kan worden in het Google "Find My Device" netwerk. Een game changer in het Bluetooth trackerspel. Tenminste voor mensen met een mobiel:
Je kunt dan Google Maps gebruiken om je naar het verloren voorwerp te leiden. Of in ieder geval dichtbij genoeg om je eigen Bluetooth-verbinding tot stand te brengen en de rest te doen met behulp van de hierboven gedemonstreerde "warm, warmer, heet"-modus.
Scène van het misdrijf: winkelcentrum Shoppi Tivoli. Er zijn daar veel mensen. En veel van hen hebben een Android smartphone. Het testplan gaat als volgt:
Zo eenvoudig, zo goed.
Alleen: ik had geen idee.
Pingpauzes en toenemende angst - het testen gaat sneller
Het is 13.13 uur.
Ik ben weer thuis. Het is 13.23 uur. De app "Zoek mijn apparaat" laat meteen zien dat de Chipolo One Point voor het laatst is gezien bij Shoppi Tivoli - drie minuten geleden. Heel goed. Dit betekent dat een eerste Android apparaat de One Point al heeft gelokaliseerd voordat ik de tracker als "verloren" kon markeren in de app. Indrukwekkend.
Op de enigszins afgelegen bovenverdieping van het winkelcentrum heeft het "Find My Device" netwerk in ieder geval geen blinde vlek.
Tijdens de middag ontvang ik ongeveer elke tien minuten een ping - wanneer iemand in de buurt van de tracker is en het One Point kortstondig verbinding heeft gemaakt. Ik glimlach tevreden. De AirTag van Apple pingt trouwens ook ijverig, veel ijveriger zelfs: ongeveer elke twee tot drie minuten.
16 uur. Ik kijk nog eens op de app.
"Vreemd," denk ik bij mezelf. De pingfrequentie daalt. Of beter gezegd: hij daalt van elke tien minuten naar ... radiostilte. Er gaan 20 minuten voorbij zonder ping. 30 minuten. 40 minuten. 50 minuten. Mijn hartslag neemt toe met mijn angst. Wat is er aan de hand? De AirTag van Apple heeft immers 20 minuten geleden gepingd. Er lijkt niet veel beweging in te zitten.
Tijd om naar het winkelcentrum te gaan.
Een kat-en-muisspel in het winkelcentrum
Auto. Parkeren. Lift. Trap. Daar, het Migros restaurant. Dan een blik in de doos waar ik de trackers heb achtergelaten:
Het is leeg.
"Geen paniek," zeg ik geruststellend tegen mezelf, "je hoeft niet helemaal naar binnen. Het Bluetooth-bereik van 60 meter zou voldoende moeten zijn om van buiten de winkel verbinding te maken met het apparaat."
Er wordt echter geen verbinding gemaakt. Waar het One Point ook is, het is er niet. Dus ik kijk nog eens naar de app: nog geen nieuwe ping van Google. Maar wel van Apple's AirTag, en die heeft ineens een compleet nieuwe locatie. Nu dringt het tot me door: mijn bestemming verplaatst zich! Maar hoe? En waar?
Een kat-en-muisspel begint.
De achtervolging: tussen hoop en vuilniszakken
Ik haast me door de gangpaden van Shoppi Tivoli, mijn ogen voortdurend gericht op mijn twee mobiele telefoons, die me laten zien dat de trackers nog steeds in beweging zijn. De ene keer moeten ze bij de H&M zijn, dan weer bij de Swisscom winkel.
Tussendoor krijg ik zelfs een direct signaal op mijn mobiel. Zonder aarzelen activeer ik de modus "warm, warmer, heet" en het belsignaal. Maar ik hoor niets in het lawaai van het winkelcentrum. En hoewel de "warm, warmer, hot" modus aangeeft dat de tracker zich verder van me verwijdert totdat het signaal weer verdwijnt, geeft het niet aan in welke richting.
Blijkbaar kan mijn doelwit zich goed verstoppen.
Ik dwaal een uur lang als een bezetene door het winkelcentrum en volg verouderde locaties. Mijn wanhoop neemt toe. Wat als de trackers ergens in een hoekje terechtkomen waar geen Bluetooth-signaal door kan komen? Dan, opeens: weer een stabiele verbinding. Ik activeer het belsignaal - een zachte piep bereikt me. Mijn hart maakt een sprongetje. "Eindelijk", denk ik en volg het geluid in de richting van de LIPO meubelwinkel.
Een schoonmaakster. Haar karretje. Het gerinkel van de eenpunts tracker. Eureka! Maar ... wacht eens even. Waarom graaft ze in haar vuilniszak? "Wat is dat voor gepiep?" mompelt ze, zichtbaar geïrriteerd, "Ik heb hier nu echt geen tijd voor."
Ik benader haar en leg uit dat het gepiep van een kleine tracker komt die ik kwijt ben en bied aan haar te helpen zoeken. Ze lijkt niet blij. Haar veroordelende blik vertelt me dat. Toch duwt ze het doosje met maandverband naar me toe. Als ze de vuilniszak weer opent, word ik getroffen door een onaangename geur. "Echt waar?" denk ik. Maar nu kan ik niet meer terug.
Luiers, trackers - en een ongewone reddingsmissie
"Ik werd bijna gek van dat constante gepiep," schold ze me uit, "ik dacht zelfs aan een bom!"
Gelukkig. Vol wroeging en schaamte dat ik de onschuldige medewerkster in zo'n situatie heb gebracht, leg ik haar uit wat de tracker inhoudt. Dat lijkt te helpen. "Oh, bestaat zoiets?" vraagt ze, niet meer zo geïrriteerd, "het is echt handig." Ze vermaant me dat ik de volgende keer dat ik zo'n tracker test, ik hem niet ergens moet achterlaten waar het schoonmaakpersoneel hem kan oppakken en in de vuilnisbak gooien. Ik knik nederig.
En dan, op de bodem van de vuilniszak, vinden we ze eindelijk - de Chipolo One Point en de Apple AirTag.
"Daar gaan we!" juichen we allebei opgelucht. Ik begeleid de vrouw nog een tijdje op haar rondleiding nadat we het afval weer in de vuilniszak hebben gedaan en de vloer hebben gedweild. Dan nemen we afscheid, lachend om de absurde situatie waarin mijn getest Bluetooth apparaat ons heeft gebracht. <p
Conclusie
Goede aanpak, maar niet helemaal op AirTag-niveau
Uit het testen van de Chipolo One Point Bluetooth tracker blijkt dat deze zeker zijn sterke punten heeft ten opzichte van concurrerende producten zoals de Apple AirTag. Met name de integratie in Google's "Find My Device" netwerk is een groot pluspunt voor degenen die geen Apple of Samsung smartphone bezitten. Het netwerk van Google vergroot namelijk het bereik en de nauwkeurigheid van de lokalisatie van de One Point aanzienlijk.
Er is echter nog steeds potentieel voor optimalisatie, vooral op het gebied van pingfrequentie en nauwkeurigheid bij het volgen over langere afstanden. Blijkbaar is het "Find My Device" netwerk nog niet standaard geactiveerd op alle Android smartphones. In tegenstelling tot Apple en Samsung gebruikt Google standaard alleen de "geschatte locatie" bij het activeren van het netwerk. Dit is goed voor de privacy, maar minder goed voor het vinden van verloren voorwerpen.
Pro
- Integratie in het "Zoek mijn apparaat"-netwerk van Google
- Goed bereik binnen de Bluetooth-verbinding
- Stabiele verbinding in aanwezigheid van Android-apparaten
- Luid rinkelen om de tracker te lokaliseren
- Snelle reactie van de app als de tracker dichtbij is
Contra
- Onregelmatige pingfrequentie
- Lagere nauwkeurigheid bij het bepalen van de locatie buiten het bereik
- Mogelijke incompatibiliteit met sommige Samsung-apparaten
- afhankelijk van de activering van de app "Zoek mijn apparaat" op Android-apparaten van derden
- Het Bluetooth-signaal kan slechter zijn in drukbezochte gebieden
Omslagfoto: Luca Fontana
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
