Review
Filmrecensie: "Uncharted" is helemaal niet slecht
van Luca Fontana
"Morbius" is een grote teleurstelling
31-3-2022
Vertaling: machinaal vertaald
De bioscooprelease van "Morbius" is zes keer uitgesteld. Was het wachten op de Marvel superheld het waard? Het ontnuchterende besef: Nope.
Eén ding vooraf: Er staan **geen spoilers in deze recensie.**Je leest alleen informatie die bekend is uit de reeds verschenen trailers.
De recensie is geen spoiler.
Waar Tom Holland's Spider-Man succesvol is dankzij de samenwerking tussen Marvel Studios en Sony Pictures, probeert Sony Pictures bovendien zijn eigen exclusieve bioscoopuniversum op te bouwen. Zonder Marvel. Zonder Spider-Man. Maar dan met de schurken uit de Spider-Man strips. Een licentiehullabaloo, met Tom Hardy's Venom als middelpunt.
Twee "Venom" films bestaan al. Nu mag een nieuw personage zijn intrede doen in Sony's "Venomverse": Morbius, gespeeld door Jared Leto. Zijn weg daarheen is rotsachtig geweest. Het filmen van de film werd bijna drie jaar geleden afgerond. Toen kwam de pandemie. En daarmee veel slecht nieuws. De release, oorspronkelijk gepland voor juli 2020, werd in totaal zes keer uitgesteld. Maar het echt slechte nieuws is heel anders:
Het was het wachten niet waard.
Daarover gaat "Morbius"
Dr Michael Morbius (Jared Leto) is aantoonbaar de meest briljante biochemicus ter wereld. Zo briljant zelfs, dat hij het zich kan veroorloven de Nobelprijs af te slaan. "Ik wil niet geëerd worden voor iets dat een toevallig bijproduct is van een mislukt experiment," zegt hij. Betekent kunstmatig blauw bloed dat het leven van miljoenen mensen over de hele wereld redt - alleen niet het zijne.
Morbius lijdt aan een zeldzame bloedziekte die hem al lang geleden had moeten doden. Morbius leeft echter nog. Nauwelijks. Met het laatste van zijn krachten gaat hij wanhopig op zoek naar een geneesmiddel voor hem en zijn beste vriend en geldschieter, Loxias Crown aka Milo (Matt Smith), die aan dezelfde ziekte lijdt.
Op het eind lijkt het erop dat Morbius genezen zal worden.
Op het einde lijkt Morbius het geneesmiddel gevonden te hebben: in het DNA van de vampier. Maar het experiment dat hij op zichzelf uitvoert gaat gruwelijk mis. Morbius, de eigenlijk goedhartige dokter, verandert - in een bloedhongerige vampier.
Dit heel slechte gevoel
Weet je het al? De lichten gaan uit in de bioscoop. De film begint. Je kijkt er eigenlijk naar uit. Maar al na vijf minuten bekruipt je een slecht gevoel. Aanvankelijk kun je het nauwelijks interpreteren. Dan wordt het steeds duidelijker, het gevoel:
Dit gaat niet werken.
Geen wonder, ik heb moeite om iets goeds te vinden in deze film. Bij een Jason Statham "The Meg" film heb ik geen verwachtingen. Het enige wat ik wil is een goede popcornbioscoop. Hoe dwazer de tekst, hoe gekker het verhaal, hoe saaier de personages, hoe beter. Dan maakt het niet uit als ik aan de zijkant wat chips uit de keuken ga halen zonder op de pauzeknop te drukken.
Geen - dat wil zeggen, absoluut geen verrassingen!
Okay, dus wat ging er precies mis? Allereerst het griezelig gekunstelde en weinig natuurlijke verhaal van scenarioschrijver Burk Sharpless, wiens naam hier letterlijk alles zegt.
In een scène experimenteert Morbius bijvoorbeeld op een zielige albinomuis in zijn hyper-futuristische laboratorium. Het is duidelijk dat Morbius wanhopig is. Zijn lichamelijke conditie is zichtbaar verschrikkelijk. Het is logisch dat hij bereid is alle middelen te gebruiken om een geneesmiddel te vinden. Maar dan is er plotseling een noodgeval: ergens in dit lab is een zijkamer waar hij een klein meisje behandelt.
Waarom?
Waarom? Heeft zij dezelfde ziekte? Ik denk het niet. Maar wie is dit meisje eigenlijk? Waarom is ze daar met Morbius en niet in een normaal ziekenhuis? Laat maar zitten. Ze is er zodat Morbius zorgzaam voor haar kan zorgen. Op zo'n manier dat wij kijkers meteen vergeten dat hij alleen maar aan het experimenteren was met de lieve, hartige albinomuis. Het meisje zelf speelt daarna geen grote rol meer in de film. Ze heeft haar verhalende functie vervuld.
Maar: het ergste is dat dit alles er niet eens toe doet. Echt waar. Want als ik het hele plot al mijlenver kan zien aankomen, veranderen een paar beter geschreven personages niets aan het mislukte eindresultaat. En dan zijn er twee scènes in de eindcredits die letterlijk de taart nemen en mijn bloed des te meer doen koken. Ik wil Sony bijna beschuldigen van valsspelen. Oh, man.
Kalmeer, niet alles was weggegooid geld
En ja: Jared Leto is goed als Dr. Michael Morbius. Waar hij de laatste jaren weinig vrienden heeft gemaakt met zijn overacting - bijvoorbeeld in "Suicide Squad" of "House of Gucci" - houdt hij zich hier aangenaam gedeisd. Dit helpt zijn stille, introverte karakter, dat vrijwel niemand behalve zijn vriend Milo in zijn buurt laat komen. Behalve één vrouw. Waarom uitgerekend zij... zoals ik al zei: het liefdesverhaal is stom.
Ander is de intieme vriendschap tussen Morbius en Milo. De twee delen immers dezelfde bloedziekte. Dezelfde aandoening. Dat koop ik zeker van de acteurs.
Conclusie: Gewoon bloedeloos - sorry voor de slechte woordspeling
Nee, "Morbius" is beslist geen goede film. Naar mijn smaak wordt er zoveel potentieel verspild dat ik meer van slag raak dan dat ik geniet van de weinige, maar goed uitgevoerde actiescènes. Dat komt door een echt slecht script met een veel te dom en voorspelbaar verhaal, waaruit de getalenteerde acteurs het maximale proberen te halen - meestal tevergeefs.
.
Wat denk je: ben ik te hard of ben je net zo teleurgesteld als ik?
"Morbius" draait vanaf 31 maart in de bioscoop. Looptijd: 104 minuten.
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
