"Metroid Prime 4: Beyond": de beste teleurstelling van het jaar
2-12-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Foto's: Domagoj Belancic
"Metroid Prime 4: Beyond" durft veel nieuwe dingen te proberen, maar struikelt over zijn eigen ambities. Oude "Metroid" fans zullen zich ergeren - voor alle anderen is het spel een van de beste redenen om een Switch 2 te kopen.
18 jaar. Zo lang is het geleden dat het laatste «Metroid Prime» deel uitkwam voor de Wii. Met het door Retro Studios ontwikkelde «Metroid Prime 4: Beyond» verlost Nintendo de fans van de intergalactische premiejager Samus Aran eindelijk uit hun lijden.
Was het het wachten waard?
Ja, maar ik ben nog steeds teleurgesteld.
Welkom op de prachtige planeet Viewros
Het begin van het ruimteavontuur is nogal wat. Een onderzoeksstation van de Galactische Federatie wordt aangevallen door ruimtepiraten onder leiding van premiejager Sylux. Fans zullen de schurk herkennen uit de DS spin-off «Metroid Prime Hunters» (2006).
Als Samus Aran vecht ik me een weg door het chaotische slagveld en steun ik de soldaten van de Federatie. De intro is ongewoon episch en filmisch voor «Metroid Prime» begrippen. Enorme mechs vuren op vijandelijke ruimteschepen, ruimtepiraten schieten als gekken in het rond, overal vuur, rook en explosies.
En dan slaat het noodlot toe.
In het heetst van de strijd raakt een mysterieus artefact beschadigd dat de Federatie op het station heeft onderzocht. De resulterende explosie teleporteert Samus en enkele soldaten naar een afgelegen planeet: Viewros.
Mijn doel in «Metroid Prime 4: Beyond» is om op de een of andere manier te ontsnappen van deze godverlaten planeet. Zoals kenmerkend is voor de serie, wordt al snel duidelijk dat er ooit een geavanceerde beschaving op Viewros heeft gewoond: de Lamorn. Naarmate het spel vordert, kom ik meer te weten over de ondergang van dit axolotl-achtige buitenaardse ras. Ik verken onder andere de ruïnes van een junglewereld, een verlaten onderzoeksfaciliteit in besneeuwde bergen en een verzengend hete woestijn vol geheimen.
Er is veel moeite en energie in gestoken.
Er is veel moeite en passie gestoken in het ontwerp van de wereld. Elke biome heeft een opvallend kleurenpalet, unieke visuele accenten en sfeervolle verlichting. De alomtegenwoordige, futuristische buitenaardse architectuur van de Lamorn loopt door alle gebieden heen en zorgt ervoor dat er ondanks de visuele contrasten toch een samenhangend totaalbeeld ontstaat.
Er is veel moeite en passie gestoken in het ontwerp van de wereld.
Zelfs mijn vriendin, die niet geïnteresseerd is in gamen, spreekt me aan als ik langsloop en zegt: «Wow, dat ziet er supergaaf uit.» Ze geeft nooit commentaar op wat er op het scherm gebeurt als ik aan het gamen ben. Een groter compliment kan ik me niet voorstellen.
De soundtrack is net zo geslaagd. De muziekstukken ronden de sfeer van elk gebied af met passende geluiden. Melancholische buitenaardse koren begeleiden me in de ruïnes van de jungle. In het woestijngebied overheerst een onheilspellende, gedempte soundscape die me doet beseffen dat ik niet welkom ben op deze buitenaardse planeet. En tijdens eindbaasgevechten escaleert de soundtrack in een explosief onweer van gitaarriffs, synthesizergeluiden en agressieve geluidseffecten.
In het kort: het art design en de audiovisuele presentatie van «Metroid Prime 4» zijn absoluut geweldig.
«Metroid Prime» zoals ik het ken en ervan hou
Voordat ik bij de veranderingen kom, eerst het goede nieuws: de kern van de gameplay van de «Metroid Prime» serie blijft ongewijzigd. De labyrintische levels zitten vol met gesloten deuren en ontoegankelijke secties, die ik alleen geleidelijk ontsloot door nieuwe upgrades vrij te spelen.
Veel vaardigheden en upgrades komen terug uit eerdere games. Bijvoorbeeld de morph ball-modus, de grijphaak en natuurlijk de wapenarm van Samus, waarmee ik raketten en beamers afvuur - nu ook in een ijs-, elektrische en vuurvariant. Telkens als ik een upgrade vind, speelt de bekende «Metroid» jingle en beloont het nostalgiecentrum van mijn hersenen me met een dosis dopamine. Geweldig.
De scanfunctie is ook terug. Als ik Lamorn-objecten scan, kom ik meer te weten over het verval van hun beschaving. Het scannen van flora en fauna geeft me gedetailleerde informatie over het ecosysteem van de planeet. Het scannen van vijanden is ook aan te raden, want zo kan ik zwakke punten identificeren.
Dankzij de extra scangegevens voelt Viewros aan als een echte, levende plek - en niet als een willekeurig bij elkaar gegooid decor uit een sciencefictionspel.
Nieuw in «Metroid Prime 4» zijn de Psy-vaardigheden van Samus, die ze erft van de Lamorn.
Met haar telekinetische superkrachten kan de premiejager bepaalde voorwerpen op afstand manipuleren en een «Psy Control Beamer» afvuren. Dit vertraagt de tijd en ik kan het afgevuurde projectiel zo richten dat het maximaal drie doelen achter elkaar raakt. Dit is bijvoorbeeld handig voor supersnelle vijanden die normale schoten ontwijken.
Van tijd tot tijd wordt het bestuurbare schot ook gebruikt voor puzzels. Bijvoorbeeld als ik verborgen schakelaars achter obstakels moet activeren die ik met conventionele «Metroid» middelen nooit zou bereiken.
Ik vind het mechanisme achter de telekinetische vaardigheden ingenieus. Over het geheel genomen ben ik echter teleurgesteld over hoe weinig Retro Studios van deze geweldige basis heeft gemaakt. Ik kan de echt coole momenten met de psy-krachten in puzzels en eindbaasgevechten op één hand tellen tijdens mijn 20 uur speeltijd. Wat jammer.
En nu ik toch aan het klagen ben: Oude «Metroid» handen moeten zich schrap zetten voor het feit dat «Metroid Prime 4» een ongewoon makkelijk spel is. Ik ben maar een paar keer doodgegaan en dat was alleen maar omdat ik extreem dom was. Helaas wordt de hogere moeilijkheidsgraad alleen ontgrendeld bij een tweede playthrough.
«Metroid» met motor - ja, echt
Een nieuwe functie waar veel fans vooraf sceptisch over waren, is de motorfiets van Samus «Vi-O-La». Ook deze krijgt ze cadeau van de Lamorn. Ik gebruik hem om een relatief grote woestijnwereld te verkennen die alle gebieden van het spel met elkaar verbindt.
Een motor? Een grote, open spelwereld? In een «Metroid Prime»? Dat kan onmogelijk werken.
Maar het kan wel. En hoe.
Eerste dingen eerst: de futuristische fiets bestuurt verdomd goed. Het spel maakt zich niet druk om realistische physics en richt zich in plaats daarvan op coolheid. Ik raas door de enorme zandzee, gebruik duinen als opstijgplaten en voer stijlvolle Akira-glijbanen uit om van richting te veranderen. Ik schiet vervelende vliegende robottegenstanders neer met doelzoekende projectielen en kijk hoe de blikken op de grond vallen en ontploffen.
Zoals ik al zei: cool.
Natuurlijk is er ook genoeg te ontdekken in de woestijn. Verzamelaars zullen druk zijn met het vernietigen van groene kristallen die overal uit de grond schieten. Als ik genoeg groen spul oogst, krijg ik speciale upgrades voor Samus' Psy vaardigheden (geloof me, het is de moeite waard!). Er zijn ook talloze crashsites vol Galactic Federation-apparatuur en oude Lamorn-tempels die wachten om te voet te worden verkend. Deze laatste fungeren als mini-dungeons met puzzels die ik alleen kan oplossen met de juiste uitrusting.
De spelsequenties in de open woestijnwereld zijn de perfecte afwisseling van de labyrintische en soms vermoeiende doolhoflevels die me door claustrofobische gangen leiden. In de woestijn kan ik me uitleven en mijn hoofd uitschakelen. Ik hoop dat hubwerelden als deze in de toekomst een integraal onderdeel van de serie zullen zijn.
Schijt op, Myles MacKenzie!
De «Metroid Prime» serie gedijt bij het gevoel van isolatie en blootstelling op een gevaarlijke, onbekende planeet. «Metroid Prime 4: Beyond» pakt het anders aan. Tijdens haar avontuur ontmoet Samus talloze soldaten van de Galactische Federatie die ook gestrand zijn op Viewros.
Deze innovatie veroorzaakte controverse in de aanloop naar de release van het spel. Helaas kan ik hier, in tegenstelling tot Vi-O-La, niet alles veilig stellen. De nieuwe personages verpesten op sommige momenten de anders zo hechte sfeer van het spel.
De introductie van de begeleidende personages werkt altijd volgens hetzelfde principe. Als ik een nieuw gebied verken, ontmoet ik een soldaat en red hem - of haar - uit een lastige situatie. Het personage vergezelt me vervolgens een deel van het level en vecht naast me. Wat me het meest stoort: de NPC's praten te veel.
Sommigen van hen worden misbruikt als hulpmiddelen voor de tutorial en geven me onnodige hints. De technicus Myles MacKenzie ken ik al van de previewverslagen. Hij schittert met uitspraken als: «Samus, daar ligt iets spannends. Wil je het niet ophalen?» of «Er is een deur opengegaan, laten we gaan kijken.» Zulke in-your-face instructies zijn de tegenpool van het spelontwerp van «Metroid Prime», dat me meestal dingen laat ontdekken en zelf laat nadenken.
Zelfs als de personages geen tutorialfunctie vervullen, zijn ze irritant. Ik hou niet van de manier waarop ze geschreven zijn. De dialogen doen denken aan Marvel-films, waarin de helden altijd wel een luchtig zinnetje bij ons op voorraad hebben. Ernstige situaties worden met een knipoog afgehandeld, veel dingen worden ironisch becommentarieerd - zowel in de gameplay als in de tussenfilmpjes.
De spelpassages waarin Samus met soldaten reist, beslaan tenslotte maar een geschat kwart van de speeltijd. Dit betekent echter niet dat de resterende 75 procent perfect is. Dit komt doordat Samus via de radio verbonden is met het geïmproviseerde basiskamp van de soldaten, vooral in de woestijn en sommige andere levelgedeelten. Myles neemt contact met me op met zinnen als «. Je kunt me altijd bellen als je vast komt te zitten.» Soms vertelt hij me ook precies waar ik nu heen moet en wat ik moet doen.
Ik wil het verdomme niet weten. Ik wil er zelf achter komen. Ik wil de tijd nemen, de sfeer opsnuiven, aftasten, me verwonderen, nadenken. Hou je bek, Myles MacKenzie.
Niettemin kan ik Nintendo tot op zekere hoogte begrijpen. De «Metroid Prime» spellen zijn nooit hits voor de massamarkt geweest - het zijn narratief gereduceerde, harde spellen waarin je vaak verdwaalt en niet weet wat je nu moet doen. «Metroid Prime 4» is bedoeld om beginnersvriendelijker te zijn met zijn filmische enscenering, nieuwe Marvel-personages en lage moeilijkheidsgraad.
Het doel om meer mensen te interesseren voor de gamereeks is prijzenswaardig. Dit had echter bereikt kunnen worden zonder de fundamenten van de «Metroid Prime» formule aan het wankelen te brengen en de unieke sfeer van de spellen te torpederen.
«Metroid Prime 4» laat op indrukwekkende wijze zien waartoe de Switch 2 in staat is
«Metroid Prime 4: Beyond» wordt gelijktijdig uitgebracht voor de Switch 1 en Switch 2. Het spel is in wezen ontwikkeld voor de «oude» Switch, maar profiteert van talloze technische upgrades in de Switch 2-editie. Het is de beste showcase tot nu toe voor de mogelijkheden van Nintendo's next-gen console.
Het spel biedt twee modi - een kwaliteitsmodus in 4K met 60 FPS en een prestatiemodus in 1080p met 120 FPS. Beide opties zijn nog steeds een zeldzaamheid op de Switch 2 - bijna geen enkel ander spel draait in zo'n hoge resolutie of met zoveel frames per seconde. Ik heb beide getest en kies voor de 4K-versie. Met zoveel pixels op de tv komt het harmonieuze art design echt tot zijn recht. Ik merk geen framerate drops en het spel loopt soepel, zelfs in hectische situaties. De handheld modi zijn goed.
De handheldmodi zijn ook indrukwekkend. Het spel haalt 1080p met 60 FPS of 720p met 120 FPS. Dit is ook een zeldzaamheid - bijna geen enkele andere game heeft het VRR-geschikte 120 hertz-scherm van de Switch 2 volledig benut. Het voelt surrealistisch om zo'n goed uitziende Nintendo-game zo soepel te zien draaien in de handheldmodus. Ik merk geen stotteringen en de iets lagere 720p resolutie stoort niet op het kleinere scherm. Geweldige film, Retro Studios!
Maar verreweg de beste functie van de Switch 2-editie is de uitstekende muisbesturing. Ik bestuur het spel als een shooter op de pc met de muis (rechter Joy-Con) en het toetsenbord (linker Joy-Con). Natuurlijk ligt de kleine controller niet zo lekker in de hand als een conventionele muis. Desondanks kan ik gemakkelijk een paar uur achter elkaar spelen zonder kramp te krijgen of ander ongemak te voelen.
Ik richt op vijanden met de ZL knop en gebruik dan de muis om op specifieke lichaamsdelen en zwakke punten te richten. Dit werkt verrassend snel en precies. Bij sommige eindbaasgevechten - die overigens allemaal briljant zijn - krijg ik zelfs het gevoel dat ze speciaal voor muisbesturing zijn ontwikkeld. Verkennen is ook leuker met de muis. Ik voel me over het algemeen mobieler en sneller.
Naast de muisbesturing biedt het spel ook traditionele stickbesturing en bewegingsbesturing die doet denken aan het Wii-tijdperk. Als ik eenmaal vertrouwd ben met het spel en de juiste instellingen heb gevonden, wil ik niet meer terug. «Metroid Prime 4» bewijst op indrukwekkende wijze dat de muisfunctie van de Switch 2 meer is dan een gimmick - het verandert de flow en het gevoel van de game fundamenteel.
«Metroid Prime 4: Beyond» is vanaf 4 december verkrijgbaar voor de Switch en Switch 2. De Switch 2-editie kreeg ik van Nintendo om te testen. Ik heb nog niet kunnen testen hoe de Switch 1 editie eruitziet.
Conclusie
De beste teleurstelling van het jaar
De kern van "Metroid Prime 4: Beyond" is overtuigend. Het voelt verdomd goed om de labyrintische levels te verkennen, upgrades vrij te spelen en langzaam nieuwe gebieden in de wereld te openen. Het art design en de soundtrack zijn geweldig. Het open woestijngebied, dat ik op een motor verken, is ook geslaagd - een perfect contrast met de traditionele "Metroid"-gameplay. Het is jammer dat het spel niet meer gebruik maakt van de telekinetische vaardigheden van Samus, die ze onder andere gebruikt om schoten te besturen.
De nieuwe personages zijn teleurstellend. Als ze me vergezellen, irriteren ze me met onnodige tutorialinformatie of gênante Marvel-uitspraken. Ik had ook graag een hogere moeilijkheidsgraad gezien. Deze kritiekpunten zullen waarschijnlijk vooral oude "Metroid" konijntjes dwarszitten.
Ondanks de zwakke punten biedt "Metroid Prime 4: Beyond" een van de beste redenen om een Switch 2 te kopen. De game maakt gebruik van vrijwel alle technische mogelijkheden van de console en levert een extreem scherpe (4K) of extreem vloeiende (120 FPS) spelervaring. De muisbesturing is het meest indrukwekkend - deze verandert de manier waarop ik het spel ervaar fundamenteel.
Pro
- Indrukwekkende graphics, harmonieus kunstontwerp, geweldige sfeer
- uitstekende prestaties, zelfs in handheld modus
- de beste showcase tot nu toe voor de muisbediening van de Switch 2
- Hub-wereld vult de klassieke "Metroid"-gameplay perfect aan
Contra
- Vervelend hintsysteem vernietigt de sfeer
- slecht geschreven Marvel-dialoog, irritante personages
- nieuwe psy-vaardigheden worden niet genoeg gebruikt
- te makkelijk naar "Metroid" maatstaven
Domagoj Belancic
Senior Editor
Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.chMijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonenDeze artikelen kunnen je ook interesseren
2 opmerkingen
later