Review

"De steen der waanzin" maakte me bijna gek

28-1-2025

Vertaling: machinaal vertaald

"The Stone of Madness" combineert real-time strategie met stealth-avontuur. Het nieuwe spel van de ontwikkelaars van "Blasphemous" is de tegenpool van een actietitel en doet me opnieuw beseffen dat ik geen zwak heb voor dit genre.

Met zweterige handen stuur ik de vurige Leonora tussen de bewakers van een Spaans klooster door. Ik probeer een van hen te besluipen om haar uit te schakelen met mijn mes. Als ik zogenaamd dichtbij genoeg ben, gooit Leonora haar handen voor haar gezicht - ik sta te dicht bij een open haard. Vuur activeert haar trauma en ze kan niet toeslaan. De bewaker draait zich om, grijpt haar en neemt haar mee naar de cel voor de rest van de dag.

Maar ik had haar die dag echt nodig naast de andere speelbare personages om de bewaker uit te schakelen. Daarna had ik Alfredo's lantaarn kunnen gebruiken om sporen op de grond te onderzoeken, wat een geheime schakelaar aan het licht had gebracht. Dit zou op zijn beurt een geheime doorgang hebben geopend waar Amelia zich doorheen had kunnen wurmen. Deze leidt naar een afgesloten kamer met de liefdesbrieven van een monnik aan een non, die ik had kunnen gebruiken om de auteur te chanteren. Nu moet ik het de volgende dag opnieuw proberen.

Je ziet: in "The Stone of Madness" moet ik strategisch te werk gaan om mijn doelen te bereiken. De gameplay is leuk, de personages zijn eigenzinnig, het levelontwerp is spannend en de presentatie is cool. De onhandige besturing en bugs bederven echter de pret van het spel.

Uitbreken uit het gekkenhuis

"The Stone of Madness" is geïnspireerd op realtime tactiekklassiekers als "Commandos" en "Desperados", maar mengt hun spelmechanieken met psychologische overlevingselementen. In het spel moet ik vijf personages helpen ontsnappen uit een vervallen klooster dat dienst doet als inrichting. Het geheel speelt zich af in het 18e eeuwse Spanje.

Naast de eerder genoemde personages Leonora, Alfredo en Amelia speel ik de heks Agnes en de stomme reus Eduardo. Alfredo is ook de verteller van het verhaal. Hij is naar het gekkenhuis gestuurd omdat hij duistere machinaties achter de kloostermuren aan het licht wilde brengen. Eduardo, Agnes en Leonora worden opgesloten in het klooster omdat hun gedrag niet voldoet aan de norm van die tijd. De kleine Amelia daarentegen heeft haar ouders verloren en wordt daarom opgevoed door de nonnen. Ze willen allemaal maar één ding: uitbreken.

Het klooster, dat is omgebouwd tot gesticht, heeft ook een tuin die eigenlijk is gereserveerd voor de nonnen.
Bron: De Spelkeuken

Tijdens hun ontsnapping ontdek ik de geheimen van het klooster en de gelijknamige steen. Ik moet een van de twee campagnes kiezen, wat de herspeelwaarde verhoogt. Het verhaal is niet bijzonder fantasierijk, maar voldoet aan zijn doel. Het spel leeft in ieder geval van zijn gekke, maar sympathieke hoofdpersonen. Om ze naar de vrijheid te krijgen, moet ik gebruik maken van de verschillende sterke punten van Alfredo en co. en rekening houden met hun zwakke punten.

Nagenoeg oneindige mogelijkheden om op je bestemming te komen

Elk personage heeft verschillende vaardigheden die je overdag of 's nachts kunt gebruiken. "De Steen der Waanzin" heeft een dag- en nachtcyclus. Overdag verstrijkt de tijd, waardoor de paden van NPC's zoals de bewakers veranderen. Monniken daarentegen verdwijnen 's avonds in hun kamers. In plaats daarvan verschijnen er Animas - bovennatuurlijke wezens - die me net als de bewakers volgen en me bewusteloos slaan als ze me ontdekken. Ik moet mijn acties dus ook aanpassen aan het tijdstip van de dag.

Anima's zoeken 's nachts mijn leven.
Bron: The Game Kitchen

Overdag verken ik het klooster, verzamel grondstoffen en voorwerpen uit kratten enzovoort. Ik moet altijd mijn huidige doelen in de gaten houden. In het begin van het spel moet ik op weg naar een personage dat denkt dat ze een kip is en zich ook zo kleedt. Om bij haar te komen, moet ik een gat in de grond overbruggen. Gelukkig kan de sterke Eduardo planken dragen en er bruggen van bouwen. Helaas is de weg erheen donker en de reus is bang in het donker. Dus ik val terug op de heks Agnes, die vuur kan aansteken of doven binnen een bepaalde straal, en ik heb mijn geïmproviseerde brug al gebouwd.

Er zijn talloze manieren om het doel te bereiken, wat een nieuwe playthrough ook lekker maakt. In plaats van het vuur aan te steken met Agnes, had ik bijvoorbeeld Alfredo's lantaarn kunnen gebruiken of een omleiding kunnen nemen met Amelia via haar geheime doorgangen.

Naast de vaardigheden moet ik ook de zwakke punten van de personages in de gaten houden. Amelia is bijvoorbeeld bang voor stenen figuren. Als ik in de buurt ben, beweegt ze langzamer en neemt haar geestelijke gezondheid af. Dit wordt weergegeven op een display van nul tot nul. Dit wordt weergegeven op een display van nul tot 100. Als de waarde nul bereikt, worden nieuwe angsten toegevoegd aan de bestaande. In mijn geval werd Alfredo bijvoorbeeld ook bang voor harde geluiden.

's Nachts kunnen de personages verschillende acties uitvoeren in hun cel.
Bron: The Game Kitchen

Gelukkig kan de waarde van mentale gezondheid of gezondheidspunten, die ook beschikbaar zijn, 's nachts worden aangevuld. Gedurende deze tijd bestuur ik de personages niet in realtime, maar geef ik ze opdrachten via menu's. Alfredo geneest de wonden van alle personages met wat verband en als Amelia met iemand speelt, herstelt dit een deel van haar geestelijke gezondheid. Eduardo, aan de andere kant, kan grondstoffen gebruiken om nuttige voorwerpen te maken, zoals lock picks voor Leonora. Maar let op: grondstoffen zijn niet oneindig. Als kratten en dergelijke zijn doorzocht, verschijnen er geen nieuwe voorwerpen meer.

Als ik iets mis, kan ik rekenen op de tweede gevangene NPC, Panecillo. De man met een stokbrood als hoed, met wie hij graag dialogen voert, runt de zwarte markt in het klooster. Ik vind ook geld tijdens mijn verkenningstochten. Als ik ooit geld tekort kom, kan Leonora 's nachts spullen verkopen aan de bewakers. Naast materiële zaken helpt een volle portemonnee me om de bewakers op afstand te houden: Leonora kan ze omkopen en zo de verdachtheidswaarde verlagen. Hoe hoger deze is, hoe sneller de bewakers de personages zullen opmerken.

Jup, Panecillo draagt een beschimmeld brood als hoed.
Bron: The Game Kitchen

Tot slot verzamel ik wijsheidspunten uit gesprekken, het verloop van het verhaal of uit boeken die Alfredo 's nachts leest. Alfredo en co. gebruiken deze om nieuwe vaardigheden te leren die mij voordelen geven bij het bereiken van mijn doelen.

In het kort: "De Steen der Waanzin" biedt veel variatie en talrijke mogelijkheden.

De besturing is het zwakke punt van het spel

Zo geweldig als de mogelijkheden klinken: Als ze slecht zijn geïmplementeerd, lijdt de gameplay daaronder. Helaas is dat hier het geval. De besturing lijkt halfbakken. De overgang van de ene actie naar de andere verloopt niet zo soepel als ik zou willen. Als ik bijvoorbeeld een bewaker wil neerschieten in plaats van hem bewusteloos te slaan met een plank, moet ik eerst een ingewikkelde selectie maken. In meer dan één lastige situatie duurde dat te lang. Of ik werd betrapt door bewakers omdat de besturing niet intuïtief was en ik een actie niet snel genoeg kon afronden om uit het gezichtsveld van een vijand te komen.

Meer dan eens ben ik achterna gezeten door bewakers vanwege een mislukte actie vanwege slechte besturing.
Bron: The Game Kitchen

Het is vervelend als ik een stealth-sequentie meerdere keren moet herhalen en soms zelfs een hele dag/nacht-cyclus moet wachten om het opnieuw te proberen. In deze situaties heb ik bijna mijn geliefde Steam Deck tegen de muur geslagen.

Wat ik niet deed, want ik ben eigenlijk een nogal nuchter persoon. Desondanks werd ik meerdere keren bijna gek van het spel. Niet vanwege de besturing, maar vanwege mijn eigen onbekwaamheid. Ik hou niet echt van real-time strategiespellen omdat ze gewoon niet bij me passen. Waarom heb ik het spel dan toch getest? Omdat ik helemaal weg ben van de "Blasphemous" spellen van ontwikkelaarsteam The Game Kitchen.

De "Blasphemous"-achtige kunststijl maakt ook indruk met strategie

De gebroken wereld en de kunststijl zijn de grote overeenkomsten tussen de "Blasphemous"-spellen en "The Stone of Madness". Ik hou van de setting in het sjofele klooster, de eigenzinnige karakterontwerpen en de komische cutscènes. Ik voel me helemaal thuis in een van de briljante "Blasphemous" titels. Alles ziet eruit alsof het uit één mal is gegoten en ondersteunt de sfeer van de prachtig vervallen wereld.

De stripachtige, korte tussenfilmpjes zien er gewoon geweldig uit.
Bron: The Game Kitchen

Ik ben niet alleen onder de indruk van de visuele presentatie, maar ook van het levelontwerp. De structuur van het klooster is erg goed doordacht, waardoor het leuk is om te verkennen. De afzonderlijke gebieden zijn op verschillende manieren met elkaar verbonden, die ik pas na verloop van tijd ontrafel.

Het is jammer dat de soundtrack en de geluidseffecten het niet helemaal kunnen bijbenen. Ze blazen me niet omver, maar ze vervullen hun doel.

Hoewel het spel er visueel geweldig uitziet, ben ik een paar bugs en glitches tegengekomen. Een bewaker kwam bijvoorbeeld vast te zitten in een krat of personages verdwenen gewoon. Het isometrische cameraperspectief zorgt soms ook voor optische illusies en ik begrijp niet waar ik vanaf het begin heen moet.

"The Stone"."The Stone of Madness" verschijnt op 28 januari 2025 voor pc, Nintendo Switch, PlayStation 5 en Xbox Series. Het spel is mij verstrekt voor testdoeleinden voor de pc.

Conclusie

Sfeervolle real-time strategie met minder harmonieuze besturing en bugs

"The Stone of Madness" maakt indruk met zijn intelligente gameplay en sfeervolle visuele presentatie. Er zijn talloze manieren om verder te komen in het wonderbaarlijk groteske klooster, dat is omgebouwd tot een gekkenhuis. Naar mijn mening geeft de kunststijl die we kennen uit de "Blasphemous" games perfect het Spanje ten tijde van de Inquisitie weer.

Helaas lijken sommige besturingselementen halfbakken en - naast mijn eigen onvermogen om real-time strategiespellen te spelen - zorgen ze voor veel frustratie. Als ik hierdoor een hele dag-nachtcyclus moet wachten, is dat genoeg om me de haren uit het hoofd te trekken - als ik niet al kaal was geweest, zou ik dat nu op zijn laatst zijn. Er zijn ook bugs en glitches en een soms verwarrend cameraperspectief.

Jammer, met een beetje meer finetuning had "The Stone of Madness" echt goed kunnen zijn. Fans van realtime strategie met stealth-elementen kunnen echter nog steeds aan hun trekken komen als ze de slechte besturing en bugs aankunnen.

Pro

Veel en goed doordachte gameplay-opties
gekke cast
Spannende omgeving
coole kunststijl

Contra

de besturing is soms gekmakend
Talloze bugs en glitches
Soms verwarrend cameraperspectief

Omslagfoto: The Game Kitchen

25 mensen vinden dit artikel leuk

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Review
Getest "The Outer Worlds 2": het beste wat Obsidian te bieden heeft
van Domagoj Belancic
Review
"Dying Light: The Beast: uitstekende zombieactie met technische zwakheden
van Domagoj Belancic
Review
Bruut, bloederig, spijkerhard: "Ninja Gaiden 4" getest
van Domagoj Belancic