"The Last Ronin II - Re-Evolutie": De Turtles durven generaties te veranderen

Kim Muntinga

30-7-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Kim Muntinga

"Re-Evolution" laat het verleden achter zich en begeleidt vier jonge Turtles op een reis tussen zelftwijfel, cyberschroot en samengroeien.

Nu, met «The Last Ronin II - Re-Evolution», gaat het verhaal verder in de derde ronde. Maar dan anders. Frisser. Jonger. Niet minder tragisch, maar met een nieuwe energie. En ja: ik was sceptisch.

De complete hardcover editie is sinds 8 juli 2025 verkrijgbaar in het Engels. Kevin Eastman en Tom Waltz zijn opnieuw verantwoordelijk voor de tekst en het verhaal, de tekeningen zijn van Ben Bishop en SL Gallant, en de bundel is ingekleurd door Luis Antonio Delgado.

Opgelet: deze recensie bevat spoilers.

Recensie van «De laatste Ronin»: het duisterste schildpadverhaal ooit

Voordat we het hebben over «Re-Evolution», wil ik je eerst laten weten wat «The Last Ronin» eigenlijk was. En waarom deze strip zo'n hit was. Omdat het geen klassiek Turtles-verhaal was. Geen ondergrondse pizzapret, geen cowabunga memes, geen gelukkige rioolrattenfamilie.

Het was een tragedie.

De strip werd gepubliceerd als een vijfdelige miniserie tussen oktober 2020 en april 2022. De bundel met alle verhalen verscheen voor het eerst als complete uitgave in juni 2022.

Het begin was wreed.

«The Last Ronin» was niet alleen een hommage aan oude Turtles-strips. Het was een afsluiting, een zwanenzang, een sombere «What if?» en tegelijkertijd een strip die iets durfde te doen. Geweld, dood, trauma: de panelen voelden zelden zo zwaar aan. Maar tegelijkertijd was er altijd die stille hoop. Het geloof dat eer en hart nog steeds mogelijk zijn, zelfs in het aangezicht van onheil. En Michelangelo, zo verloren als hij was, werd een mythe.

Aan het einde van «The Last Ronin», het eerste deel van de trilogie tot nu toe, sterft Michelangelo. Zijn dood is niet alleen het einde van een tijdperk, maar ook het begin van een nieuw. Want kort voor het einde wordt duidelijk dat April O'Neil en haar dochter Casey Marie Jones in het geheim een nieuwe generatie Turtles hebben gecreëerd: genetisch gemodificeerde mutanten uit Michelangelo's DNA.

Het tweede deel, «The Lost Years», blikt terug op de laatste jaren van Mikey: zijn ballingschap, zijn innerlijke strijd, de zware training ver van huis. Alles wat hem in de eerste plaats tot de gebroken ronin maakte. Tegelijkertijd laat de strip zien hoe Casey Marie de jonge Turtles opvoedt. In het heden - na de dood van Mikey - zijn ze nog onvolwassen, boos, oncontroleerbaar. Maar ze zijn er. En ze groeien.

«De verloren jaren» is niet zomaar een bijverhaal, maar de emotionele basis tussen afscheid en nieuw begin. Het maakt Mikey's ontwikkeling begrijpelijk en zet stilletjes maar krachtig het podium voor wat «Re-Evolution» nu eindelijk centraal stelt: de generatiewisseling.

Klassificatie van «Re-Evolution»: Wat gebeurt er na de laatste Ronin?

Wanneer de laatste Ronin valt - wat blijft er dan over? «Re-Evolution» geeft een antwoord. Het is moedig, maar ook riskant. Want deze strip sluit niet naadloos aan op het einde van het oorspronkelijke verhaal. In plaats daarvan springt het enkele jaren in de toekomst. In een wereld die aan de buitenkant nog steeds verwoest is, maar aan de binnenkant allang in beweging is gekomen.

New York is nog steeds verwoest.

De toon is merkbaar anders. Terwijl «The Last Ronin» een rustige, bijna mythologische tragedie vertelde en «The Lost Years» deze verstilling nog eens verdiepte, slaat «Re-Evolution» een meer rusteloze toon aan. De strip lijkt onrustiger, gedrevener, zonder zichzelf te verliezen in chaos. De onzekerheid van het heden vervangt de zwaarte van het verleden.

Verhaal en personages in beeld: vier nieuwe stemmen in Echo van het verleden

En daarin ligt de emotionele kern van «Re-Evolution»: deze nieuwe Turtles zijn geen helden. Nog niet. Het zijn tieners met wapens en schuldcomplexen. Ze zijn ongevraagd geboren in een rol waar ze niet op voorbereid zijn. En dat realiseer ik me vanaf de allereerste scène.

April O'Neil blijft meer dan een schaduw van het verleden. Ze is ouder geworden, voorzichtiger, maar zeker niet zwakker. Vanaf de achtergrond fungeert ze als een moreel kompas, een archivaris van oude kennis en een stille kracht in het wederopbouwproces. De relatie tussen moeder en dochter is complex: gekenmerkt door trots, bezorgdheid en een diep wederzijds begrip.

Deze worden vergezeld door een aantal bijpersonages die het beeld van deze dystopische wereld verder intensiveren:

Tekenstijl & sfeer: cybervuil, neonverdriet en rauwe energie

Optisch gezien slaat «Re-Evolution» een eigen richting in. Waar «The Last Ronin» nog zwaar was, bijna filmisch geënsceneerd, is dit deel edgier, scherper, opzichtiger. De wereld is niet langer een ruïne. Het is een asymmetrische cyborgconstructie. Bewakingsdrones, LED verval, betonnen bruggen met elektriciteitsleidingen. New York ziet er niet langer verloren uit. Het ziet er gemuteerd uit.

De panelen zijn vaak overladen, vol beweging, met felle kleuraccenten. Soms raak ik bijna het spoor bijster, maar dat hoort bij het effect. Het is het gevoel overweldigd te worden. Gedesoriënteerd. Als een tiener met een pistool in zijn hand die nog niet weet waar het hoort.

Maar er zijn ook verstilde beelden. Momenten waarin de tijd stilstaat: een blik op de oude schuilplaats van Turtle, verlaten, stoffig. Een monoloog op de rand van een dak. Een graffiti met een gemaskerde Michelangelo. Deze panelen lijken korte adempauzes tussen twee explosies.

Thema's en motieven: erfgoed, woede en het recht op de toekomst

«Re-Evolution» is een strip over vechten. Niet alleen fysieke, maar ook existentiële. Het gaat over de strijd om betekenis. Over het recht om te definiëren wat heldendom betekent.

Het centrale thema is erfgoed en wat het betekent om er een te moeten dragen. De vier nieuwe Turtles leven in de schaduw van een legende die groter is dan zijzelf. Ze zijn gemaakt om «de volgende» te zijn. Maar wat als dat niet is wat ze willen? Wat als de erfenis een last is en geen geschenk?

Dit conflict loopt door elke interactie heen. Vooral Yi uit het meerdere keren openlijk: Dat ze niet voor dit alles hebben gekozen. Dat ze niet weet of ze wil vechten of dat ze alleen vecht omdat anderen dat van haar verwachten. «Re-Evolution» gaat verrassend open om met de vraag of het doorgeven van trauma niet ook een vorm van geweld is. Als Casey Marie de Turtles traint, doet ze dat met de beste bedoelingen, maar soms ook omdat ze haar eigen woede niet los kan laten.

Het gaat ook over woede als drijvende kracht en de duistere kant ervan. Moja belichaamt dit bijna fysiek. Ze wil vechten, staken, rebelleren. Maar ze weet niet precies waartegen ze vecht. Het regime is overweldigend, de stad onverschillig. De tegenstander is diffuus en dat maakt het geweld vaak willekeurig. De vraag is: waar eindigt blinde rebellie en waar begint echte verandering?

Hiernaast resoneren klassieke coming-of-age motieven zonder dat het ooit klinkt als een boek voor jongeren. Het gaat over zelfontdekking, loyaliteit, verraad, schaamte en verlangen. De vier Turtles zijn jong en dat merk ik meteen. Ze praten niet in grote monologen zoals Splinter ooit deed. Ze schreeuwen. Ze aarzelen. Ze maken fouten. En dat is precies wat ontroerend is.

Een onderschat maar krachtig thema is saamhorigheid. Deze Turtles zijn niet toevallig ontstaan. Ze zijn bewust gemaakt. En dat roept vragen op: Kunnen ze wel vrij zijn? Of zijn ze producten van een mislukte generatie die wanhopig probeert het oude te behouden? De relatie tussen Casey Marie en April, tussen de nieuwe en de oude wereld, speelt dit idee rustig maar effectief uit.

April komt over als iemand die weet dat de geschiedenis zich niet zomaar mag herhalen zonder onder de loep te worden genomen. Professor Honeycutt past ook in dit morele grijze gebied. Zijn personage fungeert als een soort moreel kompas, vooral voor April. Hij neemt haar beslissingen onder de loep, stelt ethische vragen over de creatie van de nieuwe generatie en herinnert ons eraan dat goede bedoelingen niet automatisch tot goede resultaten leiden.

Het thema technologische controle door middel van drones, cyborgs en digitale surveillance is ook interessant. Maar dit staat nooit centraal. Het blijft een achtergrond, zij het een bedreigende. Als een constante flikkering op de achtergrond die ons eraan herinnert: dit gaat niet alleen over persoonlijke gevechten. Dit gaat over een heel systeem dat vrijheid niet langer erkent.

Kritiek & Lof: Tussen nieuw begin en erfenis

Wat werkt is de verandering van perspectief. De generatiewisseling voelt niet als een reboot, maar als een noodzakelijke stap. De dynamiek tussen de vier Turtles werkt ook. Niet omdat het gladjes gaat, maar omdat het niet zo is. Ik voel de spanning, de onvolwassenheid, de onenigheid. Er is hier geen kunstmatige bevestiging van harmonie. Er zijn argumenten, strubbelingen, twijfels. Dat brengt de pagina's tot leven en maakt ze geloofwaardig.

De emotionele diepte is precies goed. Als Yi twijfelt, voel ik dat. Als Uno een domme opmerking maakt terwijl de wereld achter hem in brand staat, doet dat pijn omdat ik besef dat het een beschermende reactie is. Deze personages voelen niet geschreven. Ze voelen levend. En dat is niet vanzelfsprekend in een franchise die al tientallen jaren bestaat.

Het wereldontwerp verdient ook lof. Het nieuwe, vervallen New York ziet er niet alleen uit als een dystopische kopie van andere eindtijdsteden, maar heeft een eigen leven. Bewaking, verzet, technische mutatie, sociale afbraak. Het lijkt allemaal geloofwaardig in zijn abstractie. De dreiging is reëel, maar nooit overduidelijk. Het is een maatschappij die haar morele kompas allang kwijt is, maar nog steeds doet alsof ze het heeft.

Waar de strip enigszins verzwakt is het tempo. Sommige scènes razen bijna langs je heen. De opbouw is sterk, de conflicten tussen de personages goed geplaatst, maar zodra de actie overheerst, voelt alles een beetje overladen. Er is geen ruimte om te ademen. Vooral tijdens de grote confrontaties vroeg ik me meer dan eens af: was dat de climax? Of slechts een tussenstap?

Maar dit alles - het lichte gestuntel, het overenthousiasme, de incidentele chaos - voelt vreemd genoeg passend. Want «Re-Evolution» is precies dat: een werk in overgang. Net als zijn personages moet de strip zelf zijn definitieve toon nog vinden. En dat is precies wat het zo spannend maakt. Het is dapper genoeg om niet gladjes te zijn. En dat is een compliment in een franchise van dit formaat.

Vooral na de grote wendingen, die ik hier niet heb genoemd, kijk ik echt uit naar de volgende aflevering.

Kim Muntinga

Editor

Kim.Muntinga@galaxus.de

Mijn interesses zijn gevarieerd, ik geniet gewoon graag van het leven. Altijd op zoek naar nieuws over darten, gamen, films en series.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren