Review

"Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" is de perfecte oplossing voor alle "Suikoden"-fans

4-5-2024

Vertaling: machinaal vertaald

"Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" zou zo uit het jaar 1995 kunnen komen. Een lang verloren JRPG-juweeltje. En dat is precies hoe het aanvoelt - met alle positieve en negatieve kanten. Vooral de geweldige wereld en de personages springen eruit.

Mijn eerste beschermheer is een wolfman. Het jachthuis is in handen van een rare jager. De kapitein van mijn woestijnschip is een grote witte haai. Het sterkste personage is van buiten een meisje, maar van binnen een eeuwenoude supermagiër. En hoe dan ook, niet ik bepaal mijn acties, maar een gravin trekt op de achtergrond aan de touwtjes. De cast van de JRPG "Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" is divers en kleurrijk. Het leuke is dat dit niet ongebruikelijk is. De spirituele voorganger "Suikoden" uit 1995 had al soortgelijke diverse en innemende personages te bieden.

De personages zijn veelzijdig.
Bron: Kevin Hofer

Maar de genoemde personages zijn slechts het topje van de ijsberg. In de loop van het spel kan ik meer dan 120 mensen voor mijn zaak winnen. Met dit aantal personages is het duidelijk dat ze niet allemaal een diepgaande karakterontwikkeling doormaken. Toch hebben de meeste meer persoonlijkheid dan menig superheld in het Marvel Cinematic Universe. Het verhaal is echter niet ongewoon. Net als de gameplay zou het zo uit het midden van de jaren '90 kunnen komen. Voor fans van de "Suikoden" serie is "Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" desondanks of juist daarom een gedicht.

Een "Suikoden", alleen met een andere naam

"Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" vertelt het verhaal van Nowa. Een jonge man die zich aan het begin van het spel aansluit bij de "Etlisweiss Watch" - een burgerwachtgroep van gravin Perielle van de Volkenbond. Tijdens een gezamenlijke missie met het Galdeïsche Rijk onder leiding van de jonge Seign ontdekken ze een krachtig, eeuwenoud artefact: een Primal Lens. Deze artefacten hebben al een grote rol gespeeld in de spin-off "Eiyuden Chronicle: Rising" uit 2022. Het duurt niet lang voordat het gekibbel over de Primal Lens uitmondt in een oorlog tussen het Galdeïsche Rijk en de Volkenbond. Nowa bouwt vervolgens een revolutionair leger op in een verlaten kasteel. Seign wordt ondertussen geconfronteerd met een conflict tussen zijn verplichtingen en morele waarden. En de jonge krijger Marisa zit plotseling gevangen tussen de fronten.

Hier zie je de drie hoofdrolspelers Nowa (in het rood), Seign (in het blauw) en Marisa (in het groen).
Bron: Kevin Hofer

Het verhaal van "Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" zet de traditie van de "Suikoden"-serie voort. Het script is het laatste werk van de onlangs overleden Yoshitaka Murayama. Ook al is de verhaallijn niet vergelijkbaar met de huidige topgames, het verhaal is nog steeds vermakelijk en zal in mijn geheugen gegrift blijven. Ook belangrijk om te weten: Zoals typisch is voor het genre, is het spel lineair.

De basis groeit met je mee

Om het verzetsleger effectief te laten zijn, moet Nowa op zoek gaan naar strijdmakkers. Ik ben dus de hele tijd bezig met het zoeken naar nieuwe personages voor mijn basis. Dit is altijd de charme geweest van de "Suikoden" spellen. Sommigen sluiten zich bij me aan als onderdeel van het verhaal, anderen kan ik gewoon vragen of ze mee willen doen. Met anderen is het niet zo eenvoudig. Om bepaalde personages te rekruteren, moet ik minigames spelen die ook hun eigen verhaallijn hebben. Eén daarvan is een Beyblade-achtig spel dat Beigoma heet. Daarin moet ik het opnemen tegen tegenstanders met een draaiende tol.

Het Beyblade-achtige Beigoma is slechts een van de vele minigames.
Bron: Kevin Hofer

Mijn basis verandert als ik mensen werf. Ik kan gebouwen bouwen met de architect. Hiervoor heb ik echter mensen of grondstoffen nodig. Ik kan grondstoffen vinden in kerkers of door personages op gildenmissies te sturen. Ik kan bijvoorbeeld een winkel opzetten voor voorwerpen of runen - de magie in de wereld van "Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes". Maar er is ook een hotel waar ik kan slapen of een restaurant waar ik kookduels kan houden. Het spel biedt genoeg afleiding weg van het hoofdverhaal, maar niet zo veel dat ik er niet mee doorga.

Aan het begin ziet mijn hoofdkwartier er nog vervallen uit.
Bron: Kevin Hofer

Mooie presentatie in beeld en geluid

Als ik niet bezig ben met het rekruteren van nieuwe personages of het spelen van een van de minigames, ga ik verder met het verhaal. Daar verken ik kerkers, woestijnen, bossen of mijnen en moet ik tussendoor schakelpuzzels oplossen. Ik kan geen genoeg krijgen van de verkenbare landschappen. Ze zijn allemaal liefdevol ontworpen en hebben een chique retro 2.5D stijl met een blur effect.

Ik kan geen genoeg krijgen van de locaties en landschappen.
Bron: Kevin Hofer

De prachtige presentatie wordt aangevuld door een al even geweldige soundtrack. Elke locatie heeft zijn eigen muziek die de geest ervan weerspiegelt. In Hishan bijvoorbeeld, dat doet denken aan oude Chinese steden, klinken de klanken van de erhu, een vioolachtig instrument.

Old gevechtssysteem, vervelende gevechten

Het "Suikoden" model is ook herkenbaar in het gevechtssysteem. De willekeurige gevechten zijn beurtelings en vinden plaats met maximaal zes actieve personages - drie in de eerste rij, drie in de tweede. Ik kan ook een ondersteunend personage kiezen die me buffs geeft. Tijdens gevechten kan ik aanvallen, speciale aanvallen of magie uitvoeren, verdedigen of voorwerpen gebruiken. Afhankelijk van het type wapen - lang, medium of kort - plaats ik mijn teamleden op de voorste of achterste rij. Er zijn gimmicks voor bepaalde baasgevechten. Ik kan me bijvoorbeeld achter stenen verstoppen of een harpoen afvuren. Dat is een leuk idee, maar ik heb het zelden gebruikt.

De gevechten zijn turn-based.
Bron: Kevin Hofer

Na de gevechten krijg ik ervaringspunten en stijgen de personages in level. Als het verhaal me dwingt om een lid aan de groep toe te voegen dat ver onder mijn niveau ligt, zorgt het systeem ervoor dat ze snel in level stijgen. Dit bespaart me lange grindsessies.

Met zoveel mensen in de groep is het soms vervelend om bevelen te geven. Een auto-battle functie maakt dit makkelijker. In het menu kan ik ook instellen wat wel en niet is toegestaan in auto-battle. Ik kan bijvoorbeeld magie uitsluiten. Ondanks de nieuwe functies voelt het systeem als geheel ouderwets aan.

De gevechten zijn saai.
Bron: Kevin Hofer

In het algemeen had ik minder gevechten gewild. Er was al iets vergelijkbaars in "Suikoden" en dat beviel me maar in beperkte mate. De gevechten zijn vergelijkbaar met turn-based strategiespellen. Ik geef mijn eenheden bevelen op een schaakbord en laat ze vechten tegen de tegenstanders. Meestal kan ik echter niets doen. Ik vertel mijn leger wat ze moeten doen en dan volg ik de strijd een paar minuten zonder dat ik kan ingrijpen. Dat is niet leuk.

De duels bekend uit "Suikoden" zijn ook terug. Hier moet je bepaalde acties uitvoeren op basis van wat je tegenstanders zeggen. Animaties worden nu tussendoor getoond, waardoor de gevechten er filmischer uitzien.

Een duel tussen twee vrienden bij zonsondergang.
Bron: Kevin Hofer

"Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" is sinds 23 april verkrijgbaar voor Nintendo Switch, Playstation 4, PlayStation 5, pc, Xbox One en Xbox Series X/S. Ik heb de pc-versie getest.

Conclusie

Een parel met ruwe randen

"Eiyuden Chronicle: Hundred Heroes" is een geweldige throwback JRPG. Vanaf de eerste minuut voel ik me thuis als een oud "Suikoden"-konijn. De levendige personages, spannende minigames, dromerige landschappen en pakkende soundtrack brengen me terug naar de jaren '90.

Minder geslaagd zijn de gevechten, die me meestal alleen maar irriteerden. Het verhaal is misschien niet wereldschokkend, maar het is nog steeds spannend en neemt "Suikoden" als voorbeeld. Aan de andere kant had ik graag meer vernieuwingen gezien in het gevechtssysteem vergeleken met zijn spirituele voorganger. Het voelt ouderwets aan.

Pro

Briljante presentatie en soundtrack
Eigenzinnige personages
Geweldige minigames
Charme van de "Suikoden" serie perfect vastgelegd

Contra

Gevechten zijn een vervelend gameplay-element
Oudbakken gevechtssysteem

13 mensen vinden dit artikel leuk

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Review
"Dragon Quest III HD-2D Remake": geslaagde nieuwe editie van een klassieker
van Kevin Hofer
Review
De belichaming van een zachte remake: "Suikoden I & II HD Remaster: Gate Rune en Dunan Unification Wars" getest
van Kevin Hofer
Review
"Once Upon a Katamari": gek in de ruimte
van Rainer Etzweiler