"Ruffy en de rivier": "Zelda"-puzzel in een kleurrijke "Banjo Kazooie"-setting

Cassie Mammone

25-6-2025

Vertaling: machinaal vertaald

"Ruffy and the Riverside" lokt met zijn sympathieke, handgetekende personages. Helaas kan de gameplay het geslaagde uiterlijk van de 3D-platformer niet helemaal bijbenen.

Toen ik voor het eerst begon aan «Ruffy and the Riverside» was ik dolblij. Met zijn kleurrijke wereld doet het spel me denken aan 3D-platformer-meesterwerken zoals «Super Mario 64» en «Banjo Kazooie». Het uiterlijk van de 2D-personages roept daarentegen herinneringen op aan Nintendo's «Paper Mario» RPG-serie.

Als nog geen tien uur later de eindcredits over mijn scherm rollen, is mijn aanvankelijke enthousiasme vervaagd. Hoewel ik geen slechte ervaring heb met het spel, voldoet het niet aan mijn verwachtingen. Uiterlijk is niet alles.

Een schattig avontuur met te veel gekheid

Ik bestuur de beer Ruffy, die wordt vergezeld door de brutale bij Pip. Eigenlijk ben ik gewoon een schilderassistent die tot het begin van het spel alleen de vaardigheid «FLIP» gebruikt om schilderijen te verwisselen. De FLIP is het kernelement waar alles om draait. Daar komen we later op terug.

Als ik per ongeluk de kwaadaardige kubus Groll wakker maak, is de hele wereld van Riverside in gevaar. Grudge vernietigt het letterembleem van de stad, dat verbonden is met het centrum van de wereld. Om het te herstellen, moet ik de heilige letters vinden en verzamelen.

Het verhaal is eenvoudig op de typische platformer-manier en zorgt voor de nodige motivatie om de wereld te redden door rond te springen en puzzels op te lossen. Hoewel het verhaal een leuke boodschap heeft, vooral tegen het einde, kabbelen de personages te veel voor een 3D-platformgame. Kortere dialogen zouden volstaan en minder afleiden van het plezier van het spel.

Dit is jammer, want ik vind het ontwerp van de spelwereld erg mooi. De handgetekende 2D-personages zitten boordevol charme, net als de 3D-wereld in retrostijl. Ik hou ook van de muziek die op de achtergrond speelt. Eerst en vooral het Titelthema.

Ik FLIP de wereld zoals ik hem wil

Het unique selling point van «Ruffy en de Riverside» is de FLIP-functie. Hiermee kan ik naar believen texturen kopiëren en vervangen. Als ik bijvoorbeeld voor een waterval sta, kopieer ik eerst een klimplant in de buurt. Daarna zet ik de plant over naar het water. Hierdoor kan ik het obstakel zonder problemen overwinnen.

Het hoofdverhaal navigeert me door de spelwereld met een rode draad. Ik heb altijd een doel voor ogen. Onderweg word ik regelmatig afgeleid door kleine onregelmatigheden en puzzels. Soms moet ik een afbeelding overbrengen naar een tafel met behulp van de FLIP-vaardigheid, soms moet ik een stenen bouwwerk correct weergeven door de overtollige stenen in hout te veranderen en ze te vernietigen. Het is ook de moeite waard om stenen in water in hout te veranderen. Op die manier drijven ze op het oppervlak en dienen ze als platform voor mij.

Alles draait om de FLIP. Zozeer zelfs dat de platformelementen naar mijn smaak te veel op de achtergrond raken en ik meer tijd besteed aan het oplossen van FLIP-puzzeltjes. «Ruffy and the Riverside» voelt aan als een kleurrijke «Banjo Kazooie», die door zijn minipuzzels geïnspireerd is op «The Legend of Zelda».

De talloze puzzels met rotsformaties doen me bijvoorbeeld denken aan de kleine Krog-puzzels uit «The Legend of Zelda: Breath of the Wild» en «The Legend of Zelda: Tears of the Kindgom».

Ze zijn vermakelijk en ik krijg 3D-platformer-typische verzamelobjecten. Een Etoi-wezen hier, een vlinder daar en een zogenaamde «droomsteen», waarmee ik de wereld naar mijn smaak kleur. Elke droomsteen vertegenwoordigt een textuur in het spel, zoals stromend water. Als het oorspronkelijke ontwerp te eenvoudig voor me is, herontwerp ik het water naar mijn wensen en teken het zelf. Dan kan ik het vanaf dat moment overal in de wereld zien.

Een hoogtepunt van de puzzels voor de collectibles zijn de tweedimensionale afbeeldingen op de muren, die ik via een portaal kan betreden. Ik speel korte jump'n'run-passages in de afbeeldingen, die ik voor het betreden manipuleer met het FLIP-effect om ze onder de knie te krijgen. Ook hier moet ik denken aan een Nintendo-game: dit keer de 2D-passages uit «Super Mario Odyssey».

Al met al heeft het ontwikkelteam zich naar mijn smaak iets te veel laten inspireren door Ruffy's copy-paste-vaardigheden. Er zijn te veel elementen gekopieerd uit andere spellen en hergebruikt in Ruffy's wereld. Ondanks de overduidelijke Nintendo-inspiraties, zoals «Zelda», «(Paper) Mario» of «Banjo», kan Ruffy deze titels qua gameplay niet bijbenen. De «geleende» gameplay-elementen zijn zo vereenvoudigd dat ik nooit aan puzzelen toekom. Daardoor heb ik geen zin om de charmant ogende wereld te verkennen. Ik mis het hart van het spel. De ontwikkelaars hadden iets gedurfder moeten zijn of sommige elementen moeten verwijderen.

Variërende puzzels in een stijlvol spel - maar alleen in het verhaal

In het begin werd ik overweldigd door de vele verkenningsopties en volgde ik liever het duidelijke verhaal. Later, als ik me aan een of twee omwegen waag, vind ik de vele optionele puzzelgedeeltes een leuke afwisseling. Helaas werken de puzzels allemaal volgens een soortgelijk principe dat weinig met platformers te maken heeft. Daarom verlies ik al snel mijn interesse en blijf ik bij het verhaal, dat meer afwisseling biedt.

Op een begraafplaats kun je een puzzel maken.

Op een begraafplaats moet ik bijvoorbeeld de bloemen op een graf goed inkleuren om een schoonheidswedstrijd te winnen. Om dit te doen, moet ik eerst naar het mausoleum met de spookjury en bewakers ontwijken in een kleine sluipdoorgang.

Andere keren voel ik me net Tony Hawk als ik trucs uitvoer op een halfpipe met behulp van een strobal. Als de minigame te moeilijk voor me is, speel ik gewoon vals tijdens de rustpauze en gebruik ik het FLIP-effect om mijn score te veranderen.

Ik ben minder dol op de wandelpaden tijdens het hoofdverhaal. Als ik het verhaal non-stop volg, moet ik vaak heen en weer rennen. Het helpt ook niet dat het ingebouwde kompas eerder verwarrend dan behulpzaam is. Ik zie mijn bestemming bovenaan het scherm, maar niet de weg ernaartoe. Omdat Riverside een paar vertakkingen heeft, kan ik de bestemming niet in een rechte lijn volgen. In plaats daarvan moet ik steeds naar de kaart grijpen om ervoor te zorgen dat ik niet van het pad afdwaal. Dit verstoort de flow van het spel.

De weinige eindbaasgevechten zijn nauwelijks het vermelden waard. De vijanden vallen altijd in hetzelfde patroon aan. De gevechten zijn zo simpel dat ze aanvoelen als een item op de checklist. Ze zijn niet te vergelijken met de spectaculaire gevechten uit «Astro Bot».

«Ruffy and the Riverside» verschijnt op 26 juni 2025 voor PC, PS5, Xbox One, Xbox Series X/S en Nintendo Switch. De pc-versie voor Steam kreeg ik van Phiphen Games voor testdoeleinden.

Cassie Mammone

Freelance Editor

cassie.mammone.freelance@gmail.com

Ik schreef mijn eerste tekst over videogames toen ik acht jaar oud was. Sindsdien ben ik niet meer kunnen stoppen. De tijd daartussenin besteed ik aan mijn liefde voor 2D Husbandos, monsters, mijn riot cats en sport.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren