Ze wilde geen verborgen voorwerp boeken maken, nu bezit ze het genre

Ann-Kathrin Schäfer

22-5-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Ann-Kathrin Schäfer

De verborgen voorwerpboeken van Rotraut Susanne Berner zijn niet meer weg te denken uit de kinderkamer. In dit interview legt ze uit waarom dit nooit het plan was, waarom boekverkoper Armin op haar man lijkt en wat een goede Wimmel-kosmos met een filmscript te maken heeft.

Mijn kinderen liggen op hun buik op de grond met de grootformaat verborgen voorwerpboeken van Rotraut Susanne Berner voor zich. Ik vind het heerlijk om te zien hoe ze wegzinken in deze kleurrijke plaatjes. Soms zak ik er zelf ook in weg. Dan kijken we samen hoe de kittens groter worden, de papegaai opstijgt en de kleuterschool wordt voltooid. Telkens als we ernaar kijken, ontdekken we nieuwe details - zelfs voor de honderdste keer.

Je werkt momenteel aan een nieuw boek voor de serie, «Kerst in Wimmlingen». Uitgerekend nu, als buiten alles in bloei staat ...
Ja, ik zit hier in het late voorjaar en laat het sneeuwen.

Je illustreerde je allereerste Wimmelbuch, het winterboek, al in de zomer.
Dat was in de zomer van 2003, een van de warmste zomers ooit! Elke keer als ik opkeek van mijn winterplaatjes, dacht ik: «Waar ben ik?» Dat was te gek.

Luister je naar kerstmuziek?
Nee, integendeel. Ik neem bewust pauzes op mijn terrasje en geniet van het warme seizoen.

Heb je favoriete personages?
Vooral de boekhandelaar Armin ligt me na aan het hart. Ik heb hem gemodelleerd naar mijn man, die in 2012 is overleden. Hij ziet er precies hetzelfde uit en zal ook een rol spelen in het kerstboek.

Laat je je man nog een beetje zo leven?
Ja, hoewel hij toch nog heel erg bij mij woont. Ik woon in de flat die we delen en ben omringd door zijn spullen. Ik werk in dezelfde winkel waar hij vroeger illustraties tentoonstelde. Ik heb zijn nalatenschap aan het Duitse Museum voor Boeken en Schrijven in Leipzig gegeven, samen met mijn originelen. Dus we zijn weer een beetje samen.

Ben je zelf aanwezig in Wimmlingen?
Ik ben vertegenwoordigd in verschillende personen, waarschijnlijk in Susanne. Wat zij met mij gemeen heeft, is dat ze voortdurend haar hoeden en petten kwijtraakt.

Mijn kind vroeg me onlangs waar de treinen het station verlaten. Ze zijn zo vrij om niet te veel aandacht te besteden aan verhoudingen en perspectieven. Waarom?Er staan veel onlogische dingen op de foto's, dat is waarschijnlijk waar. Qua perspectief klopt er niet veel van. De beelden lopen in elkaar over als op een theaterpodium. Ik wilde niet te veel overlap om de leesbaarheid te waarborgen.

Ann-Kathrin Schäfer

Editor freelance

simon.balissat@digitecgalaxus.ch

Ik ben eigenlijk journaliste, maar de laatste jaren werk ik ook steeds meer als zandtaartenbakker, gezinshondentrainer en graafexpert. Mijn hart smelt als mijn kinderen met vreugdetranen lachen en 's avonds gelukzalig naast elkaar in slaap vallen. Dankzij hen vind ik elke dag inspiratie om te schrijven - en nu weet ik ook het verschil tussen een wiellader, een asfalteermachine en een bulldozer. meer

---

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren