Ik ben een consument en geen spelontwerper: neem beslissingen van me af!

Philipp Rüegg

7-8-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Eerste persoon of derde persoon? Zwart-wit of kleur? Grafische pracht of meer FPS? In veel spellen moet ik beslissingen nemen en dat geeft me stress.

Vrijheid in games is over het algemeen iets om te prijzen. Ik vind het geweldig dat ik in «Baldur's Gate 3» van alles kan zijn, van een moordlustige beul tot een behulpzame pacifist tot een melige Casanova. Maar als ik moet kiezen tussen verschillende perspectieven, grafische modi en quest guides, raak ik overweldigd. En dat gebeurt steeds vaker.

Eerstepersoonsperspectief of schoudercamera?

Het meest recente voorbeeld is «Grounded 2». Een ingenieus overlevingsspel dat duidelijk is geïnspireerd op de film «Darling, I've shrunk the children». Ik speel een van de vier jongvolwassenen die zich een weg moeten vechten door een enorm park ter grootte van een teek.

Voordat ik aan mijn avontuur begin, vraagt het spel me of ik vanuit een eerste-persoonsperspectief wil spelen of met een schoudercamera. Het ene is meeslepender, het andere biedt een beter overzicht. Ik had al een hekel aan deze optie in «Fallout 3». Natuurlijk wil ik zien hoe het nieuwe harnas van mijn personage eruitziet. Maar de wereld voelt meeslepender als ik vanuit een eerste-persoonsperspectief speel. Ik raak het doel veel beter. Ik schakel dus constant heen en weer omdat ik geen keuze kan maken.

Zwart-wit of kleur?

Sony's open-wereld game «Ghost of Tsushima» is in veel opzichten een eerbetoon aan de samoeraifilms van de Japanse regisseur Akira Kurosawa. Studio Sucker Punch heeft daarom een Kurosawa-modus aan het spel toegevoegd. Dit dompelt de anders zo kleurrijke spelwereld onder in zwart-wit. Dit geeft het spel een heel ander gevoel. Beide hebben hun aantrekkingskracht. De vele kleuren zijn visueel stimulerender, de Kurosawa-modus voelt substantiëler en betekenisvoller. Er is geen verkeerde keuze en toch heb ik het gevoel dat ik met beide iets mis.

Graphics of prestaties?

Het grootste voordeel van consoles was dat ik een doos kreeg waarmee ik meteen kon beginnen. Geen patches, driver updates of grafische instellingen zoals op de PC. Helaas zijn die dagen al lang voorbij. Hoewel ik kan leven met updates en incidentele crashes, zou ik graag één vermeende verbetering willen missen: Grafische opties.

Op de pc zijn ze zinvol omdat de hardware anders is. Op de PS5 of Xbox Series X/S moet ik, in tegenstelling tot de oude consoles, een compromis sluiten. Speel ik liever met een 4K-resolutie, haarscherpe texturen en realistische belichting dankzij ray tracing? Of accepteer ik visueel verlies en profiteer ik in ruil daarvoor van een betere framerate? Beide zijn onbevredigend. Als ik in de grafische modus speel, erger ik me aan de slechte framerate. Als ik voor de prestatiemodus kies, merk ik elke flikkering en elke wazige textuur op.

Leiden of niet?

Vestmarkeringen zijn geweldig. In spellen weet ik altijd meteen waar ik heen moet. Ik hoef niet meer te zoeken, maar ren met oogkleppen op door de wereld. «Assassin's Creed» is een van de meest beruchte checklist-games, waarin zo'n beetje alles wat er op de kaart te zien is wordt gemarkeerd. In de laatste paar delen was er een ongeleide optie naast de klassieke quest-navigatie. Dit betekent dat ik niet langer pijlen op de kaart of verlichte waypoints heb om me te laten zien waar mijn bestemming is. Dat klinkt eigenlijk best spannend, maar is dat de voorkeursoptie van de ontwikkelaars? Want dat is degene die ik wil spelen.

Deze vier voorbeelden vatten mijn probleem samen: ik wil in spellen niet hoeven beslissen welk compromis het beste is. Daar krijg ik FOMO van. Dus, beste gameontwikkelaars, jullie zijn de experts. Geef me gewoon de versie die jullie de beste vinden.

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur. meer

Deze artikelen kunnen je ook interesseren