Dubbele retro charme: "Dragon Quest I & II HD-2D Remake" getest

Kevin Hofer

29-10-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kevin Hofer

Square Enix combineert twee spellen in de nieuwe "Dragon Quest" remake. Deel I en II sluiten de Erdrick-trilogie net zo indrukwekkend af als deel III, waarmee het begon.

Als je in de war bent na deze inleidende woorden, dan begrijp ik dat. De remakevolgorde lijkt in eerste instantie onlogisch. Square Enix heeft hiertoe besloten omdat de eerste drie «Dragon Quest» spellen een trilogie vormen. Deel III is de prequel, deel II sluit de serie af. Vanuit dit perspectief is de aanpak logisch.

In termen van realisatie doen Square Enix en de ontwikkelteams alles op dezelfde manier als bij deel III - en dat is helemaal goed.

Het begin van een legende

Ik voel het «Dragon Quest» DNA al in deel I van de remake. Het is verbazingwekkend hoe sterk de serie toen al was. Dat komt niet alleen door de unieke artstijl van mangaka Akira Toriyama, maar ook door het spelontwerp van Yuji Horii en de muziek van Koichi Sugiyama. Dit trio kenmerkte de magie van de serie vanaf het allereerste begin. In het hoofdmenu kies ik welk van de twee delen ik wil spelen.

In de eerste JRPG speel ik een niemand die beweert een afstammeling te zijn van de legendarische held Erdrick, die in deel III de wereld redde. Natuurlijk gelooft niemand hem, dus hij moet het bewijzen met zijn daden en de wereld redden van de drakenheer.

Dit - waarschuwing: spoiler! - slaagt hij. In deel II herhaalt de geschiedenis zich: de nakomelingen van de held uit deel I treden in zijn voetsporen en verslaan het kwaad opnieuw.

De verhalen zijn klassieke verhalen over goed en kwaad. Gezien de oorspronkelijke releases in 1986 en 1987, vind ik dat geen slechte zaak. De ontwikkelaars voegen verhaalscènes toe die het verhaal strakker maken. Ik vind de extra scènes leuk - vooral die onder water in deel II - maar ze kunnen de leeftijd van de verhalen niet verbergen. Ze lijken minder afgerond dan de remake van Deel III, die zelf ook al op leeftijd is. Desondanks geniet ik er nog steeds van.

Het verhaal van deel II vind ik leuker dan dat van deel I. Hier bestuur ik een groep, in het eerste deel alleen een held die stom blijft. De hoofdheld in het tweede deel spreekt ook niet, maar zijn metgezellen, die ik in de loop van het avontuur tegenkom, wel. Dit brengt me emotioneel dichter bij het verhaal.

Opulente pixels en orkestrale geluiden

Beide titels profiteren van de HD 2D upgrade. Ik hou van de stijl, mijn ogen zijn inmiddels gewend aan de weelderige pixelkunst. Alles ziet er mooi uit, maar ik geniet er minder van dan bij de «Dragon Quest III» remake. De vervaging is niet zo extreem als in «Octopath Traveler». De levendige kleuren passen perfect bij «Dragon Quest» en Toriyama's karaktermodellen.

De graphics in de gevechten zien er ook geweldig uit. Net als in de originelen vecht ik in het eerstepersoonsperspectief. De opgefriste modellen en animaties doen me vergeten dat ik mijn personages niet kan zien

De soundtrack is een echte traktatie: de onvergetelijke melodieën van Koichi Sugiyama, gespeeld door het Tokyo Metropolitan Symphony Orchestra, verlenen de wereld epische grandeur.

gemoderniseerde ouderwetse gevechten

De gevechten zijn turn-based. Een groot verschil tussen de titels is het type gevecht: in deel I vecht ik alleen. In deel II vecht ik met mijn groep tegen de tegenstanders, wat meer strategische diepgang biedt.

In de remake kan ik de computer voor me laten vechten. Ik kies het gedrag van de personages: alles geven, verstandig vechten, focussen op helen of mezelf dekken. Vanwege de vele willekeurige ontmoetingen met monsters is het geautomatiseerde gevecht een welkome functie.

Ik kan nu zien tegen welke aanvallen de vijanden zwak zijn, wat handig is voor nieuwkomers. Ik kan ook de snelheid van de gevechten beïnvloeden. Dit zijn welkome functies, want in beide spellen moet ik mijn personages regelmatig levelen, wat makkelijker wordt door de hogere gevechtssnelheid. Als dit te vervelend of te gemakkelijk voor je is, kun je de moeilijkheidsgraad aanpassen.

Na elk gevecht krijgen mijn personages ervaringspunten en stijgen ze in level. Naast verbeterde statuspunten krijgen ze ook nieuwe vaardigheden. Deze kan ik niet kiezen, ze worden bepaald door het personage en het niveau. Ik kan nu nieuwe spreuken of vaardigheden leren van rollen die ik vind. Het gevechtssysteem in deel I en II is niet complex, maar biedt genoeg diepgang om te voorkomen dat het saai wordt. Desondanks voelt het niet meer zo fris als een madeliefje.

Onderzoek met comfort

Net als deel III nodigen deel I en II uit tot verkennen. Ik vind wapens, uitrusting en voorwerpen in potten. Ik ontdek kleine, ongemarkeerde gebieden op de kaart. Ik leer van NPC's over verborgen schatten of afgelegen plaatsen. Vooral in deel II wordt de wereld groter en kan ik per schip nieuwe continenten ontdekken. De spellen ademen de magie van vroegere JRPG's, waar overal iets achter verborgen kan zitten.

De hands-off benadering van gameplay en verhaal draagt hieraan bij. Noch het gevechtssysteem, noch het verhaal wordt me uitgelegd. Ik kom erachter door met NPC's te praten. Of ik activeer het remake-exclusieve merk en het logboek van het verhaal, die me de weg wijzen. Een enorme verademing is de «Zoom» spreuk, die dient als een snelle reisfunctie en me veel lopen bespaart.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren