Getest "The Berlin Apartment": ontroerende reis door vijf tijdperken

Kevin Hofer

14-11-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kevin Hofer

Vijf tijdperken, één flat. In "The Berlin Apartment" ervaar ik de wereld in microkosmos door verschillende paar ogen. De speelse serie anthologie maakt indruk met zijn emotionele diepte.

Kolja wisselt brieven uit vermomd als papieren vliegtuigjes boven de Muur in 1989. Josef pakt zijn belangrijkste schatten in voordat hij nazi-Duitsland ontvlucht in 1933. In 1945 probeert het meisje Mathilda met spaarzame versieringen een kerstsfeer te creëren in haar door oorlog verscheurde familie. In 1967 probeert Toni haar roman over een kosmonaut te beschermen tegen censuur door het centrale bestuur van de DDR. En in 2020, tijdens de lockdown, helpt Dilara haar vader met het renoveren van de flat waar ze met z'n allen in woonden.

Welkom bij «De Berlijnse flat». Een spel dat onder je huid kruipt met zijn korte verhalen.

Een renovatie die alles bij elkaar houdt

Dit is saai. Of is het beter dan school? Als Dilara sta ik in een vervallen flat in Berlijn en kijk om me heen. Mijn vader heeft me de opdracht gegeven om het op te knappen. Het is best een grote flat, realiseer ik me. Hebben rijke mensen echt zoveel ruimte nodig? Rijke mensen willen altijd meer van alles, legt mijn vader me uit. Ik vraag of we op een dag rijk kunnen worden. Daarvoor zouden we een heleboel flats moeten renoveren, antwoordt hij. Het zijn dialogen als deze die ogenschijnlijk terloops de realiteit van het leven onthullen voor de verschillende mensen die in de Berlijnse flat woonden.

Dus in plaats van vrije tijd heeft Dilara werk te doen. Ik maak broodjes, gooi oude voorwerpen in de stortkoker of strip behang. Daarbij kom ik een brief tegen die vermomd is als een papieren vliegtuigje. Mijn vader vertelt me dan het verhaal van Kolja, die hier in 1989 woonde. Of als ik een verbrande kerstversiering in de open haard ontdek, hoor ik het verhaal van Mathilda, die na het einde van de Tweede Wereldoorlog met moeite in de flat overleefde.

Het verhaaldeel over Dilara en haar vader verbindt de andere delen vakkundig met elkaar en neemt ons mee terug in de tijd. Het is een eenvoudige verteltruc die hier uitstekend is uitgevoerd. Het voelt niet geforceerd, maar natuurlijk.

Kort spel met grote emoties

Het spel slaagt erin om me meteen emotioneel te betrekken bij de personages. De aflevering over Josef begint bijvoorbeeld met het loslaten van zijn kanarie. Een actie die ook samenvalt met zijn huidige situatie. Ook hij moet vertrekken naar nieuwe kusten. Terwijl de vogel zijn vrijheid wint door bevrijd te worden, moet Josef voor zijn vrijheid vechten door te vluchten. Nadat de nazi's in 1933 aan de macht komen, wordt hij als jood vervolgd.

Het spel is doorspekt met metaforen die het verhaal dichter maken en me dichter bij de personages brengen. Ik was vooral gecharmeerd van de introverte Kolja, die me aan mezelf doet denken met zijn onhandige, eigenzinnige manier van doen. De ruzies met zijn pratende goudvis Erich zijn briljant. Hij blijft me erop wijzen wat een lafaard ik ben - in een breed Saksisch dialect. Dit tovert altijd een glimlach op mijn gezicht tijdens het 40 minuten durende deel.

«Het appartement in Berlijn» is een korte ervaring. Na iets meer dan drieënhalf uur zie ik de eindcredits. Het spel hoeft niet langer te zijn. Het heeft de perfecte balans tussen verhaal en gameplay.

Restrenge gameplay

Op het gebied van gameplay biedt «The Berlin Apartment» weinig, maar meer dan de meeste wandelsimulators. Als Dilara sla ik met een hamer tegels van de badkamermuur. Ik gebruik de stokken om Kolja's papieren vliegtuigjes door de turbulentie te manoeuvreren. Ik verzamel decoratieve voorwerpen in Mathilda's mand en hang ze op. Ik pak Josefs zeven spullen in Tetris stijl in de koffer.

Niets is uitdagend, maar het houdt me geïnteresseerd. Er is maar één spelelement dat ik volledig overbodig en zelfs irritant vind: als Toni word ik gedwongen om het manuscript voor mijn boek te herschrijven - de centrale administratie van de DDR wil dat zo. Om Toni op haar typemachine te laten typen, moet ik op een knop van de controller drukken. Voor elke letter. Waarom is dat? Gedachteloos op knoppen drukken is nooit synoniem geweest voor goede gameplay. Hopelijk veranderen de ontwikkelaars dit voor de definitieve release.

Perfect passende stijl

Optisch heeft het spel een stripachtige stijl. De intense, soms oververzadigde kleuren contrasteren met de donkere thema's die aan bod komen. De ontwikkelaars hebben hier echter waarschijnlijk bewust voor gekozen. Dit is bijvoorbeeld te zien in de aflevering over Mathilda. Het gezin, geschokt door de ontberingen van de oorlog, zit aanvankelijk in een sombere, kleurloze flat. Pas als ik geleidelijk de decoratieve voorwerpen ophang, straalt de flat in nieuwe pracht en praal. Het ontwerp maakt dus altijd deel uit van het verhaal, dat ook weerspiegeld wordt in de steeds veranderende flat.

Eén punt van kritiek op de visuele presentatie is dat er een paar onvolkomenheden zijn. Zo schijnen er af en toe handen door voorwerpen heen. Of een doos die ik om heb blokkeert mijn zicht.

De soundtrack en geluidseffecten zijn ingetogener dan de graphics. Deze spelen meestal onopvallend op de achtergrond. Ze vallen me alleen op als ik me er bewust op concentreer. Dan begeleiden ze het landschap goed.

Ik vind vooral de Duitse voice-over goed. Ik kan zien dat er een Duitse studio achter de productie zit. De stemacteurs doen geweldig werk en belichamen de personages geloofwaardig. Vooral Mathilda's moeder zat me erg dwars. Haar wanhoop over de schijnbaar hopeloze situatie na de nederlaag van Duitsland in de oorlog komt in die paar zinnen heel goed over.

De Engelse nasynchronisatie is ook goed, maar komt niet in de buurt van de Duitse. Ik merkte nog een bug met de stemuitvoer: Nadat ik overschakelde van Engels naar Duits, sprong het terug naar Engels voor een korte passage.

«The Berlin Apartment» verschijnt op 17 november voor PlayStation 5, Xbox Series en pc. Het spel is mij ter beschikking gesteld door btf voor testdoeleinden voor de pc.

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren