Producttest
"Cult of the Lamb" in de test: het meest duivelse spel van het jaar
van Philipp Rüegg
"Pokémon Legends: Arceus": hoe speel je de eerste uren
31-1-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Pokémon Legends: Arceus" werd bijna het rollenspel waar fans al jaren op hopen. Dat is althans mijn indruk na tien uur spelen.
Nintendo wil echt nieuwe wegen inslaan met "Pokémon Legends: Arceus". Ik heb nu bijna tien uur gespeeld - en ik wil nog steeds niet stoppen. Een goed teken. Krijgen wij fans dan eindelijk het rollenspel waar we al jaren op hopen?
Niet helemaal. Daarvoor wordt veel te veel potentieel verspild.
Eindelijk een nieuwe verhaallijn
Tijdreizen! Nooit eerder gezien in Pokémon. Maar het zorgt voor een spannende nieuwe setting. We herinneren ons: het verhaal in de vorige spellen was in principe altijd hetzelfde, alleen verander je het in blauw, zilver, bladgroen, robijn... je snapt de grap. We gingen altijd de wereld in om Pokémon te vangen, misdaadsyndicaten uit te schakelen, onze rivalen te overtreffen en de beste te worden op het grote toernooi.
Niet dat je een Oscarwaardig verhaal à la "The Last of Us" verwacht. Op typische Nintendo-manier wordt het veel te kinderachtig verteld. De dialoog varieert van ondergronds infantiel tot uitleg als "met X verander je je Pokémon, dat heet X-veranderen". Geweldig. Toch voelt "Arceus" vanaf het begin fris aan. Behalve als het gaat om de spelwereld. Of zoals collega Phil het zou zeggen: de Donphan in de ruimte.
De graphics: Oh my!
Toegegeven, de wereld is eindelijk helemaal open en vrij beloopbaar. Geen buisniveaus meer. Geen top-down perspectief. De camera kan rond het personage worden gedraaid. Zelfs tijdens gevechten kan ik me vrij bewegen. Een droom die "slechts" 25 jaar heeft moeten bloeien sinds ik mijn eerste Pokémon-spel speelde. Maar: grafisch zal de wereld van Hisui geen schoonheidsprijzen winnen. Daar bedoel ik het nog steeds goed mee.
Niet dat ik dat verwachtte van een Nintendo Switch spel. Maar toch, moet de wereld zo somber, grauw en fantasieloos zijn? Voeg daarbij ultra-washy texturen, goedkope lichteffecten en nauwelijks randafvlakking. Hisui ziet eruit alsof de ontwikkelaars geen vinger hebben uitgestoken sinds een onvoltooide alfa-versie. Wat dacht Nintendo wel niet? Zelfs de voorgangers "Zwaard" en "Schild" zagen er mooier uit, zelfs in hun buisvormige niveaugangen.
Onverminderd trouwe fans zouden me kunnen beschuldigen van te veel strengheid. Ze bestaan immers de verschillende terraria: weelderige groene weiden, schilderachtige stranden en besneeuwde bergen, bijvoorbeeld. Maar de hier gebruikte adjectieven doen geen recht aan wat er werkelijk te zien is. Alles lijkt veel afgeknotter. Beter zou zijn: "Er zijn weilanden, stranden en bergen."
Punt.
Een vleugje rollenspel
Het kostte me een uur of twee om de grafische cultuurschok te verwerken. Maar daarna werd ik beloond met nieuwe gevechts- en vangsystemen die van "Arceus" eigenlijk een buitengewoon leuke lichte versie van een RPG maken.
Als alternatief zou ik meteen in het gevecht kunnen springen om de Pokémon te verzwakken voordat ik hem probeer te vangen. In plaats van dat Tempo alleen bepaalt welke Pokémon als eerste mag aanvallen in het turn-based gevechtssysteem, zoals vroeger, kan Tempo nu ook beïnvloeden of de Pokémon zelfs twee of meer keer achter elkaar mag aanvallen.
Dit leidt er op zijn laatst toe dat de Pokémon als eerste aanvalt.
Briljante zet, Luca.
Zwerven door de wereld is dus erg leuk. Ook omdat het verkennen van de Pokémon vereist dat je ze soms vangt, soms met ze vecht, soms voedt en soms evolueert. Wat er precies moet gebeuren is altijd te lezen in het Pokédex-prototype of handig weergegeven tijdens het observeren van de Pokémon. Dit voegt variatie toe aan het spel.
Het enige is: behalve "Opvang" en "Onderzoek" is er niet veel anders te doen. Nintendo had voor wat meer afwisseling moeten zorgen. Op den duur wordt het spel te eentonig.
Conclusie: Het is leuk, maar...
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chIk schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.
