"Hyrule Warriors: Kroniek van de Verzegeling" getest: een actiespektakel voor hardcore fans

Domagoj Belancic

4-11-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Domagoj Belancic

De Legend of Zelda spin-off serie "Hyrule Warriors" keert terug met "Chronicle of the Sealing". De chaotische hack-and-slash game is vooral interessant voor hardcore fans van "Tears of the Kingdom" - maar alleen als je de chaotische gameplay onder de knie kunt krijgen.

Hoe de tijd vliegt. Het is alweer tweeënhalf jaar geleden dat ik mezelf verloor in de enorme spelwereld van «The Legend of Zelda: Tears of the Kingdom». Ik kijk nog steeds met liefde terug op alle epische avonturen die ik heb beleefd in het open-wereld meesterwerk.

Ik wou dat ik terug in de tijd kon reizen en alles opnieuw kon beleven.

Het is duidelijk dat Nintendo mijn gedachten heeft gelezen, want «Hyrule Warriors: Chronicle of Sealing» stuurt me letterlijk terug in de tijd. In de spin-off reis ik met prinses Zelda naar het oude Hyrule en ervaar ik wat ze allemaal heeft uitgespookt tijdens het plot van «Tears of the Kingdom».

Leuk idee? Dan is deze spin-off misschien iets voor jou. Maar pas op - de chaotische en soms stompzinnige hack-and-slash gameplay heeft weinig te maken met «Tears of the Kingdom». Hieronder lees je hoe «Chronicle of the Sealing» verschilt van de hoofdgame - en of een reis naar het verleden van Hyrule voor jou de moeite waard is.

Wat is «Hyrule Warriors» eigenlijk?

Als de «Hyrule Warriors» serie je weinig of niets zegt, hoef je je niet te schamen, zelfs niet als «Zelda» fan. De spin-off serie heeft altijd een schimmig bestaan gehad in vergelijking met de hoofdgames.

Het begon allemaal in 2014 met de eerste «Hyrule Warriors» op de Wii U. Daarna volgden twee uitgebreide versies voor de 3DS (2016) en de Switch (2018). In 2020 verscheen «Hyrule Warriors: Time of Devastation», gebaseerd op «Breath of the Wild». En nu is «Chronicles of the Sealing» de nieuwste spin-off - exclusief voor de Switch 2.

De serie combineert elementen uit de «The Legend of Zelda» hoofdgames met het gameplayconcept van de langlopende hack-and-slash-serie «Dynasty Warriors». Doet die naam ook geen belletje rinkelen? Geen wonder. De chaotische actiespellen van Koei Tecmo zijn vooral populair in Japan en moeten nog aanslaan in het Westen.

De gameplay van «Dynasty Warriors» is eenvoudig. Tegen de achtergrond van historische gevechten in het oude China vecht ik als een overmachtige soldaat tegen honderden tegenstanders tegelijk.

Voor de spellen «Hyrule Warriors» is de Chinese context verwisseld met de wereld van «The Legend of Zelda» en is de chaotische gameplay aangepast aan de personages uit Nintendo's fantasie-universum.

Waar gaat het spel over - en moet je de voorgangers gespeeld hebben?

«Hyrule Warriors: Chronicle of the Sealing» borduurt voort op het verhaal van prinses Zelda uit «Tears of the Kingdom». Het is de moeite waard om de geschiedenis van de saga's «Breath of the Wild» en «Tears of the Kingdom» door te nemen voordat je aan de game begint, zodat je optimaal kunt genieten van de verhaallijnen in «Chronicle of the Sealing».

Hyrule Warriors: Chronicle of the Sealing

Een kleine opfrisser voor het geval je de verhaallijn van Zelda niet meer weet: De prinses reist 10.000 jaar terug in de tijd door een aanval van de gemummificeerde Ganondorf. Daar ontmoet ze Rauru en Sonia - de eerste koning en koningin van Hyrule.

De prinses zoekt wanhopig naar een weg terug naar de toekomst om Link te helpen vechten tegen Ganondorf - zonder succes.

Gevangen in het verleden ziet ze hoe de Demonenkoning aan macht wint en Hyrule terroriseert. Samen met Rauru en andere bondgenoten in het koninkrijk vecht ze tegen Ganondorfs handlangers en is ze er zelf getuige van hoe de schurk uiteindelijk voor 10.000 jaar wordt verzegeld - vandaar de naam «Chronicle of the Sealing».

Het verhaal wordt verteld met uitvoerig geproduceerde cutscenes met uitstekende soundtracks. Ze vormen voor mij het hoogtepunt van het spel. Het verwarmt mijn Zelda-hart om me weer onder te kunnen dompelen in deze unieke wereld en om zoveel bekende en nieuwe gezichten te zien op iconische locaties uit «Tears of the Kingdom».

En dan is er nog de Zelda-game.

En dan is er nog die epische muziek. En alle kleine geluidseffecten die in mijn hersenen zijn gebrand door honderden uren spelen van «Breath of the Wild» en «Tears of the Kingdom».

Het nostalgiecentrum van mijn primatenbrein wordt non-stop beloond. Geweldig.

Volgens Nintendo maakt het verhaal officieel deel uit van de canon «Tears of the Kingdom». Dit in tegenstelling tot de «Hyrule Warriors» voorganger «Time of Devastation», die voor verwarring zorgde met een tijdreizend verhaal en alternatieve tijdlijnen.

Het verhaal maakt deel uit van de canon.

Maar toch ben ik sceptisch over het spelen van het spel. Niet in de laatste plaats omdat het «mysterieuze bouwwerk» een grote rol speelt in de plot. Het ziet eruit als Link, beweegt als Link en gedraagt zich als Link. Het ding werd nooit genoemd in «Tears of the Kingdom». Is dit weer zo'n «Wat als» verhaal zonder gevolgen?

Na het bekijken van de epische finale van het spel kan ik alles vrijgeven. De inconsistenties worden op een verrassend emotionele manier uitgelegd en ingebed in de overkoepelende lore van «Tears of the Kingdom».

Er blijven voor mij echter nog wat onbeantwoorde vragen over. Ik kijk nu al uit naar de urenlange theorievideo's waar ik na de lancering in zal duiken om alles te begrijpen.

Hoe speelt «Kroniek van de Verzegeling» in vergelijking met «Tranen van het Koninkrijk»?

De nieuwe «Hyrule Warriors» heeft qua gameplay heel weinig te maken met «Tears of the Kingdom». Ik verken geen coherente spelwereld. Er zijn geen puzzels, geen missies, geen kerkers. In plaats daarvan navigeer ik op een overzichtskaart door tientallen massale gevechten die tussen de vijf en 30 minuten duren en bevrijd ik bezette gebieden van Ganondorfs handlangers.

Voor elk gevecht kies ik maximaal vier personages, waartussen ik tijdens het gevecht vrij kan wisselen.

Tussen de gevechten door ontgrendel ik altijd nieuwe vaardigheden voor mijn personages op de overzichtskaart of upgrade ik hun wapens. De upgrades betaal ik met grondstoffen die ik tijdens de gevechten verzamel.

In vergelijking met «Tears of the Kingdom» hoef ik me geen zorgen te maken dat mijn wapens op een gegeven moment stuk gaan - yay!

De lus in de gameplay - vechten, grondstoffen verzamelen, upgrades kopen, vechten - vereist veel werk. Soms voelt het spel aan als het afwerken van een to-do-lijstje, waarbij ik slechts langzaam vooruitgang boek - soms zelfs achteruitgang als gebieden die al zijn veroverd opnieuw worden aangevallen en verloren gaan.

Dit is geen kritiek, integendeel. Voor mij heeft herhaling zelfs iets meditatiefs. Als je echter niet van drukke spelletjes houdt, zul je niet blij zijn met «Chronicle of the Sealing».

En hoe werkt het gevechtssysteem?

Elk personage valt aan met normale aanvallen (Y-knop) en sterke aanvallen (X-knop). Afhankelijk van het personage en het uitgeruste wapen, activeer ik verschillende aanvallen met verschillende aanvalscombinaties.

Ik vind het heerlijk om te experimenteren met de speelstijlen van de personages en uit te zoeken welke combo's het beste werken bij welk personage met welk wapen.

Ik vind het heerlijk om lichtenergie te schieten met Princess Zelda en monsters van een afstand te doden. Of me als een stormram door hordes vijanden heen te slaan met King Rauru en zijn speer. Mijn favoriet is echter de goron Pastos, die vijanden meters door de lucht slingert met zijn enorme tweehandige zwaard. Het feit dat hij «CRUSH YOU!» blijft roepen en ik «FUCK YOU!» versta, is een leuke bonus.

In het algemeen is de selectie van personages erg goed gedaan. Alle belangrijke rassen van Hyrule zijn vertegenwoordigd als speelbare personages. Mensen, Sonau, Gorons, Orni, Zora - zelfs een schattige kleine Krog heeft het tot de line-up geschopt. Metershoge Hinox veroveren met het kleine boomwezen ziet er gewoon verdomd grappig uit.

De aanvalscombo's worden aangevuld met het gebruik van verschillende Sonau-componenten die ik herken van «Tears of the Kingdom». Ik kan bijvoorbeeld vijanden verbranden met de vlammenwerper of bevriezen met de vorstwerper. Sommige personages kunnen ook synthetiseren, wat betekent dat ik bepaalde voorwerpen met wapens kan combineren om nog meer schade aan te richten.

Het is ook geweldig dat het physics sandbox-concept van «Tears of the Kingdom» is aangepast. Als ik de bliksemwerper in het water gebruik, geef ik alle vijanden in de omgeving een schok. Als ik vuur combineer met de vortexaanvallen van de Orni, ontstaan er verwoestende vuurtornado's die over het slagveld razen. Geweldig

Terwijl ik tegenstanders in elkaar sla, vult zich een balk met speciale aanvallen en nu ook een balk met gesynchroniseerde aanvallen. Met de eerste voert mijn personage een krachtige solo-aanval uit. De tweede activeert een nog krachtigere aanval in combinatie met een ander personage dat op dat moment in de buurt is. Ook hier zijn er talloze combinaties mogelijk waarmee ik kan experimenteren.

De meeste vijanden op het slagveld zijn gemakkelijk weg te vegen met een paar aanvallen. Grotere brokken blijven me echter in de weg zitten - dit zijn de momenten waarop het gevechtssysteem het meest schittert. De minibosses hebben een blokbalk waar ik doorheen moet zien te breken, zodat ik veel schade kan aanrichten met verwoestende smash-aanvallen.

Om door hun verdediging heen te breken, moet je de vijand een paar keer raken.

Om hun verdediging te doorbreken, gebruik ik mijn hele moveset en arsenaal. Ik geef ze geen tijd om een tegenaanval in te zetten, geen tijd om adem te halen. Vlammenwerper hier, speciale aanval daar, gesynchroniseerde aanval daar. Er gebeurt zoveel op het scherm en toch kan ik het allemaal nog volgen. Ik zit in een flow met tunnelvisie totdat de klootzak op de grond ligt.

Dankzij de vele opties en mogelijkheden in gevechten, begin ik me een beetje moe te voelen naarmate het spel vordert. Ja, het ziet er allemaal supergaaf uit. Maar het maakt niet uit welk gevecht, welke map, ik doe altijd hetzelfde: honderden bokoblins, moblins en andere troep in elkaar slaan. Steeds weer opnieuw.

Het spel is helaas veel te makkelijk naar mijn smaak, zelfs op de hoogste moeilijkheidsgraad. Naarmate het spel vordert, voel ik me regelmatig overleveld en kom ik zelden in de hierboven beschreven flow-staat, waarin ik alles moet geven om moeilijke eindbazen te verslaan. Mijn hersenen schakelen over op de automatische piloot en ik doe geen moeite meer. Jammer.

«Chronicles of Sealing» is een Switch 2-spel - ziet het er goed uit?

Al met al is het spel visueel een grote teleurstelling - dit is niet hoe een Switch 2 exclusieve titel eruit hoort te zien. De beeldkwaliteit lijdt onder een lage resolutie en extreme flikkering op sommige plekken. De spelomgevingen zien er somber uit met uitgewassen texturen, hoekige objecten en weinig details. Daarnaast stelt het spel teleur met zijn slechte vooruitziende blik - vijanden en bondgenoten verschijnen constant uit het niets of verdwijnen weer.

Vergeleken met de heldere Nintendo Switch 2-edities van «Breath of the Wild» en «Tears of the Kingdom» ziet de nieuwe «Hyrule Warriors» er grauw uit. Om eerlijk te zijn zijn er nooit zoveel vijanden tegelijk op het scherm in de hoofdgames.

Het spel loopt in ieder geval soepel op 60 FPS. In de lokale split-screen modus voor twee spelers moet ik het doen met 30 FPS. Co-op zou ook mogelijk zijn via Gameshare en online - deze functies heb ik nog niet getest.

«Hyrule Warriors: Chronicle of Sealing» is vanaf 6 november verkrijgbaar voor de Nintendo Switch 2. Het spel is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.

Domagoj Belancic

Senior Editor

Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.ch

Mijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren