Achtergrond
Waar zijn lenzen zonder autofocus goed voor?
van David Lee
Sportfotografie met een prof: kan ik het ook?
24-6-2022
Vertaling: machinaal vertaald
Professioneel fotograaf Mathias Kniepeiss laat me zien hoe hij werkt en laat me zelf foto's maken. Ik leer veel - onder andere dat bepaalde opnamen veel oefening vereisen.
Drie freestyle mountainbikers, een professionele fotograaf en veel fotoapparatuur van Sony: zo moet ik spectaculaire foto's maken. We zijn in het Skills Park in Winterthur, een grote binnensportaccommodatie met verschillende banen.
Mathias Kniepeiss is ambassadeur bij Sony en de fabrikant organiseerde de opnames. Dit verslag wordt echter geen promotie-evenement voor Sony. Ik heb meegedaan omdat ik kennis wil opdoen en doorgeven. Op deze middag kan ik zien hoe Mathias van dichtbij werkt en ook alles zelf uitproberen. Het gaat erom gevoel te krijgen voor hoe dit soort actiefotografie werkt.
Onderzoek eerst
Het verkrijgen van scherpe beelden eerst
Eerst gaan de drie jongens naar de grote sprong. Mathias en ik maken foto's vanaf de zijkant met een groothoeklens. Het verschil tussen onze eerste foto's: Bij hem zijn de motorrijders in de vlucht scherp, bij mij niet.
Mathias heeft voor mij de autofocus goed ingesteld, maar ik ben niet gewend om op deze manier foto's te maken. Normaal gebruik ik de automatische oog-, gezichts- of lichaamsdetectie. Hier werkt het niet omdat de sprong veel te snel gaat. We zitten precies op de schans, de hele beweging is heel dichtbij en het onderwerp verandert volledig in een fractie van een seconde.
Het bijzondere perspectief
Na meer dan 200 opgeblazen foto's wordt het eindelijk beter. Maar dan zijn we allang van standpunt veranderd. We staan nu boven op de landingsmat, de jongens springen over ons heen.
Hier zijn twee foto's van de mat met de 24-70mm GM II. De compositie is niet optimaal vergeleken met de opname van Mathias, maar de persoon is nu tenminste scherp. De beweging is hier ook minder complex dan vanaf de zijkant.
Van een afstand is het beter
Nu gaan we over op teleopnamen. Met de lens 70-200mm GM2 staan we aan het eind van de landingsmat en proberen verschillende hoeken uit. Hier produceer ik veel meer scherpe beelden. Even denk ik bij mezelf dat ik de zaken nu onder controle heb. Maar Mathias vernietigt mijn illusies: De bewegingen van een afstand zijn over het algemeen gemakkelijker te volgen dan van heel dichtbij.
Eén probleem blijft: het licht. Het is niet alleen karig, maar het komt ook van de verkeerde kant. Van halverwege zijwaarts vliegen automobilisten dwars voor het raam door.
Springen in de kom
Vervolgens huppelen en buigen de drie motorrijders door de Kom. Het Bowl Park bestaat uit verschillende met elkaar verbonden bowls.
Mathias maakt foto's van nauwelijks een meter afstand, met een ultra-groothoek. Ondertussen test ik diverse andere locaties, maar niets werkt. Ik besef al snel: waar de renners doorkomen moet precies worden afgestemd met de fotograaf. Je kunt niet zomaar langs de kant foto's maken.
Na korte tijd laat Mathias me mijn gang gaan. Net als hij sta ik in het midden op de grond. Echter, op een plek waar de renners overstappen op een andere cirkel. Ik krimp ineen omdat ze zo dichtbij voorbij suizen. Ze passen niet in beeld vanaf de kortste afstand, ondanks de ultrabrede hoek.
Het is jammer dat het gezicht hier niet scherp is, anders was dit echt een goede foto geweest.
Jump Park
Mathias is lovend over Sony's 50mm f/1.2 lens. We gebruiken dit in het Jump Park, de faciliteit met verschillende kleinere sprongen. Ik ben benieuwd of de scherptediepte groot genoeg is - zeker gezien het feit dat scherpstellen voor mij nog steeds moeilijk is.
Dit springt eruit
Mathias staat nu direct onder de eerste sprong, tegen de muur. Ik denk dat hij daar om veiligheidsredenen staat. Maar nee: het is de bedoeling dat de ruiter tegen de muur springt, Mathias staat er direct onder om een close-up foto van hem te maken.
Ik probeer dit zelf ook uit. De eerste keer schrik ik omdat ik de bestuurder pas zie als hij al tegen de muur staat, zo'n twee meter van me vandaan. De verdere pogingen schrikken me niet meer af, maar het is moeilijk om snel genoeg te reageren. Bovendien is het op dit punt in het park erg donker.
Portretten: routinewerk
Aan het eind maakt Mathias een serie portretten. Hier merk ik zijn routine het duidelijkst. Hij heeft meteen verschillende ideeën: Portret met fiets rechtop, grimas door het voorwiel, leunend tegen het spiegelende raam. De instructies zijn snel en nauwkeurig zonder stressvol te zijn. In minder dan tien minuten heeft Mathias portretten geschoten van alle drie de renners.
Maar de drie jongens zijn ook geweldig om mee te werken, en niet alleen voor de portretten. Vooral bij Lucas merk ik dat hij meedenkt, vraagt wat bij ons past. Communicatie met de atleten is uiterst belangrijk - je kunt de sessie zien als een soort teamsport.
Wat ik geleerd heb
Het is niet zo dat ik nu in mijn eentje actiesporters kan fotograferen. Maar die middag leerde ik wat ik zou moeten kunnen.
David Lee
Senior Editor
David.Lee@digitecgalaxus.chMijn belangstelling voor computers en schrijven leidde me relatief vroeg (2000) naar de technische journalistiek. Ik ben geïnteresseerd in hoe je technologie kunt gebruiken zonder gebruikt te worden. In mijn vrije tijd maak ik graag muziek waarbij ik mijn gemiddelde talent compenseer met een enorme passie.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Alles tonen
