
Review
"Bye Sweet Carole" is de mooiste nachtmerrie die ik in lange tijd heb gespeeld
van Kevin Hofer
"Keeper" neemt je mee op een magische reis met een wandelende vuurtoren en zijn fladderende vriend. Het zal lang in je geheugen blijven.
De overname door Microsoft lijkt de creativiteit van Double Fine tot nu toe niet te hebben aangetast. De studio achter «Psychonauts», «Brütal Legend» en «Costume Quest» staat bekend om zijn ongewone ideeën. Het nieuwste werk heet «Keeper». Hierin speel je een wandelende vuurtoren die een korte maar gedenkwaardige reis maakt met een dodo-achtig vogelwezen.
Het spel begint met de vogel die, op de vlucht voor een gemene, magische storm, wordt aangetrokken door het licht van een verlaten vuurtoren. Hij tuimelt op het dak en als hij zich opricht, valt de vuurtoren om. In plaats van te blijven liggen, krijgt hij plotseling benen en begint hij onhandig te lopen. Het spel heeft geen tekst of dialoog. Ik stuur de vuurtoren door voornamelijk lineaire, maar steeds surrealistischer, zelfs psychedelische werelden.
Met een druk op de knop kan ik het licht van de vuurtoren richten om kleine puzzels op te lossen. In het begin moet ik kleine paarse monsters wegjagen zodat ze me niet aanvallen. Ik laat een plant bloeien, die vervolgens als een lont een overwoekerde ingang vrijmaakt. Later worden de puzzels complexer, maar nooit ingewikkeld. In een stad die bewoond wordt door kleine, aaibare mechanische wezens, heb ik drie volgelingen nodig om een poort te openen.
Borden met de maan, zonsopgang en zon geven aan welke waar verborgen zijn. Onderweg ontdek ik een soort lantaarn met de respectievelijke symbolen. Als ik ze aansteek, wordt dag nacht of nacht ochtend. Soms zijn geblokkeerde paden plotseling vrij, soms wordt mijn vogelvriend, die me altijd vergezelt, een geest. In deze vorm kan hij door tralies vliegen. Als ik hem terugdraai, helpt hij me met zijn gewicht om een mechanisme in werking te stellen dat een andere poort opent.
De puzzels werken meestal met de combinatie van lichtstraal en vogel, die hendels voor me beweegt en me iets brengt. De interacties met de vreemde omgeving blijven echter altijd gevarieerd, omdat de wereld, de wezens en de vegetatie zo heerlijk vreemd zijn. Het zijn niet de puzzels die me door het vijf uur durende avontuur trekken: het is de reis zelf.
In eerdere spellen zoals «Psychonauts 2» of «RAD» heeft Double Fine al laten zien oog te hebben voor ongewone vormgeving. Wat ik te zien krijg in «Keeper» zet alles in de schaduw. Het is waarschijnlijk het mooiste spel dat ik ooit heb gespeeld. Eerst maakte ik nog een grapje omdat het zonder DLSS upscaling slechter draait dan «Battlefield 6». Toen besefte ik nog niet wat voor een grafisch meesterwerk me te wachten stond.
Het spel heeft ook een paar verrassingen in petto, maar die wil ik niet verklappen. Ik wil alleen dit zeggen: de vuurtoren ondergaat een aantal interessante transformaties.
Mijn enige kritiek betreft de muziek, die niet altijd de juiste toon treft. Sommige elektronische tokkels deden me denken aan licentievrije tracks die ik af en toe nodig heb voor mijn privé podcasts. Vaak is er helemaal geen muziek. Dan leven de scènes alleen van achtergrondgeluiden, wat het ingenieuze ontwerp nog versterkt.
«Keeper» is vanaf 17 oktober verkrijgbaar voor PC, Xbox Series X/S en Game Pass. Ik heb de pc-versie getest, die ik van Double Fine heb gekregen.
U kunt vertrouwen op Double Fine. "Keeper" is een spel als geen ander. Qua gameplay is het niet bijzonder complex, maar het scoort met een wereld die barst van de creativiteit. Zelfs zonder fotomodus heb ik enkele van de mooiste screenshots gemaakt die ooit op mijn harde schijf zijn terechtgekomen.
"Keeper" speelt als een droom die uitkomt. Het scenario met een wandelende vuurtoren die samen met een vogel aan een fantastische reis begint, is heerlijk fris. Er is ook een snufje vriendschap en melancholie en daar heb je een feest dat me nog lang zal verzadigen.
Pro
Contra
Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonenHet spel begint in een schilderachtige kuststreek. Even later bevind ik me in een sombere parallelle wereld waar enorme Cthulhu-achtige monsters op de achtergrond rondwaggelen. Dan wordt de wereld felgekleurd en stuit ik op iets dat op suikerspin lijkt. Hierdoor ben ik praktisch gewichtloos en kan ik springen alsof ik op de maan ben. Elk gebied ziet eruit als een kunstwerk waarvan de maker in de loop van het spel te veel psychedelische paddenstoelen heeft gegeten. Het is geen verrassing dat schilders als Max Ernst en Salvador Dali, maar ook films als « Nausicaä of the Valley of the Wind» model hebben gestaan.
Nagenoeg niets in het spel is logisch en toch heb ik bijna altijd door wat er nodig is. In een gezellige binnenzeewereld bevrijd ik E.T.-achtige eenogige wezens die rondzwemmen in rubberen ringen. Daarna plaats ik, met de hulp van mijn fladderende huisgenoot, een lichtbal in een machine die een glinsterende lichtstraal activeert. Deze verwijdert blauw slijm van een enorme ruggengraat. Mijn E.T. vrienden komen er dan onder vandaan, blazen zich op als bouwschuim en maken er een schans van waar ik overheen kan springen. Normaal, toch?