"Borderlands 4" is repetitief, biedt nauwelijks vernieuwing, maar de lust voor buit blijft verleidelijk

Philipp Rüegg

16-9-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Philipp Rüegg

In plaats van te vernieuwen, vertrouwt "Borderlands 4" op beproefde dingen met kleine verbeteringen. De Vault Hunters zijn veel beweeglijker, de wereld is groter en de verslaving aan nieuwe wapens is snel gewekt.

Het succesrecept van «Borderlands» bestaat uit miljoenen en miljoenen wapens en een flinke portie humor. Dat laatste viel in het laatste deel behoorlijk weg. De memeificatie was gewoon te dom voor veel die-hard fans - waaronder ikzelf. Het was het eerste deel dat ik niet heb uitgespeeld.

Met «Borderlands 4» wil Studio Gearbox alles beter doen. In plaats van de irritante streamer-tweeling Troy en Tyreen is de Tijdwachter weer een klassieke schurk die wacht om opgejaagd te worden. De Tijdwachter is de tirannieke baas van de planeet Kairos, waarvan hij de bevolking onderwerpt door middel van mind control. Dit lot overkomt ook mij, een Vault Hunter - nietszeggend vertaald als «uitroeier» - nadat mijn personage op de planeet is neergestort.

Als dank krijg ik een implantaat dat de Tijdwachter controle over mij geeft. Voordat hij me tot zijn vazal kan maken, word ik gered door een groep rebellen en daar begint het avontuur.

Ouwe bekenden en veel verwoede gevechten

Er zijn vier klassen met verschillende talenten en speciale vaardigheden om uit te kiezen. Vex is een sirene met magische krachten zoals fase-explosie. Ridder Amon creëert een explosieve sfeer met zijn smeedvuist of energiezweep. Harlowe, een wetenschapper, vertrouwt op energieschilden of nulzwaartekracht om meerdere tegenstanders onder controle te houden. Soldaat Rafa vertrouwt onder andere op twee schouderkanonnen. Ik heb voor de laatste gekozen - want drie kanonnen zijn beter dan één.

Met Rafa volg ik de vriendelijke rebellen die me hebben bevrijd. Onderweg ontmoet ik Claptrap, de robot op één wiel. Als zijn gebabbel je al irriteerde, zou je nu ook willen dat je een vooruitspoelknop had. Ik maak deel uit van Team Claptrap en vind het blikkerige beestje nog steeds erg vermakelijk.

Het verhaal wint geen bloempot, hoor. Maar ik erger me niet aan slecht verouderde internetgrappen. Het zorgt voor de juiste hoeveelheid vermaak om de overdadige schietescapades te onderbreken. Hetzelfde geldt voor mijn personage Rafa. Met zijn Spaanse accent en verwaande houding voldoet hij aan zo'n beetje alle clichés die aan Latino's in actiefilms worden toegeschreven. Maar het feit dat zijn tekst in de eerste paar uur meerdere keren wordt herhaald, baart me zorgen.

Schieten alsof het 2006 is

Claptrap legt me ook de nieuwe mechanica uit. Ik kan glijden, dubbele sprongen maken, in de lucht staan en een grijphaak gebruiken om mezelf op bepaalde plekken omhoog te trekken. Dat laatste maakt de gevechten dynamischer omdat ik me snel over de slagvelden kan verplaatsen. Ik kan het ook gebruiken om bussen naar mijn tegenstanders te gooien - ook al moet ik nog aan mijn mikvaardigheden werken.

Naast deze vaardigheden volgen de gevechten nog steeds hetzelfde patroon. De vijanden komen vanuit alle richtingen op me af. Ze compenseren het gebrek aan tactiek met massa, luchtaanvallen of projectielen. Mijn strategie blijft net zo eenvoudig. Ik ren rondjes en ontwijk aanvallen. Dankzij de nieuwe bewegingsopties werkt dit veel soepeler dan voorheen. Maar eerst en vooral vertrouw ik op de doordringende kracht van mijn wapens en blijf ik gewoon schieten tot het wat rustiger wordt.

In de eerste tien uur heb ik geen echte variatie ontdekt in de vorm van verschillende vijandentypen. Of het nu gemaskerde maniakken, vliegende magiërs of zwaardzwaaiende robotninja's zijn - het komt altijd op hetzelfde neer. Dit werd na verloop van tijd al eentonig in het eerste deel in 2006.

Het plezier van de actie staat en valt dan ook met de moordgereedschappen. Volgens de officiële beschrijving zijn er 30 miljard wapens. Dat is al sinds het eerste deel het handelsmerk van «Borderlands». Ze zijn er in verschillende niveaus van zeldzaamheid, van gewoon tot legendarisch. De laatste zouden nu veel zeldzamer zijn, maar des te indrukwekkender. Ik heb er nog geen ontdekt.

Gelukkig was geen van mijn schietspullen echt origineel. Het dichtst in de buurt komt het machinepistool, dat in een doelzoekend projectiel verandert als je het herlaadt. Ik hoop op meer in de komende paar uur spelen. Maar de wapens zien er origineel uit en klinken erg krachtig.

Naast de vier uitrustbare wapens en de granaatsleuf, die ook een werpmes kan bevatten, is er nu ook een helende spuit. Deze werkt via een cooldown en heeft bonuseigenschappen. Dit is zeker beter dan het verzamelen van levenscontainers zoals voorheen.

Het is leuker om met vier spelers door de buurt te slingeren dan om Kairos alleen door elkaar te spelen. Ik kan de hele campagne in co-op spelen. Zodra deze is voltooid, openen zich extra modi zoals boss runs. Helaas heb ik, in tegenstelling tot vroeger, mijn vrienden nog niet kunnen interesseren om het spel te kopen. Dus ging ik met vreemden langs de huizen. In één sessie werd ik vergezeld door iemand die Vex speelde. Zij kan een gloeiend paars panterwezen tevoorschijn toveren om voor haar te vechten. Wat gaaf. Misschien heb ik in Rafa toch het verkeerde personage gekozen. Want ik kan mijn twee schouderratels niet aaien.

Terwijl de basisgameplay nauwelijks is veranderd, heeft Gearbox welkome verbeteringen in de kwaliteit van leven geleverd. Ik kan een gloeiend pad naar het volgende doel laten weergeven. Wapens kunnen worden gefilterd op basis van verschillende criteria in de inventaris of bij de dealer. Dit betekent dat ik veel sneller alle gewone en ongewone wapens kan weggooien en zelfs een waarschuwing krijg als ik er een heb.

Bijna net zo'n bijzaak als wapens

In plaats van op zichzelf staande gebieden bestaat Kairos uit één grote spelwereld. Met de nieuwe hoverbike kan ik die vrij snel verkennen. De motor heeft zijn eigen wapens, die ik hoop te kunnen upgraden. Op dit moment richten ze zo weinig schade aan dat mijn gezicht in slaap valt. Aan de andere kant kan ik de hoverbike op elk moment oproepen en hoef ik niet naar een garage zoals vroeger.

Snelle reispunten moeten handmatig worden geactiveerd. Dit zijn meestal bunkers of soortgelijke bases die je moet ontdoen van vijanden en vervolgens moet activeren via een simpele deur of energiepuzzel.

Cairos wemelt van zulke nevenactiviteiten. Ik kan premiejager missies accepteren in de bunkers. Ik krijg side quests in de nederzettingen. En er zijn genoeg andere verzamelobjecten, zoals het vinden van rebellenlogo's, het openen van geheime schatkisten of het uitspelen van arena's met minibosses. Qua gameplay zijn ze allemaal hetzelfde. Ik vernietig alles op mijn pad en verzamel aan het eind een beloning. Daarom schommel ik regelmatig tussen verveling en «uuuh, het nieuwe wapen maakt lekker pewpew».

De wereld is prachtig om naar te kijken. Een dreigende paarse planeet hangt in de lucht en dreigt uit elkaar te vallen. Het eerste van de vier grote gebieden is een soort futuristisch wildwest met boerderijen, kuddes buffels en gigantische industriële gebouwen die waarschijnlijk een soort moordmachines produceren. Helaas voelt de wereld niet levendig aan. Alles lijkt aan elkaar gepast. Er is geen gevoel van een samenhangende wereld waarin iemand echt leeft. Het is een anarchistisch gekkenhuis waar iedereen op iedereen uit is. Het straalt niet veel persoonlijkheid uit.

Van de zijmissies herinner ik me er maar één. Die met een pratende bom die een doelcrisis heeft omdat het wel eens een blindganger zou kunnen zijn. Helaas is de oplossing nogal anticlimatisch.

Visueel is Gearbox trouw gebleven aan het iconische celshading-ontwerp. Op het eerste gezicht lijkt het spel precies op het vorige deel. Bij nader inzien zijn de personagemodellen echter gedetailleerder en de explosies spectaculairder. Toch hoef je geen grafische topper te verwachten - hoewel de prestatievereisten wel de indruk wekken van een topper. Zelfs met een RTX 5090 en een Ryzen 7 9800X3D haalde ik maar net iets minder dan 40 FPS met een 4K-resolutie en maximale details. Met DLSS ingesteld op «kwaliteit» is het een acceptabele 60 FPS, maar alleen met 2x framegeneratie geactiveerd is het een comfortabele 120 FPS. Op het Steam Deck is «Borderlands 4» onspeelbaar. De krachtigere Lenovo Legion Go S haalt tussen de 30 en 40 FPS bij een 1200p resolutie, weinig details, FSR op «performance» en Frame Generation ingeschakeld.

Gearbox CEO Randy Pitchford lijkt hier geen problemen in te zien. In zijn meest recente social media rant roept hij ontevreden spelers op om hun eigen engine te programmeren en te laten zien hoe het moet.
«Borderlands 4 is een premium game, gemaakt voor premium gamers», verkondigt hij op X. Ik zie zeker een behoefte aan optimalisatie - zowel qua prestaties als qua CEO.

Dit geldt eigenlijk ook voor de rest van het spel. Het is een paar keer gecrasht. Af en toe bewegen de lippen niet in dialogen of ontbreekt de audio helemaal. En ik kan nog steeds geen wapens uit de betaalde DLC gebruiken omdat het spel ervan overtuigd is dat ik die niet bezit. De code die 2K me voor testdoeleinden stuurde, bevat echter wel degelijk alle DLC.

Conclusie na tien uur: Schakel je hersens uit en begin met schieten

« Borderlands 4» wint zeker geen innovatieprijzen. De gameplay is in de 16 jaar sinds het eerste deel maar weinig veranderd. Ik schiet nog steeds talloze domme vijanden neer met het grootste arsenaal wapens dat er is. Totdat er nog meer wapens uit spuiten - en dan begint de pret weer van voren af aan. Ja, plezier. Af en toe verveel ik me wel, maar dan stuit ik op een te gekke minibaas, een fonkelende schatkist of een nieuwe te gekke schietspuit en wordt mijn lust voor buit gewekt.

Een beetje meer variatie had geen kwaad gekund «Borderlands 4». Maar af en toe vind ik het fijn om mijn hersens uit te schakelen en de trekker over te halen tot het uiterste. Misschien vergeet ik dan ook dat er in de tussentijd een compleet pretloze verfilming is uitgekomen.

«Borderlands 4» is verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series X/S. Switch 2 volgt op 3 oktober. Ik heb de pc-versie getest, die mij ter beschikking is gesteld door 2K.

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur. meer

---

Achtergrond

Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren