"Routine" getest: frustratie in de ruimte

Cassie Mammone

2-12-2025

Vertaling: machinaal vertaald

Foto's: Cassie Mammone

In "Routine" kijk ik uit naar een horrortrip op een verlaten maanbasis. De sfeer is leuk - de rest minder.

Ik voel de wanhoop diep in mijn botten als ik na een uur frustrerend zoeken in de woonwijken van het maanstation eindelijk het detail ontdek dat me verder brengt. Het enige wat ik over het hoofd heb gezien is een zekeringkast, die ik kan verlammen met een schot van mijn gadget. De deur naar de volgende kamers gaat open en ik kan eindelijk meer van de maanbasis verkennen.

Ik maak een notitie om in de volgende ruimtes beter op mijn omgeving te letten. Het kan toch niet zo zijn dat ik de volgende zekeringkast of wat dan ook weer zo lang over het hoofd zie... toch?

Helaas wel. In «Routine» wordt het heel gewoon om spelmechanica te verbergen achter onhandige besturingselementen en nauwelijks waarneembare details. Dat is jammer, want de sfeer op de verlaten maanbasis herbergt potentie.

Alleen in de ruimte - een goed uitgangspunt

Maar laten we bij het begin beginnen: bij het verhaal. Als je van ruimtehorror houdt, zal het verhaal je bekend in de oren klinken

Ik word voor het eerst wakker op een maanbasis zonder herinneringen. Ik loop door het verlaten station tot ik een apparaat vind. De zogenaamde «KHW» (Kosmonaut HhelpWtool) is mijn persoonlijke gegevensassistent en mijn enige metgezel.

Ik boek alleen vooruitgang in het station als ik het oppak. Beetje bij beetje ontrafel ik de gebeurtenissen op de maanbasis en kom ik erachter waarom ik hier niemand tegenkom. Maar ik ben niet helemaal alleen - vijandige robots en monsters bemoeilijken mijn vooruitgang.

Het verhaal in de vorm van teksten en geluidsopnamen is best aardig, maar springt er niet uit in vergelijking met concurrerende games zoals «Dead Space». Maar bovenal grijpt het verhaal me niet genoeg aan om me af te leiden van de logge gameplay.

Immersatie lijkt belangrijker dan plezier

Een kernelement van «Routine» is dat ik de technische apparaten op de maanbasis met de hand bedien. Je kunt het je zo voorstellen: Zodra ik bijvoorbeeld interactie heb met een scherm, is het alsof ik daadwerkelijk de gebruikersinterface van een computer bedien. Met mijn muis, die er eigenlijk is om mee te richten, bedien ik weer een virtuele muis via de desktopschermen. Muis-waarneming.

Hetzelfde geldt voor mijn KHW-apparaat, dat constant in gebruik is. Ik gebruik het om andere technische apparaten te bedienen, op obstakels te schieten en de ingebouwde modules te gebruiken om puzzels op te lossen. De ontwikkelaars van Lunar Software hebben geweldig werk geleverd: De bediening van de apparaten voelt realistisch aan - samen met hun sterke en zwakke punten.

Voordat ik een functie uitvoer, is het tijd voor handmatige bediening: als ik het KHW-apparaat oppak, kan ik alle knoppen selecteren. Een knop verbindt me bijvoorbeeld met terminals die gerepareerd moeten worden. Maar ik kan ook een module plaatsen die me een nieuwe functie geeft, zoals de Ultraview-modus. Dit maakt vingerafdrukken zichtbaar, wat handig is bij het kopiëren van deurcodes. Of ik kan het KHW apparaat klaarmaken om op vervelende robots te schieten. Maar daarover dadelijk meer.

Volgens Lunar Software is «Routine» geïnspireerd op een jaren 80 toekomstvisie. Dit betekent ook dat de technologie in dit decennium is blijven steken. Het spel herinnert me er daarom vooral aan hoe omslachtig de bediening van sommige apparaten is - en hoe blij ik ben met de moderne toegankelijkheid op dit gebied.

De meeslepende bediening van de apparaten klinkt dus positiever dan het voelt. Het is helemaal niet intuïtief en is zelfs vervelend in stressvolle situaties. Bovendien is het bedienen van schermen zonder muiswiel na een paar keer zo vervelend dat ik het liever zonder zou doen.

Wanneer frustratie deel uitmaakt van de routine

In survivalhorrorgames zoals «Dead Space» is de puzzelgameplay vaak oppervlakkig, maar nog steeds vermakelijk. Als dit ook het geval zou zijn in «Routine», zou ik de lompe bediening van de futuristische apparaten niet erg vinden.

Hier is de maar: hoewel de puzzels in «Routine» ook eenvoudig zijn gehouden, is de uitvoering ervan verschrikkelijk. Zoals in het begin beschreven, heb ik echt een uur rondgedoold in een gebied omdat ik een stoppenkast gewoon niet opmerkte. Het was helemaal niet opvallend gelabeld.

Op dit punt was het bijzonder vervelend dat er vijandelijke robots patrouilleerden. Omdat ik ze maar korte tijd buiten werking kan stellen met een schot van het KHW-apparaat, kom ik ze altijd tegen.

Ik raak ze niet kwijt.

Ik verlies geen vooruitgang omdat ik toch vastzit, maar ik verlies wel mijn geduld. Bovenal zie ik het nut er niet van in: de robots zijn een klein onderdeel van het verhaal en dragen niets bij aan de sfeervolle horror. Ze zijn gewoon het vervelende onderdeel van op hol geslagen missies.

Zelfs later in het spel loop ik meerdere keren voor langere of kortere tijd vast omdat ik niet weet met welke van de gelijk uitziende voorwerpen of deuren ik moet interageren. Dit werkt op de zenuwen en neemt elk sprankje plezier weg dat had kunnen ontstaan door de sfeer en de oppervlakkige puzzelgameplay. Mijn geduld breekt uiteindelijk als ik weer een onduidelijke puzzel ronddwaal en niet eens rustig de omgeving kan verkennen omdat er een monster door het gebied rent.

Player friendliness ziet er anders uit.

Dit wordt niet geholpen door de ijzersterke graphics. Maar de chique uitstraling heeft ook een prijs. Een van de dingen die me doet beseffen hoe indie het spel is, is dat alle voorwerpen een vaste plek hebben. Ik kan ze niet verplaatsen. De ondersteuning voor ultrabreedbeeld is in ieder geval positief.

«Routine» verschijnt op 4 december 2025 voor pc, Xbox Series X/S en Xbox One. Ik heb de Steam versie getest, die mij ter beschikking werd gesteld door Raw Fury.

Cassie Mammone

Freelance Editor

cassie.mammone.freelance@gmail.com

Ik schreef mijn eerste tekst over videogames toen ik acht jaar oud was. Sindsdien ben ik niet meer kunnen stoppen. De tijd daartussenin besteed ik aan mijn liefde voor 2D Husbandos, monsters, mijn riot cats en sport.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren