Dungeons & Dragons: Eer onder dieven: rol voor initiatief, baby!

Luca Fontana

29-3-2023

Vertaling: machinaal vertaald

Wie had dat gedacht? Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is een heerlijk knotsgek avontuur vol lachwekkende momenten. Je hebt niet eens voorkennis van het spel nodig om ervan te kunnen genieten. Mijn avontuurlijke pet af voor hen!

Vooreerst: mijn recensie bevat **geen spoilers.**Alle informatie die hier wordt vermeld, komt voor in trailers die al zijn uitgebracht.

Ik zeg het misschien veel te vroeg. Maar ik doe het toch. Met opgeheven hoofd en een bulderende stem. Dames en heren, ik roep Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves uit tot de doorbraakhit van het jaar - in maart!

Daar had ik nooit op gewed. Niet nadat ik de eerste trailers voor de film had gezien. Ik bedoel kom op zeg. Flodderige rockmuziek, platte grappen, een duidelijke overdosis aan wat nauwelijks special effects genoemd kan worden - hoe moet deze schijnvertoning uitgroeien tot iets dat ook maar een beetje recht doet aan de moeder van alle rollenspellen? We hebben het hier over Dungeons and Dragons, in godsnaam!

En toch zit ik hier, terwijl ik deze woorden typ en moeite heb om een vette grijns van mijn gezicht te krijgen. Waarom? Lees verder.

De plot

Soms is het Edgins (Chris Pine) overdreven gevoel voor rechtvaardigheid dat hem tot stelen brengt, en in nog grotere problemen. Zijn vorige overval bijvoorbeeld - ik zal de motieven niet noemen, spoilers - bracht hem en zijn barbaarse hulpje Holga (Michelle Rodriguez) in een zwaar beveiligde gevangenis. Ergens in the middle of nowhere, waar het altijd winter is en eeuwig ijs de gevangenen ver van het koninkrijk houdt, kwijnen onze twee helden weg terwijl ze hun ontsnapping plannen.

Nauwelijks is dit gelukt of Edgin en Holga trommelen de oude bende weer op. Hun volgende doelwit: een magisch relikwie dat al eeuwenlang als verloren wordt beschouwd. Maar dat is niet de echte coup. Het relikwie dient alleen om de magisch gesloten poorten te openen naar een kluis die een nog grotere schat bevat. Alleen behoort deze toe aan niemand minder dan de kwaadaardige Forge (Hugh Grant), prins van Nevermore, de hoofdstad van het rijk.

Dungeons and Dragons - de grote moeder van alle rollenspellen

Toen Gary Gygax en zijn vrienden in 1960 het pen-en-papier spel uitvonden, hadden ze geen idee dat ze op het punt stonden een wereldwijd fenomeen te creëren. In plaats daarvan waren ze het zat om alleen maar verhalen te lezen over werelden met magie, monsters en avonturen in plaats van ze zelf te ervaren.

Dungeons & Dragons, het spel, speelt zich niet af in een wereld zoals Midden-Aarde. Het heeft geen vaste steden en dorpen of bekende personages zoals Frodo en Gandalf. Dungeons & Dragons is eerder een bijna oneindige verzameling regels, spelmechanica en gevechtssystemen. Een raamwerk, zogezegd, waarmee de spelleider - de Dungeon Master - zijn eigen werelden kan creëren. Daarin nodigen ze spelers uit om hun eigen personages te creëren en op avontuur te gaan, campagnes genaamd, allemaal bedacht door de Dungeon Master. De uitkomst hangt af van elke individuele ontmoeting. Van de beslissingen van de spelers. En een worp met de dobbelstenen. Op deze manier kan niemand het einde van hun verhaal voorspellen. Zelfs de Dungeon Master zelf niet.

Voilà: het eerste rollenspel was geboren.

Gygax en zijn vrienden hadden geen idee dat ze een revolutie in de spellenwereld teweeg zouden brengen en een hele industrie zouden creëren. Zij waren degenen die de elementen voor rollenspellen bedachten die vandaag de dag vanzelfsprekend zijn, zoals rassen en hun vaardigheden, klassen zoals krijgers, rogues en magiërs, en talentbomen. Ja, zelfs vaardigheidspunten om te investeren, die spelers krijgen als ze genoeg ervaring hebben opgedaan en een level omhoog zijn gegaan. Monsters, kisten en vijanden plunderen om krachtige voorwerpen en pantsers te krijgen die je personage nog sterker maken, allemaal bedacht door dat kleine groepje vrienden.

Het maakt niet uit welk rollenspel je tegenwoordig speelt, alles heeft wel iets van DnD. De nalatenschap van de moeder van alle rollenspellen is dan ook verbazingwekkend. Te verbazingwekkend, dacht ik, de eerste trailers nog vers in mijn geheugen. Gelukkig is mijn mening inmiddels bijgesteld.

Laten we eerlijk zijn: Dungeons & Dragons is compleet absurd - op een goede manier!

Ik ben geen expert op het gebied van Dungeons & Dragons. Meer een leerling. Ik speel pas een klein jaar in een campagne - als Paladin. Altijd een Paladin. Sinds mijn dagen in Dark Age of Camelot en World of Warcraft heb ik in elk rollenspel een Paladin gespeeld. Lang verhaal. Feit is dat ik nog geen DnD-professional ben. Ik kan niet echt zeggen wat Dungeons & Dragons precies is of moet zijn in de geest. Ik kan alleen spreken vanuit mijn eigen ervaring met het spel. En die is op zijn zachtst gezegd... vreemd. Gek. En hilarisch. Net als de film.

Opeens lijkt het allemaal zo duidelijk.

Ik had bijna de grote fout gemaakt om de erfenis van Dungeons and Dragons veel te serieus te nemen. Niets zou minder waar zijn geweest dan de bedoelingen van Gygax en zijn vrienden, ook al probeert de marketing DnD vaak te verkopen als een uiterst serieus high-fantasy avontuur. Het doel van Gygax was juist om vrienden bij elkaar te brengen. Door plezier te hebben. Onvergetelijke herinneringen te creëren. Dat is precies wat er met mij en mijn groep gebeurt tijdens onze campagne. We lachen. We maken grapjes. Onze Dungeon Master probeert ons te verbijsteren. We bedenken de meest absurde en veel te ingewikkelde oplossingen. We lachen weer. De Dungeon Master schudt zijn hoofd, maar kan het niet helpen om te grijnzen. Uren gaan voorbij in wat aanvoelt als minuten. Er worden inside jokes geboren. Er ontstaan anekdotes voor later. En aan het eind van de dag doen mijn wangen pijn van het vele lachen.

Als ik nadenk over eerdere pogingen om pen-en-papier naar het witte doek te vertalen, realiseer ik me waarom de meeste mislukten: ze namen zichzelf te serieus. Veel te serieus. Neem Dungeons & Dragons uit het jaar 2000 met de iconische acteur Jeremy Irons. Of Krull uit 1983 met Liam Neeson. Of Mazes and Monsters met Tom Hanks een jaar daarvoor. Ze probeerden allemaal het meest epische verhaal ooit te zijn. De laatste probeerde zelfs een horror spin-off te zijn. Ze vergaten allemaal dat de typische zaterdagmiddag DnD-sessie vaak een fijne balans is tussen spannend en belachelijk.

Een publiekslieveling die echt bevalt

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is zonder twijfel leuk. Er zijn geen halve maatregelen. Steeds weer krijg ik buikpijn van het lachen - tot zover de platte, domme humor.

Het komt allemaal neer op perfecte casting. Neem Chris Pine, de welbespraakte bard die gespecialiseerd is in het maken van plannen die verkeerd aflopen, maar toch keer op keer zijn gezelschap weet te motiveren. Of de Holga van Michelle Rodriguez, een barbaar die stil en moeilijk te temmen is, maar toch een oprechte menselijkheid bezit die altijd doorschemert. Ook geweldig is Hugh Grant als de gemene prins met een slijmerig Brits accent. Het is zeldzaam om zo'n smerig stuk werk te vinden dat je tegelijkertijd haat en liefhebt.

Eén lid van de partij steelt echter de show. Bridgerton beau Regé-Jean Page als paladijn Xenk Yendar. Heiliger dan de paus, oprechter dan Jezus. Hij wordt voortdurend omringd door een ondoordringbaar aura van rechtschapenheid dat bijna tastbaar aanvoelt in de bioscoop - zo over-the-top is de Paladijn. En hij spreekt elke lettergreep uit met zo'n ongelooflijke gravitas dat je zou kunnen denken dat de hele wereld aan zijn lippen hangt.

John Francis Daley en Jonathan Goldstein schreven niet alleen het scenario, maar regisseerden de film ook zelf. En je kunt echt zien dat het brein er verstand van heeft; het is voelbaar in elke scène. Steeds weer worden er kleine hommages in gestrooid. Neem een relikwie waar een held zich aan moet aanpassen voordat zijn ware krachten worden ontgrendeld. In vakjargon heet dat afstemmen. Of sieraden met spell slots, oftewel opgeslagen spreuken - vraag maar niets.

Maar de grootste prestatie die Daley en Goldstein leveren is het vertalen van typische, schandalige situaties die DnD-spelers zelf al tientallen keren hebben meegemaakt naar het witte doek.

Ik kon mijn lachen bijvoorbeeld nauwelijks inhouden toen de Edgin van Chris Pines aan het begin van de film zijn hele dramatische achtergrondverhaal vertelde en het versierde als een kerstboom - ja, dat soort dingen hebben we allemaal verzonnen tijdens het maken van personages. Of toen Paladin Xenk een extreem ingewikkelde puzzel uitlegde, alleen maar om de partij-warlock bij de eerste de beste gelegenheid meteen het dodelijke mechanisme te laten activeren. Ik heb het meegemaakt. Heb dat ook gedaan. Eén verkeerde stap en boem, drijfzand. Verdachte plassen waar je in springt, ook al weet je wel beter - boem, een countdown wordt geactiveerd. Ik kan nog wel even doorgaan.

En dan is er nog de wereld. Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves ziet er niet alleen mooi uit, maar is ook gevarieerd. Van grote middeleeuwse steden tot weelderige groene bossen en landelijke boerderijen tot sombere, helse kerkers, het is er allemaal. Plus het liefdevolle schepselontwerp dat in de vele maskers, protheses en kostuums is verwerkt. Het zal je verbazen hoeveel Dragonborn, Aarakocra en Tabaxi er in de film zitten - en niet één van deze wezens is op een computer gemaakt en goedkoop in de film gestopt.

Maar wat ik het leukst vond was de setting van het kerkhof in het midden van de film - ooit het toneel van een episch gevecht, nu een massagraf. Onze heldinnen en helden moeten de doden daar ondervragen voor informatie. De makers schreven deze scène met zo'n morbide gevoel voor humor dat ik meteen moest denken aan de Evil Dead-trilogie van Sam Raimi. Dungeons & Dragons op zijn best.

Verdict: grappig, oprecht, verrukkelijk - DnD goed gedaan!

Hard om te geloven, ik weet het. Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves is misschien wel een van de beste (pen-en-papier) spelverfilmingen die er zijn, ook al is het niet half zo baanbrekend en filmisch als bijvoorbeeld Lord of the Rings. Desalniettemin is het feit dat fantasy werkt, zelfs als het niet zo serieus en episch is als Game of Thrones of Kronieken van Narnia, nog steeds een broodnodig bewijs van het concept.

Dungeons & Dragons: Honor Among Thieves slaagt bovendien in een moeilijke evenwichtsoefening. Je hoeft geen hardcore fan van het spel te zijn om de film leuk te vinden. Dit is vooral te danken aan de cast - aangevoerd door Chris Pine - die op de set de tijd van hun leven moeten hebben gehad. Aanstekelijk enthousiasme. De rest wordt verzorgd door de prachtig vormgegeven settings, kostuums en wezens die ervoor zorgen dat de iets meer dan twee uur durende speelduur voorbij vliegt.

In die zin heb ik maar één ding te zeggen. Rol voor initiatief, beste spelers, en duik in een wereld vol kerkers en draken!

Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves draait vanaf 30 maart 2023 in de bioscoop. Speelduur: 134 minuten. PG 12. We hebben de film ook al besproken in onze Digitec Podcast (in Zwitsers Duits), check it out here!

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Avonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot." meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren