"Doom: The Dark Ages" getest: demonen afslachten op het geluid van metal
9-5-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Philipp Rüegg
De Doom Slayer verslaat opnieuw demonische hordes, samen met een draak, een mech en een schild. Hij doet alles behalve zich erachter verschuilen.
«Doom» heeft zichzelf in 2016 opnieuw uitgevonden. De klassieke gameplay werd uitgebreid met resource management, meer bewegingsvrijheid en glorieuze bloederige «glory kills». Het was een kolossaal nieuw begin voor id Software, dat na de overname door Bethesda allang niet meer dezelfde studio was als in de jaren 90.
«Doom: The Dark Ages» is het derde deel in de nieuwe serie en markeert opnieuw een nieuw begin. De game is een prequel en vertelt het verhaal van hoe de Doom Slayer is ontstaan. Het neemt dus afscheid van de acrobatische kunsten van zijn voorganger en geeft de voorkeur aan een letterlijk meer down-to-earth gameplay. Dankzij het nieuwe schild voelt het echter niet minder dynamisch.
Een demonische samenzwering
Voordat ik bij het bloederige middelpunt van het spel kom, moet ik eerst iets zeggen over het verhaal. Ja, verhaal! «Doom: The Dark Ages» heeft daadwerkelijk een verhaal met pratende personages en alles wat daarbij hoort. Gek, ik weet het. In de vorige twee spellen werd dit alleen verteld via verspreide codexvermeldingen.
Al in de prequel is de Doomslachter de gevreesde demonenjager die we kennen en waar we van houden. In deze duistere sciencefiction fantasiewereld wordt hij echter bestuurd door een mysterieus buitenaards ras. Samen met de mensen vechten ze tegen de demonen van de hel, hoewel de aliens andere plannen lijken te hebben. Het wordt al snel duidelijk dat de Doder niet lang aan het lijntje gehouden zal worden. Zijn grootste tegenstander is prins Ahzrak. Hij heeft niet alleen last van het feit dat de Doder zijn ondergeschikten massaal in modder verandert, maar ook van het feit dat de hele wereld hem vreest.
Het verhaal overstijgt nooit de complexiteit van een prentenboek, maar geeft toch smaak aan het spel. Het maakt de rooftocht door de 22 levels wat spannender. Het is jammer dat Prins Ahzrak flets blijft, zowel als personage als in zijn ontwerp, dat me tegen het einde van het spel deed denken aan een generieke Marvel-antagonist.
Dans van de duivels
Zoals in elke game «Doom» staat actie natuurlijk centraal. Naast de gebruikelijke schietgereedschappen gebruikt de Slayer voor het eerst een schild - een zaagschild, om precies te zijn. Ik gebruik het om vijandelijke aanvallen te blokkeren of, nog beter, om ze te pareren. Gepareerde aanvallen gloeien duidelijk groen op. Als ik het schild op het juiste moment optil, blokkeer ik niet alleen de aanval, maar wurg ik mijn tegenstander ook even. Dankzij verschillende runen en upgrades wordt pareren al snel een van de belangrijkste hulpmiddelen in de strijd. De eerste rune laat vijanden niet alleen struikelen, maar verwondt ze ook.
Het schild werkt als een zoemzaag en kan naar vijanden worden gegooid om ze tijdelijk uit te schakelen. Of ik kan er vijanden mee aanvallen. Ik gebruik het om zwakkere groepen te verpulveren. Ongelooflijk bevredigend.
Naast het schild zijn er nieuwe wapens. Beginnend met een pantserhandschoen, wordt later een morgenster toegevoegd. Deze laatste is bijzonder effectief tegen pantsers. Het gebruik is echter beperkt en moet worden opgeladen. Dit doe je bijvoorbeeld door succesvol te pareren. Vooral tegen grotere tegenstanders is het de moeite waard om in close combat te gaan, omdat ze dan vaker pareerbare aanvallen zullen uitvoeren.
De gevechten worden echte ritmespelletjes. Omdat ik voortdurend levensenergie en munitie moet verzamelen, sta ik nooit stil. Vooral op de grotere slagvelden, waar het spel hordes vijanden op me af gooit, moet ik in beweging blijven.
«Doom: The Dark Ages» verliest niets van zijn dynamiek, zelfs zonder de acrobatiek. Het buitensporige grondstoffenbeheer van «Doom Eternal» is gelukkig vereenvoudigd. Levensenergie kan worden verkregen via «glory kills». Dit zijn de bloederige finishers die ik kan gebruiken als een tegenstander bijna af is. Munitie krijg ik van melee aanvallen.
Zo dans ik uitzinnig over het slagveld begeleid door een fantastische heavy metal soundtrack. Uitwijken, pareren, aanvallen, ochtendster in het gezicht en weer afstand houden. Veel vijanden vereisen verschillende tactieken. Grote vijanden kun je alleen efficiënt verslaan door alle groene aanvallen te pareren - bij voorkeur van dichtbij. Er zijn echter ook zwakkere tegenstanders met schilden die mijn schoten kunnen blokkeren. Hun schild begint echter te gloeien na een lange hagelbui van lood. Dan gooi ik mijn schild en ontploffen ze in duizend stukjes en krijg ik ook nog eens schild-energie.
Dan zijn er nog demonen die nieuwe golven vijanden blijven sturen zolang ze in leven zijn. Of ze zijn onkwetsbaar totdat ik genoeg lagere demonen heb uitgeschakeld om hun energieschild te laten verdwijnen. Natuurlijk zijn je reflexen, nauwkeurigheid en het doordringend vermogen van je wapens nog steeds belangrijker dan tactiek.
Het moordwapen
Om de hordes van de hel te decimeren, heb ik een handvol wapens tot mijn beschikking. Voor het eerst klinkt dat als minder dan in eerdere games. Maar elk wapen is beschikbaar in twee versies. Er is de Combat Shotgun voor makkelijke doelen en de Super Shotgun voor meer vernietiging, die langzamer is en meer munitie vereist. Shredder is een soort machinegeweer, geschikt voor veel kleinere groepen. In de tweede stand heet hij Impaler en schiet hij dikke kogels af, die ideaal zijn voor sterkere demonen. Mijn favoriet is de Ravager. Dit wapen verkruimelt schedels en spuugt ze vervolgens weer uit als verstrooiende projectielen.
Anders zijn de wapenontwerpen niet bijzonder iconisch. Vanwege de duistere fantasy-setting van het spel hebben ze allemaal hetzelfde grijs-metallic ontwerp. Ik had ook gehoopt op meer van de Überwaffe, die nu eens niet BFG maar BFC heet. De Ballistic Force Crossbow vernietigt ook alles op zijn pad. De «Big Fucking Gun» heeft echter niet alleen een betere naam, maar zag er in het verleden ook stijlvoller uit. Sommige wapens, zoals de twee plasmakanonnen Cycler en Accelerator, voelen ook overbodig aan en verschillen niet genoeg van elkaar.
Ik vind het ontwerp van twee andere «wapens» beter. Tussendoor mag ik op de rug van de mecha draak klimmen. De passages ermee zijn niet veel meer dan schiettent-intermezzo's met kleine ontwijkende manoeuvres, maar ze maken het schieten in de first-person shooter losser.
Dan is er nog de mech Atlan. Een gigantische hulk die ik kan besturen om te vechten met wolkenkrabberhoge demonen. Ook hier is de gameplay erg oppervlakkig. Sla, ontwijk en vertrap miniatuurschermutselaars op de grond.
Niet alleen schieten
De talloze verborgen schatten en upgrades verspreid over de levels bieden nog meer variatie. Zelfs «Doom» en «Doom Eternal» zaten er vol mee. Waarbij verborgen vaak het verkeerde woord is. Vaak is het genoeg om je na een sprong om te draaien en een paar goudstaven te zien oplichten. Alle geheimen staan sowieso op de kaart aangegeven. De moeilijkheid zit hem in het vinden van de weg of het openen van de gesloten deuren. Soms moet ik de schildzaag gebruiken om van een afstand een schakelaar te activeren of een rotsblok op een platform forceren om een poort te openen.
Naarmate het spel vordert, worden de minipuzzels, die vaak maar een paar seconden duren om op te lossen, wat lastiger. Dit is het moment waarop ruimtelijk inzicht vereist is. Omdat ik goud krijg voor het vinden van geheimen aan het einde van een missie, is het zoeken altijd de moeite waard. En ik heb er meer tijd aan besteed dan ik had verwacht - vooral met alle reviewstress.
Het zoeken vertraagt echter de verder perfecte flow van het spel. Vooral in grotere gebieden, waar veel te vinden is, vond ik het een beetje vermoeiend. Maar het is de enige manier om aan genoeg grondstoffen te komen om mijn wapens en schild volledig te upgraden.
Een lust voor oog en oor
Ook al is de soundtrack niet meer van Mick Gordon, zoals in de vorige twee games, hij is nog even bruut als altijd. Het klinkt net zo explosief als de moordinstrumenten van Slayer - die van Doom Slayer, niet die van de band. Begeleid door knallende gitaarriffs en beukende drums waan ik me in een heavy metal albumhoes. Voeg daarbij de stampende stap van de Slayer of de klappen van de Atlan mech, die klinken alsof bergen tegen elkaar botsen. Gewoonweg geweldig.
De sombere wereld wordt tot leven gebracht door de nieuwste id-Tech 8 engine. De groteske monsters die ik met mijn moordgereedschap ontleed zijn prachtig vormgegeven. Ik was nog meer onder de indruk van de gevarieerde gebieden. Van uitgestrekte gebieden in de schaduw van bergruïnes, tot oude, stoffige hellewerelden en H.R. Giger-achtige buitenaardse werelden, er is van alles te beleven. De ray tracing lichteffecten zorgen voor een prachtig dreigend decor.
Ik heb het spel getest op de PC. Ik heb tijdens het spelen geen enkele bug opgemerkt. De laadtijden zijn ultrakort. Met een RTX 5090 draait het spel verrassend soepel, met alle details en 120 fps. Op de ROG Ally X daarentegen kom ik niet boven de 30 fps, zelfs niet met weinig details. Mogelijk is de CPU hier de beperkende factor.
«Doom: The Dark Ages» kreeg ik van Bethesda. Het spel is vanaf 15 mei verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series X/S.
Conclusie
Conclusie: terug naar de oude kracht
"Doom: The Dark Ages" is een bruut actiefestijn met de perfecte metalsoundtrack. De Slayer is weer nuchterder en meer een gevechtstank dan een acrobaat. De focus op schild, close combat en pareren maakt het spel directer en kinetischer. Niets is bevredigender dan een krachtige aanval afslaan en dan met je morgenster op een demon inbeuken en zijn pantser in duizend stukjes zien uiteenvallen.
Gevechten zijn nog steeds een dans van ontwijken, grondstoffen verzamelen en op alle cilinders vuren. Het grondstoffenbeheer van zijn voorganger is afgeslankt en het wapenarsenaal is uitgebreid. De nieuwe schietsprays zijn leuke hulpmiddelen voor de Slayer, ook al is hun ontwerp wat conservatief.
"Doom: The Dark Ages" vindt het wiel niet opnieuw uit. Ik krijg precies wat ik van de serie verwacht. Razende actie tegen grommende demonen. Als er één ding is dat ik graag zou willen zien in het volgende deel, dan is het wel een terugkeer naar horror. Want deze Doom Slayer kent absoluut geen angst.
Pro
- Schild en melee wapens verfrissen de gameplay
- Dynamische, krachtige gevechten
- geweldig levelontwerp
- geweldige metal soundtrack
Contra
- Verhaal had wat meer vlees kunnen gebruiken
- Schurk is saai
Philipp Rüegg
Senior Editor
Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.chIk ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
2 opmerkingen
later