Opinie

Console-lanceringen zijn saai geworden, maar dat heeft ook zijn goede kanten

20-6-2025

Vertaling: machinaal vertaald

De Switch 2 breekt alle verkooprecords. De lancering was dan ook niet spannend. De console verschilt weinig van zijn voorganger. Dat was bij vorige generaties wel anders. Maar het gebrek aan magie heeft ook zijn goede kanten.

Geschreeuw, vreugdetranen en pakpapier dat in duizend stukjes is gescheurd. Ik ben nog nooit zo extatisch geweest bij de lancering van een console als sommige unboxing video's suggereren. Maar de vreugde over mijn eerste Nintendo 64, Gamecube of Wii was voor mij ook gigantisch.

Daarentegen was ik bijna onverschillig toen ik de Switch 2 in gebruik nam. Hij ziet er wat mooier uit, spellen lopen beter en «Mario Kart World» is best leuk. Maar dat is het voor de hoogtepunten. De Switch 2 is het laatste voorbeeld dat voor mij bevestigt dat console-lanceringen saai zijn geworden. Waar is de magie gebleven?

Een pelgrimstocht voor «Starfox 64»

Mijn eerste eigen spelcomputer was de Nintendo 64. Samen met mijn beste vriend bladerden we door het ene gametijdschrift na het andere. We namen elk detail in ons op over de legendarische opvolger van de Super Nintendo, die tot dan toe «Ultra 64» heette. Aankomende spellen zoals «Super Mario 64» of «Waverace» zagen eruit als iets uit de toekomst met hun 3D-werelden.

De golven in «Waverace» zagen er toen fotorealistisch uit.
Bron: Nintendo

Op 15-jarige leeftijd vervulde ik eindelijk een langverwachte droom en kocht ik een console voor mezelf - samen met de nieuwe «Super Mario 64» natuurlijk. En mijn hemel, wat een ervaring was dat. Ik kon me vrij bewegen in een Super Mario-wereld - in 3D. Ik kon om Goombas heen rennen in plaats van op ieders hoofd te moeten springen. Dat was in het begin ook de makkelijkste oplossing, want de 3D-besturing was erg wennen. Desondanks was de reis door het Paddenstoelenrijk overweldigend. Het bood iets dat ik nog nooit eerder had gezien en elk nieuw level betoverde me opnieuw.

Ik weet ook nog precies hoe ik een drie uur durende pelgrimstocht maakte voor «Starfox 64», dat onbegrijpelijk genoeg «Lylat Wars 64» heette. Het spel was al te koop in het grote winkelcentrum op het industrieterrein van Dietikon. Toen ik mijn vader trots de verbazingwekkende effecten liet zien wanneer een bom in het water ontplofte, schudde hij alleen maar vragend zijn hoofd. Helaas kon hij deze baanbrekende polygooneffecten niet waarderen.

Ik kan niet begrijpen dat mijn vader niet onder de indruk kon zijn van deze effecten.
Bron: Philipp Rüegg

Windows 95 en de 3D-versnellerhausse

De ontwikkelingssprongen op de PC waren in die tijd ook enorm. Windows 95 verscheen in 1995 en luidde het einde in van MS-DOS. Een van de eerste spellen op Microsofts besturingssysteem was «Mechwarrior 2» van Activision. Nieuwe 3D-versnellers schoten als paddenstoelen uit de grond. Bedrijven als 3dfx, Ati en Matrox brachten nieuwe grafische kaarten op de markt en elk kwam met zijn eigen versie van de sci-fi mech simulator. Het spel zag er op elke kaart compleet anders uit. Mijn vriend had een Matrox Mystique. Die had wolken die bewogen en weerspiegeld werden in de cockpit. Wauw. Daar waren onze tieners helemaal weg van.

De lancering van de Gamecube en Playstation 2 een paar jaar later was net zo spannend. Tijdens mijn stage in de automatisering praatte ik urenlang met een collega op het werk in plaats van de volgende schakelkast te bedraden. Beide consoles beloofden revolutionair te zijn. De Gamecube haalde de concurrentie voor het eerst in qua prestaties. Ik kon me nauwelijks voorstellen wat dat betekende voor Nintendo-spellen.

De Playstation 2 beloofde meer volwassen spellen en een enorme sprong voorwaarts op grafisch gebied. Omdat ik in die tijd meer verbonden was met Nintendo, trokken een nieuwe «Mario Kart», «Luigi's Mansion» en co. me uiteindelijk meer aan dan «Tekken Tag Tournament». Natuurlijk speelde ik met beide consoles.

Met «Mario Kart Double Dash» waren er nog fatsoenlijke levels voor de strijdmodus.
Bron: Nintendo

De volgende mijlpaal volgde in 2007. De Wii kwam op de markt. Visueel onopvallend vergeleken met de Playstation 3, die in hetzelfde jaar verscheen, maar met een nieuw type bewegingsbesturing. Niemand wist precies wat hij ervan moest denken. Mijn nieuwsgierigheid was zo groot dat ik zelfs mijn «World of Warcraft» verslaving even kon onderdrukken. Ik kocht de console bij de lancering en startte hem op in ons studentenhuis. Dat was het einde van de dag. Het apparaat draaide onafgebroken tot laat in de avond. Telkens als er een nieuw persoon bij kwam - er waren 35 studenten in het studentenhuis - begon de pret opnieuw. We speelden maar één spel: «Wii Sports».

Hoewel het systeem technisch achterliep en vooral Wii Sports er toen al lelijk uitzag, was het concept spannend. Het was spannend, nieuw en vernieuwend. Iets wat ik nog maar één keer zou meemaken, en dan niet in dezelfde mate.

Lelijk, maar goed: «Wii Sports».
Bron: Nintendo

De laatste hap

Dat was 2017 met de eerste Nintendo Switch. Een hybride console die het beste van twee werelden combineert. De draagbare spelervaring van de 3DS, maar de diepgang van echte consoletitels die ik anders alleen op de tv kon spelen. Het concept werkte. In de trein naar mijn werk speelde ik «The Legend of Zelda Breath of the Wild». Thuis plugde ik de Switch in het dock en speelde naadloos verder.

Dankzij de geïntegreerde standaard kon ik het apparaat zelfs rechtop zetten en als kleine tv gebruiken als ik dat wilde. Ik speel zelden spellen op deze manier, maar ik was alleen al betoverd door de mogelijkheid. Met de Switch bewees Nintendo opnieuw een gouden greep te hebben. Het bedrijf creëerde een nieuwe markt die vandaag de dag snel groeit dankzij Steam Deck, Playstation Portal en co.

De Switch 1 maakte iets mogelijk dat voorheen onbekend was: consolegames onderweg.
Bron: Nintendo

Prestaties in plaats van innovatie

Met de Playstation 4 en Xbox One begon het tijdperk van gentrificatie. Beide consoles schakelden over op x86-architectuur en gingen steeds meer op elkaar lijken. Eigenlijk waren het kleine pc's. Er was nauwelijks enige innovatie en ook de launch line-up was teleurstellend. «Knack», «Killzone Shadow Fall» en «Resogun» sloegen niemand van zijn sokken op de Playstation 4. Met «Dead Rising 3», «Ryse: Son of Rome» en «Forza Motorsport 5» zag het er niet beter uit in het Xbox-kamp. Er was tenminste nog de nieuwe versie van Kinect. Het bewegingsbesturingssysteem werd samen met de Xbox 360 ontwikkeld als antwoord op de Wii. Maar afgezien van een fitness app heb ik Kinect bijna nooit gebruikt. En Microsofts poging om van de console een home entertainment hub te maken met TV-integratie mislukte rampzalig.

Xbox baas Don Mattrick onthulde de Xbox One, er was niet veel te zien.
Bron: Microsoft

De huidige generatie Playstation 5 en Xbox Series X/S verscheen tijdens de pandemie van het coronavirus. De lancering in de herfst van 2020 was echter geen echt lichtpuntje tijdens de isolatieperiode. Het spannendste was het ontwerp. De PS5 lijkt op een UFO en de Xbox Series X/S op een kleine koelkast. Op het gebied van gaming zag het er opnieuw somber uit. «Spider-Man Miles Morales» en de remake van «Demon's Souls» zijn het vermelden waard voor de PS5. Maar ook zij wekten niet veel enthousiasme op. Er waren geen noemenswaardige exclusieve titels voor de Xbox. De dual-sense controller van de PS5 zorgde voor een beetje opwinding, maar het was niet meer dan een gimmick. De consoles verworden zo tot pure prestatie-upgrades, zoals een nieuwe grafische kaart op een pc.

Hetzelfde geldt voor de Switch 2. Nintendo's nieuwste console kan alles een beetje beter dan zijn voorganger. Meer niet. Op zijn minst is «Mario Kart World» een exclusief spel dat niet zomaar een opvulling is. De Joy-Cons, die als muis kunnen worden gebruikt, zorgen voor een vleugje innovatie. En de GameChat-functie, die me dankzij de camera mijn vrienden in het spel laat zien, is ook grappig. Al met al heb ik nog steeds niet meer dan een vermoeide glimlach voor de lancering van de Switch 2. Ik mis een paar echte hitgames.

Het spannendste aan de lancering van de Switch 2 waren de kleurgecoördineerde outfits van de ontwikkelaars.
Bron: Nintendo

Alles hetzelfde, alles goed

Maar daar is het gebrek aan innovatie juist een voordeel. Als gamestudio's zich niet jarenlang hoeven te verdiepen in nieuwe hardware en systemen, hebben ze meer tijd om zich te richten op de essentie: nieuwe games. De beste spellen worden regelmatig uitgebracht aan het einde van een consolecyclus, wanneer ontwikkelaars bekend zijn met de hardware. Hoe meer de platforms op elkaar lijken en hoe kleiner de unique selling points, hoe efficiënter de processen zijn. Voor ons betekent dit meer en betere games. En daar gaat het uiteindelijk allemaal om.

Natuurlijk is het jammer dat ontwikkeling niet meer dezelfde kwantumsprongen maakt als toen we van 2D naar 3D gingen. Maar er wordt vooruitgang geboekt op het gebied van storytelling, art design en gameplay. En wie weet of Nintendo en co. ons weer kunnen verrassen met iets compleet nieuws. Ik blijf in ieder geval nieuwsgierig.

45 mensen vinden dit artikel leuk

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.

Opinie

Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Opinie
Dit is wat we kunnen verwachten in het speljaar 2025 - zeg ik
van Philipp Rüegg
Opinie
De Nintendo Switch 2 is "gewoon" een grotere en krachtigere Switch - en dat is maar goed ook
van Domagoj Belancic
Opinie
Tijd voor Nintendo om volwassen te worden
van Philipp Rüegg