Hoeveel ik ook van mooie kaarsen houd, ze hebben altijd een onaantrekkelijke kant van me opgeroepen. Onlangs ben ik echter op een nieuwe manier naar de brandende wassen beelden - en veel andere dingen - gaan kijken.
Inspiratie door nieuwe perspectieven
Kalmte door loslaten
Terug in Zürich neem ik me voor om mijn kaarsen de vrije loop te laten. Ik blijf ervoor zorgen dat ze op een groot, vuurvast oppervlak staan, maar blijf kalm als er iets misgaat. Als de kaars de "verkeerde" kant op druppelt, spring ik niet meer op van de bank om hem haastig uit te blazen. Ik laat de wasdruppels van de vorige kaars zitten als ik hem vervang door een nieuwe, zelfs als de kleur anders is.
"Er zijn maar twee manieren om je leven te leiden: de ene is te doen alsof niets een wonder is, de andere is te doen alsof alles een wonder is. Ik geloof in het laatste." - Albert Einstein
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Kaarsen branden wekte bij mij gemengde gevoelens op. Ik hield van hun zachte licht en gevarieerde ontwerpen, maar ik kreeg er vaak stress van. Als ik zag dat de was naar beneden droop en de kaars bijna de bodem bereikte, werd ik nerveus. Als ik thuis met gasten sprak, keek ik niet in hun ogen, maar naar de kaarsvlam op tafel. Als ik een film keek, gaf ik de kaarsen op het dressoir de hoofdrol en maakte ik me klaar om ze uit te blazen voordat ze ongecontroleerd konden smelten. Het zou me te veel hebben geïrriteerd om de gemorste was eraf te moeten schrapen.
Een paar weken geleden reisde ik voor een maand naar Mexico en ik bleef maar kaarsen zien druipen in verschillende hotels, restaurants en winkels. Mijn eerste gedachte was: Dat wordt een hoop werk om de was te verwijderen. Mijn tweede gedachte: Wat als dat hier geen probleem is? De vele lagen was gaven aan dat de vrije stroom hier eigenlijk opzettelijk was. Ik zag toevallig dat de stokkaarsen in een van de hotels werden vervangen. De medewerker koos een andere kleur dan voorheen. Bewust of niet, het resultaat was indrukwekkend. De kleurrijke, regenboogkleurige wassporen veranderden de eenvoudige stenen kandelaars in echte blikvangers.
Hotel Casa TO, Puerto Escondido Bron: Pia Seidel
Waarom ik hiervoor in eerste instantie naar Mexico moest, heeft iets te maken met het ontwerp van interieurs, gebouwen en steden daar. De wasdruppels zijn slechts een van de prachtige onvolmaakte fenomenen. Er zijn ook de losse kabels die aan huizen en palen hangen of de grote, weggegooide blokken ijs op straat, de ongelijke trottoirs - allemaal dingen die me in Mexico Stad eerder charmant dan imperfect leken. Aan de andere kant was ik me meer bewust van de dingen om me heen. Ik kon meer tijd nemen om alles beter te bekijken en stond open voor nieuwe dingen.
Winkel Avec Joyeria, Mexico Stad. Bron: Pia Seidel
Omdat ik me met elke vermeende ongewenste druppel serener en tevredener voelde, begon ik de sereniteit die ik met de kaarsen kreeg te onderzoeken. Ik kwam het boek "Wabi Sabi: Japanese Wisdom for a Perfectly Imperfect Life" tegen van Beth Kempton. De auteur mengt oude Japanse wijsheid met praktische tips voor het dagelijks leven en behandelt thema's als minimalisme, mindfulness en de kunst van het loslaten. Wabi Sabi is een esthetische en filosofische visie die de schoonheid benadrukt in dingen die onvolmaakt, vergankelijk en incompleet zijn.
Het boek heeft me niet alleen geïnspireerd om de manier waarop ik kaarsen gebruik te heroverwegen, maar ook om meer innerlijke rust te vinden op andere gebieden van mijn leven. Of het nu op het werk is, tijdens het sporten of zelfs tijdens het daten: hapert er een tekst? Dan laat ik het gewoon zoals het is en ga ik iets anders doen. Een jongen schrijft niet na een date, ook al heeft hij al toekomstplannen gemaakt? Dan laat ik hem gewoon gaan in plaats van mijn hersenen te pijnigen. De wassen beelden uit Mexico hebben me geleerd dat niet alles perfect hoeft te zijn om waardevol of mooi te zijn.
