"Predator: Badlands" is verdomd goede actiecinema

Luca Fontana

4-11-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Wat als de gevaarlijkste jager in het universum de zwakste van zijn clan is? "Predator: Badlands" draait de formule om - en vertelt een monsterverhaal over eer, code en verandering.

Geen zorgen: de volgende filmbespreking bevat geen spoilers. Ik vertel je niet meer dan al bekend is en te zien is in de trailers. «Predator: Badlands» draait vanaf 6 november in de bioscoop.

Er zijn bioscooppersonages die niet gedood kunnen worden. Niet met kogels, niet met tijd. De Predator is er daar één van. Of om precies te zijn: de Yautja, de diersoort die Arnold Schwarzenegger ooit heeft leren vrezen in de jungles van Midden-Amerika. «Als het bloedt, kunnen we het doden», mag Arnold dan gezegd hebben in 1987, maar zijn one-liner was het begin van een mythologie - zij het een die in de decennia daarna bijna ten onder ging aan trashy reboots en crossover fantasieën.

En toen kwam Dan Trachtenberg. Terug in 2022 met «Prey» en meer recent met «Killer of Killers», liet hij de franchise zien wat er gebeurt als je het monster geboren uit de machocultus van de spierbundels weer serieus neemt. Ook omdat hij ongetwijfeld een begrip heeft van de Yautja dat niemand heeft gehad sinds de oorspronkelijke regisseur John McTiernan:

als een jager met een code.

Met «Predator: Badlands» gaat Trachtenberg verder op dit idee. Hij vertelt niet het zoveelste verhaal over mensen die moeten overleven tegen een monster, maar een waarin het monster zich eerst moet bewijzen om te overleven. Dat voelt goed. Nieuw. Misschien zelfs verrassend.

Een jager wordt de underdog

Ik had eerlijk gezegd niet gedacht dat Hollywood me nog kon verrassen. Te vaak worden oude merken uitgeknepen tot het laatste beetje nostalgie is verdampt. Maar zie: «Predator: Badlands» bewijst dat zelfs een franchise die dood gewaand wordt, nieuw bloed kan likken - als je het maar toelaat. Wie zegt dat er geen frisse ideeën meer zijn in Hollywood? Ze bestaan wel degelijk. Er luistert alleen zelden iemand naar.

Dus het is goed dat 20th Century Studios zichzelf een schok heeft gegeven en Dan Trachtenberg, die niet alleen «Badlands» regisseerde maar ook meeschreef, een plaats aan de grote tafel heeft gegeven. Maar terwijl «Prey» een terugkeer naar de roots was, is «Badlands» een gewaagde sprong voorwaarts.

De film begint waar je het het minst verwacht: met een Yautja die niet wint. Dek is de zwakste jager in zijn clan en daarmee een verschoppeling in een cultuur die eer afmeet aan trofeeën. Zwakheid is oneer, en oneer moet worden uitgeroeid. Of beter gezegd: opgejaagd en gedood.

Op de vlucht zoekt Dek zijn toevlucht op een planeet waar zelfs zijn soort bang voor is. Het is de thuisbasis van een wezen dat als onoverwinnelijk wordt beschouwd. En voor Dek is het duidelijk: als hij de zwakste is, ligt zijn manier om te overleven in het verslaan van de sterkste - en zo de grootste trofee van allemaal op te eisen ...

Opeens zijn de rollen omgedraaid. De jager wordt de prooi, het monster de underdog. Trachtenberg draait de formule om, maar breekt hem niet. Hij maakt de Yautja niet menselijk. Hij maakt alleen het menselijke in de Yautja zichtbaar. Zijn kwetsbaarheid. Zijn woede. Zijn angst om betekenisloos te zijn.

Maar bovenal trekt Trachtenberg ons diep in dit lichaam van staal en vlees en laat zien hoe elke beweging een daad van overleven wordt: De planeet waarop Dek is gestrand is geen verlaten woestenij, maar een bloeiend inferno. Roofdieren liggen op de loer tussen de met mos bedekte bomen, hun tanden glinsterend als glasscherven. Takken grijpen naar alles wat beweegt. Struiken spuwen gif. Wormen exploderen. Zelfs het gras is een wapen, zo scherp dat het vlees snijdt zodra je het aanraakt.

En Dek? Hij beweegt zich als een vreemd lichaam door een ecosysteem dat hem afwijst - een jager die is geland in een rijk waar alles jaagt.

Groot

«Een Yautja is niemands vriend»

En toch - op het laatst als er een menselijk uitziende metgezel aan Dek's zijde verschijnt, hoor ik de verontwaardigde stemmen van de fans al vanaf het begin: «Een Predator die bevriend raakt met iemand? Heiligschennis! Verraad aan de erfenis!» Maar dat is precies het misverstand. Dan Trachtenberg geeft niets weg. Integendeel. Meteen aan het begin onthult de film wie de Yautja's zijn:

«Een Yautja is niemands vriend. Een Yautja is ieders roofdier.»

De Yautja's zijn geen kameraden. Het zijn jagers. De zin loopt als een gravure door de hele film. Maar - jagers gebruiken gereedschap. Sommige zijn ruw: messen, speren, netten. Andere zijn geavanceerder: onzichtbaarheidsvelden, hittescanners, laserkanonnen waarvan de nauwkeurigheid bijna griezelig is. Alles dient hetzelfde doel: het doden perfectioneren.

Thia, de eerder genoemde metgezel, een synthetische overlevende van de Weyland-Yutani Corporation, is slechts de volgende logische uitbreiding hiervan. Een gereedschap. Geen levend wezen. Als androïde - of beter gezegd, een synthetische - is ze niets meer dan een machine. Iets dat je gebruikt om te jagen. In dit geval zelfs om te overleven. Dat is tenminste wat Dek zichzelf wijsmaakt om niet in conflict te komen met zijn eigen Yautja-code.

Dek blijft altijd wat hij is: een moordenaar. En geen domme. Hij mag dan jong zijn, overgemotiveerd, nogal klein voor een Yautja en soms te brutaal - maar hij leert. Altijd. Hij analyseert, observeert, past zich aan. En dit is precies de frisse nieuwe richting die «Badlands» durft in te slaan: De film laat een Yautja zien die niet sterker wordt omdat hij bruter wordt, maar omdat hij beseft dat kracht niets waard is zonder aanpassing.

Het maakt me niet uit dat uitgerekend de synthetische Thia hem op dit pad zet met verrassend veel warmte en humor voor een «Predator» film. Ik vind deze ontwikkeling zelfs leuk. Het gebeurt geleidelijk, bijna ongemerkt. Bijvoorbeeld wanneer Dek leert van de vele fouten die hij aanvankelijk maakt en uiteindelijk het geleerde gebruikt tegen zijn vijanden.

Voor mij is dit niet het afzwakken van een mythe, maar de broodnodige verdere ontwikkeling ervan.

Kracht, bloed en precisie

Nog één ding: ook al is «Predator: Badlands» er in de VS doorheen gezwaaid met een PG-13 rating, waardoor veel fans zich terecht bezorgd maken - niets is hier tam. Dan Trachtenberg ensceneert geweld met een fysieke directheid die pijn doet. Maar dat is niets nieuws. Dat weten we al van «Prey» en «Killer of Killers».

Wanneer Dek zijn tegenstanders verscheurt, spat het bloed ervan af. Rondvliegende ledematen. Lichamen versplinteren. Dit is precies de reden waarom het FSK - in ieder geval in dit land - de film pas uitbrengt als je 16 jaar bent.

Tegelijkertijd blijft «Badlands» verrassend elegant in zijn tempo. Geen moment sleept zich voort, geen gevecht duurt te lang. Trachtenberg voelt perfect aan wanneer de spanning moet exploderen en wanneer het moet ademen. Het ene moment scheurt er een glinsterende rode energiestraal door het kreupelhout, het volgende moment is er die griezelige stilte die de film als een tweede huid omhult.

Yep, Trachtenberg heeft ook veel te bieden op het gebied van vakmanschap.

We hebben het ook over dit thema in de nieuwste aflevering van de Tech-telmechtel podcast.

Luca Fontana

Senior Editor

Luca.Fontana@digitecgalaxus.ch

Ik schrijf over technologie alsof het cinema is – en over films alsof ze echt zijn. Tussen bits en blockbusters zoek ik naar de verhalen die gevoelens oproepen, niet alleen klikken. En ja – soms luister ik naar filmmuziek harder dan goed voor me is.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren