Review
"Ne Zha 2": een Chinese kolos rolt binnen
van Luca Fontana
"F1: The Movie": de meest berekende film van het jaar - en een van de beste
24-6-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Alles aan deze film schreeuwt: Marketing. Op een gegeven moment schreeuw je toch mee. "F1: The Movie" is een uitstekend voorbeeld van hoe blockbustercinema zowel berekenend als opzwepend kan zijn - als hij maar goed genoeg gemaakt is.
Geen zorgen: de volgende filmbespreking bevat geen spoilers. Ik vertel je niet meer dan al bekend is en te zien is in de trailers. «F1: The Movie» draait vanaf 26 juni in de bioscopen.
Het is een verdomd wonder dat deze film überhaupt bestaat: Twee jaar lang reisde een filmploeg de wereld rond met het Formule 1-circus. Brad Pitt reed in echte auto's op echte circuits, omringd door echte wereldkampioenen in echte paddocks. En dat allemaal als onderdeel van een fictief raceteam met een eigen pit en een eigen raceauto - een Formule 2-auto overigens, maar door Mercedes aangepast om bijna op een Formule 1-auto te lijken.
Dit werd mogelijk gemaakt door het Formule 1-circus.
Dit is mogelijk gemaakt door Liberty Media, de rechtenhouder en nieuwe macht achter de Formule 1, die van een elitaire, door Europa gedomineerde sport een wereldwijd product wil maken met Netflixseries en F1-races in steeds exotischer landen - en nu met deze film.
Of dit nog cinema is?
Het verhaal - bekend, maar effectief
In de kern vertelt de film een verhaal dat we al honderd keer eerder hebben gezien, maar dat nog steeds perfect werkt: Brad Pitt speelt het oude strijdros Sonny Hayes, die ooit racete tegen legendes als Senna, Prost en Schumacher totdat hij na een tragisch ongeluk van het toneel verdween. Nu, 30 jaar later, keert hij terug om een jong en onsuccesvol team te helpen met een getalenteerde maar verwaande nieuweling.
.. en om zichzelf iets te bewijzen. Op de een of andere manier. Of zoiets.
Geen wonder: Kosinski is een architect van immersie. Hij denkt in perspectieven en beweging. In «Top Gun: Maverick» stond hij erop dat Tom Cruise echt in de lucht zat - en de camera ziet hoe zijn gezicht vervormt tot een groteske grimas onder de G-krachten. Nu doet hij hetzelfde met Brad Pitt, die niet doet alsof hij rijdt in de cockpit van een omgebouwde Formule 2-auto, maar echt rijdt.
Geen dubbelgangers. Geen groen scherm. Het is allemaal echt, zelfs producent en zevenvoudig F1-wereldkampioen Lewis Hamilton bevestigt - en dat is precies wat je ziet.
Centimeter voor centimeter werk bij 300 km/u.
Zelfs in de bioscoop lijkt het absurd echt. Vooral wanneer Pitt's Sonny Hayes Verstappen's Red Bull passeert na een hete manoeuvre - live gefilmd, schijnbaar midden in een race - en hij hem een goed gesprek geeft met een veelzeggend handgebaar, net als op het echte circuit.
«Yep, die had ik verdiend», merkt Sonny dan ondeugend op.
Calculus ontmoet cinema - en ik trap er graag in
Ik weet hoe berekend het allemaal is. Ik zie de agenda achter deze film, de branding, de strategie. Ik voel de door testosteron gevoede marketing die in elke camerabeweging doorklinkt. En toch - ik zit daar, voel de hartslag, ik zit er middenin. Niet blind, niet naïef, maar emotioneel betrokken. Waarom? Ik stelde mezelf dezelfde vraag. Ben ik echt niet beter dan dat?
Omdat alles hier eigenlijk te schoon is. Te perfect. Sonny Hayes is geen persoon met tegenstrijdigheden, maar een imagocampagne op twee benen. Een tactisch genie, een charismatische mentor, een rebelse vrije geest en een zeer aantrekkelijke, gepassioneerde ruiter - oh ja, en hij kan ook nog behoorlijk goed kaarten schudden. Zijn grootste zwakte is zijn arrogantie. Maar zelfs dat heeft charme.
Ik denk bijna dat Pitts Cliff Booth uit «Once Upon a Time in Hollywood» van genre is veranderd.
En toch. Toch werkt het.
Want wat Kosinski kenmerkt is niet het wiel opnieuw uitvinden - maar het verdomd goed laten rollen. Zijn films gedijen op beproefde structuren die eigenlijk veel te voorspelbaar zijn om te werken. En toch doen ze het. Kosinski neemt deze structuren serieus. Hij overdrijft zijn personages niet, maar geeft ze de ruimte. En in plaats van het tempo koste wat het kost op te dringen, is hij tenminste geïnteresseerd in de dynamiek tussen zijn stereotype personages.
Net als in «Top Gun: Maverick» is alles wat je zou verwachten aanwezig: het comebackplot, de jonge rivaal en natuurlijk het heroïsche traject - sorry, racetraject. Maar er zitten een paar verrassende scènes tussen. Geen groot drama, geen striptease van de ziel. Maar momenten die blijven hangen omdat ze niet proberen meer te zijn dan ze zijn.
Kosinski begrijpt dat een film niet diepgaand hoeft te zijn om eerlijk te zijn. Zeker niet een blockbusterfilm met dit visuele extravaganza. Hij duurt tweeënhalf uur. Ik heb me geen seconde verveeld. Ook dankzij de stuwende filmscore van Hans Zimmer. Dat spreekt allemaal voor de film - of misschien ben ik gewoon precies het type kijker dat Liberty Media wilde: Iemand die twijfelt, maar toch enthousiast wordt.
Touché, denk ik.
Conclusie
Tussen PR-coup en bioscoopmagie
Eigenlijk zou deze film niet eens mogen bestaan. Vooral niet zo. Niet midden in echte raceweekenden, niet met Brad Pitt in een aangepaste Formule 2-auto en al helemaal niet als elfde team midden in de paddock. "F1: The Movie" is natuurlijk een product. Een Trojaanse PR-coup en wereldwijd marketingvehikel waarmee Liberty Media de laatste twijfelaars de fanneltunnel in wil duwen. Ik voel dat.
Maar verdomme, ik voel ook het andere: de kracht van deze film. De aantrekkingskracht. De beelden. De nabijheid. De elegantie waarmee Joseph Kosinski een dramaturgisch voorspelbaar sportsprookje omtovert tot een audiovisueel spektakel dat bijna te goed geënsceneerd is om waar te zijn. Natuurlijk zijn er clichés. Natuurlijk weet je al vroeg waar de reis naartoe gaat. Maar toch: je bent enthousiast. Je vliegt mee. Je rijdt mee. Dat doe ik tenminste.
Voor kritische geesten is het misschien te soft-focus. Te glad, te gepolijst. Voor mij is het vooral één ding: geweldige, meeslepende blockbuster cinema. Zeker, ik zou het maar vier of zelfs drie sterren kunnen geven vanwege de clichés, de gladde personages en de dramaturgische voorspelbaarheid. Maar eerlijk gezegd? Dit is mijn filmrecensie. Dus ik bepaal de sterren. En ik zeg: er komt geen tweede film als deze in de race. En helaas was het geweldig. Dus fuck it.
Vijf sterren. Punt uit.
Omslagfoto: Warner Bros.
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
