Achtergrond
Tuinieren met kinderen: De basis van zaden zaaien
van Ann-Kathrin Schäfer
"Mam, wanneer gaan we de tomaten zaaien?"
3-4-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Ann-Kathrin Schäfer
We willen het weten: Als beginnende tuiniers planten mijn kinderen en ik allerlei soorten fruit, groenten en bloemen. Kijk met ons mee naar de hoogte- en dieptepunten van onze tuinavonturen in de lente.
Rijke kruiden met een nasmaak
Ons tuinbed meet twee bij zeven meter en is omgeven door een slakkenhek. Overgroeid met Unkraut onkruid. Elk kruid heeft zijn plaats. Alleen niet in onze moestuin, waar we alleen groenten willen. Paardenbloemen, gras, een paar stekelige bramen en heel veel brandnetels concurreren hier met elkaar.
Er klinkt een luide kreet van "Auaaaaaa!" Er vloeien tranen omdat de brandnetel onze jongste zoon van drie door zijn kindertuinhandschoenen heeft gestoken. Ja, dat is echt onaangenaam. Hoewel een paar van de steken goed voor je gezondheid zouden zijn, trek ik nu liever mijn leren tuinhandschoenen aan. Maar voordat ik echt in de flow kan komen met mijn spade en schoffel, heeft de kleine andere plannen. "Mama, kom mee, ik wil tractor rijden!"
Op een andere dag sta ik met mijn zesjarige in het bloembed. Hij gooit de schep weg en kreunt: "Waarom kunnen we de zaadjes nu niet zaaien?" "We moeten eerst ruimte maken," antwoord ik, maar hij luistert niet meer naar me. In plaats daarvan ligt hij nu naast zijn broertje op de ligstoel, afwisselend plagend en dan weer lachend. "Mama, we willen havermelk!" roepen ze naar me. "En iets te eten!"
Ahem, ja, en hoe zit het nu met het bed?
Misschien toch een gek idee
Ik vind tuinieren over het algemeen ongelooflijk aardend. Als ik alleen in het gras zit te graven en het is gewoon stil, op het gezoem van insecten en het gekwetter van vogels na. Ik vind tuinieren ook ongelooflijk leuk als mijn kinderen geconcentreerd naast me graven, me geïnteresseerd een insect laten zien of bloemen plukken - of samen naast me spelen (harmonieus).
Eindelijk, de eerste magische momenten
Tijdens de lange, lange bedvoorbereiding aka onkruid wieden, die bij ons meerdere dagen duurt - en ik vraag me af of iedereen er zo lang over doet en of het niet efficiënter kan - beleven we ook van die momenten van kleine magie: Mijn driejarige ontdekt twee blauwe babyslakjes.
Alleen als, dan alleen
Dan krijgen we de zaaigrond en meer biologische zaden. De kinderen kiezen meloenen, aardbeien, erwten, suikermaïs en eetbare bloemen. Ik heb gelezen dat je met heel weinig moet beginnen, maar we willen het nu weten. Als we het gaan doen, dan doen we het! Het lange wieden moet de moeite waard zijn. Thuis sorteren we de zaden op welke direct het bed in kunnen en welke pas in mei na de ijsheiligen naar buiten kunnen. Voor die tijd kunnen ze in onze minikas groeien.
Dan is het tijd om aan de slag te gaan: de schaal op het gazon en de vingers in de aarde. De kinderen in regenbroek concentreren zich op het vullen van elk potje met aarde. Ik hurk naast ze in een yogi hurkzit en voel me eindelijk geaard. Dan openen we de zaadverpakkingen en zijn verbaasd. Ik ben ook verbaasd dat de maïszaadjes gewoon gedroogde maïskorrels zijn en hoe klein de aardbeizaadjes daarbij vergeleken lijken.
De grote pakt de zaadjes er voorzichtig uit, telt ze en bedekt ze voorzichtig met een beetje aarde. De kleine probeert het ook en schept er kwistig een lading aarde overheen. Ik schrijf voorlopig de namen van de plantjes op plakband, zodat we later weten wat waar groeit. We kunnen een andere keer naamkaartjes maken.
De volgende ochtend, de opgewonden begroeting: "Mam, mam, er is nog niets gegroeid!" Ik blijf onze kleine minikas op de vensterbank in de gaten houden en ben echt benieuwd wanneer het eerste groen zal doorbreken. Nu is het tijd om aan de slag te gaan en het laatste onkruid uit het bed te trekken!
Babygeluk in het zaaibakje
En toen deden we het echt. Op de laatste zondag van maart waren we eindelijk klaar met het wieden van het bed. We hebben er wat compost op gedaan, groeven gemaakt met de hark en de zaden erin gedaan, die nu rechtstreeks het bed in kunnen (wortels, erwten, bloemen).
Nu moeten we een nieuw thuis vinden.
Nu moeten we alleen nog de naamkaartjes maken. Als we naar binnen gaan voor de dag, klinkt het goede nieuws uit het zaadbakje: "Mam, mam, de zaadjes zijn uitgegroeid tot babyplantjes!"
Omdat ik zelf een beginnende tuinier ben, heb ik advies ingewonnen bij een expert. Kathrin Hälg leidt de leertuin voor kinderen in het Bach Areal in St. Gallen, een project van "Gartenkind" Bioterra. Het interview met haar kun je binnenkort hier lezen.
Omslagfoto: Ann-Kathrin Schäfer
Ann-Kathrin Schäfer
Editor freelance
simon.balissat@digitecgalaxus.chIk ben eigenlijk journaliste, maar de laatste jaren werk ik ook steeds meer als zandtaartenbakker, gezinshondentrainer en graafexpert. Mijn hart smelt als mijn kinderen met vreugdetranen lachen en 's avonds gelukzalig naast elkaar in slaap vallen. Dankzij hen vind ik elke dag inspiratie om te schrijven - en nu weet ik ook het verschil tussen een wiellader, een asfalteermachine en een bulldozer.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
