Review
"Cronos: The New Dawn" getest: een angstaanjagend, bijna perfect horrormeesterwerk
van Domagoj Belancic
"Doom: The Dark Ages" getest: demonen afslachten op het geluid van metal
9-5-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Philipp Rüegg
De Doom Slayer verslaat opnieuw demonische hordes, samen met een draak, een mech en een schild. Hij doet alles behalve zich erachter verschuilen.
«Doom» heeft zichzelf in 2016 opnieuw uitgevonden. De klassieke gameplay werd uitgebreid met resource management, meer bewegingsvrijheid en glorieuze bloederige «glory kills». Het was een kolossaal nieuw begin voor id Software, dat na de overname door Bethesda allang niet meer dezelfde studio was als in de jaren 90.
«Doom: The Dark Ages» is het derde deel in de nieuwe serie en markeert opnieuw een nieuw begin. De game is een prequel en vertelt het verhaal van hoe de Doom Slayer is ontstaan. Het neemt dus afscheid van de acrobatische kunsten van zijn voorganger en geeft de voorkeur aan een letterlijk meer down-to-earth gameplay. Dankzij het nieuwe schild voelt het echter niet minder dynamisch.
Een demonische samenzwering
Voordat ik bij het bloederige middelpunt van het spel kom, moet ik eerst iets zeggen over het verhaal. Ja, verhaal! «Doom: The Dark Ages» heeft daadwerkelijk een verhaal met pratende personages en alles wat daarbij hoort. Gek, ik weet het. In de vorige twee spellen werd dit alleen verteld via verspreide codexvermeldingen.
Het verhaal overstijgt nooit de complexiteit van een prentenboek, maar geeft toch smaak aan het spel. Het maakt de rooftocht door de 22 levels wat spannender. Het is jammer dat Prins Ahzrak flets blijft, zowel als personage als in zijn ontwerp, dat me tegen het einde van het spel deed denken aan een generieke Marvel-antagonist.
Dans van de duivels
Het schild werkt als een zoemzaag en kan naar vijanden worden gegooid om ze tijdelijk uit te schakelen. Of ik kan er vijanden mee aanvallen. Ik gebruik het om zwakkere groepen te verpulveren. Ongelooflijk bevredigend.
Naast het schild zijn er nieuwe wapens. Beginnend met een pantserhandschoen, wordt later een morgenster toegevoegd. Deze laatste is bijzonder effectief tegen pantsers. Het gebruik is echter beperkt en moet worden opgeladen. Dit doe je bijvoorbeeld door succesvol te pareren. Vooral tegen grotere tegenstanders is het de moeite waard om in close combat te gaan, omdat ze dan vaker pareerbare aanvallen zullen uitvoeren.
De gevechten worden echte ritmespelletjes. Omdat ik voortdurend levensenergie en munitie moet verzamelen, sta ik nooit stil. Vooral op de grotere slagvelden, waar het spel hordes vijanden op me af gooit, moet ik in beweging blijven.
«Doom: The Dark Ages» verliest niets van zijn dynamiek, zelfs zonder de acrobatiek. Het buitensporige grondstoffenbeheer van «Doom Eternal» is gelukkig vereenvoudigd. Levensenergie kan worden verkregen via «glory kills». Dit zijn de bloederige finishers die ik kan gebruiken als een tegenstander bijna af is. Munitie krijg ik van melee aanvallen.
Dan zijn er nog demonen die nieuwe golven vijanden blijven sturen zolang ze in leven zijn. Of ze zijn onkwetsbaar totdat ik genoeg lagere demonen heb uitgeschakeld om hun energieschild te laten verdwijnen. Natuurlijk zijn je reflexen, nauwkeurigheid en het doordringend vermogen van je wapens nog steeds belangrijker dan tactiek.
Het moordwapen
Ik vind het ontwerp van twee andere «wapens» beter. Tussendoor mag ik op de rug van de mecha draak klimmen. De passages ermee zijn niet veel meer dan schiettent-intermezzo's met kleine ontwijkende manoeuvres, maar ze maken het schieten in de first-person shooter losser.
Dan is er nog de mech Atlan. Een gigantische hulk die ik kan besturen om te vechten met wolkenkrabberhoge demonen. Ook hier is de gameplay erg oppervlakkig. Sla, ontwijk en vertrap miniatuurschermutselaars op de grond.
Niet alleen schieten
Naarmate het spel vordert, worden de minipuzzels, die vaak maar een paar seconden duren om op te lossen, wat lastiger. Dit is het moment waarop ruimtelijk inzicht vereist is. Omdat ik goud krijg voor het vinden van geheimen aan het einde van een missie, is het zoeken altijd de moeite waard. En ik heb er meer tijd aan besteed dan ik had verwacht - vooral met alle reviewstress.
Het zoeken vertraagt echter de verder perfecte flow van het spel. Vooral in grotere gebieden, waar veel te vinden is, vond ik het een beetje vermoeiend. Maar het is de enige manier om aan genoeg grondstoffen te komen om mijn wapens en schild volledig te upgraden.
Een lust voor oog en oor
Ook al is de soundtrack niet meer van Mick Gordon, zoals in de vorige twee games, hij is nog even bruut als altijd. Het klinkt net zo explosief als de moordinstrumenten van Slayer - die van Doom Slayer, niet die van de band. Begeleid door knallende gitaarriffs en beukende drums waan ik me in een heavy metal albumhoes. Voeg daarbij de stampende stap van de Slayer of de klappen van de Atlan mech, die klinken alsof bergen tegen elkaar botsen. Gewoonweg geweldig.
De sombere wereld wordt tot leven gebracht door de nieuwste id-Tech 8 engine. De groteske monsters die ik met mijn moordgereedschap ontleed zijn prachtig vormgegeven. Ik was nog meer onder de indruk van de gevarieerde gebieden. Van uitgestrekte gebieden in de schaduw van bergruïnes, tot oude, stoffige hellewerelden en H.R. Giger-achtige buitenaardse werelden, er is van alles te beleven. De ray tracing lichteffecten zorgen voor een prachtig dreigend decor.
Ik heb het spel getest op de PC. Ik heb tijdens het spelen geen enkele bug opgemerkt. De laadtijden zijn ultrakort. Met een RTX 5090 draait het spel verrassend soepel, met alle details en 120 fps. Op de ROG Ally X daarentegen kom ik niet boven de 30 fps, zelfs niet met weinig details. Mogelijk is de CPU hier de beperkende factor.
«Doom: The Dark Ages» kreeg ik van Bethesda. Het spel is vanaf 15 mei verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series X/S.
Conclusie
Conclusie: terug naar de oude kracht
"Doom: The Dark Ages" is een bruut actiefestijn met de perfecte metalsoundtrack. De Slayer is weer nuchterder en meer een gevechtstank dan een acrobaat. De focus op schild, close combat en pareren maakt het spel directer en kinetischer. Niets is bevredigender dan een krachtige aanval afslaan en dan met je morgenster op een demon inbeuken en zijn pantser in duizend stukjes zien uiteenvallen.
Gevechten zijn nog steeds een dans van ontwijken, grondstoffen verzamelen en op alle cilinders vuren. Het grondstoffenbeheer van zijn voorganger is afgeslankt en het wapenarsenaal is uitgebreid. De nieuwe schietsprays zijn leuke hulpmiddelen voor de Slayer, ook al is hun ontwerp wat conservatief.
"Doom: The Dark Ages" vindt het wiel niet opnieuw uit. Ik krijg precies wat ik van de serie verwacht. Razende actie tegen grommende demonen. Als er één ding is dat ik graag zou willen zien in het volgende deel, dan is het wel een terugkeer naar horror. Want deze Doom Slayer kent absoluut geen angst.
Pro
- Schild en melee wapens verfrissen de gameplay
- Dynamische, krachtige gevechten
- geweldig levelontwerp
- geweldige metal soundtrack
Contra
- Verhaal had wat meer vlees kunnen gebruiken
- Schurk is saai
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
