Review
"Ne Zha 2": een Chinese kolos rolt binnen
van Luca Fontana
"Tron: Ares" is mooi en luid - het is alleen niet dapper
7-10-2025
Vertaling: machinaal vertaald
Spektakel ontmoet systeemkritiek: "Tron: Ares" laat de neonlichten weer branden. De film is groot, luid en fascinerend. Maar helaas schuilt er minder visie achter het vlekkeloze oppervlak dan de franchise ooit beloofde.
Geen zorgen: de volgende filmbespreking bevat geen spoilers. Ik vertel je niet meer dan al bekend is en te zien is in de trailers. «Tron: Ares» draait vanaf 8 oktober in de bioscoop.
Stel je een wereld voor die is opgebouwd uit licht. Van koud glas, vibrerende lijnen en oneindige energie. Een universum waarin informatie materie wordt, programma's leven en ademen als mensen. Boven je: een hemel van lawaai, een glinsterende storm die nooit bedaart. Beneden je: de vloer van pure code, doorkruist door aderen van neonlicht die pulseren op het ritme van elektriciteit.
Dit is de Grid - de wereld van «Tron». Een lichtgevend, digitaal parallel universum, zo precies als een algoritme en toch zo chaotisch als een droom. Alles is hier symmetrie en orde, beweging en geluid, schoonheid en gevaar tegelijk.
Een enkele roes.
Van het raster naar de werkelijkheid
Vijftien jaar na het volledig onderschatte «Tron: Legacy» - en 42 jaar na «Tron», het origineel - daar keren we terug.
Of niet.
De race gaat tussen twee techgiganten: ENCOM, het bedrijf dat ooit is opgericht door Kevin Flynn (Jeff Bridges), wil de technologie gebruiken om ziektes te genezen en wetenschappelijke doorbraken mogelijk te maken. Aan de andere kant staat Dillinger Industries, een militair conglomeraat dat de AI van de Grid ziet als het perfecte militaire gereedschap.
En ergens daartussenin: Ares, gespeeld door Jared Leto. Een programma dat is gemaakt voor oorlog, maar over zichzelf begint na te denken. Voor hem wordt zijn aanvankelijk puur militaire missie een existentiële reis: Wat betekent het om te leven als je uit code bestaat? En wat betekent menselijkheid als het geprogrammeerd kan worden?
Joachim Rønning - de veilige vakman in het systeem
Uitdagende vragen. In zijn beste momenten ontvouwt de film beelden van bijna bijbelse kracht: Nachtelijke straten, doorkruist door rode lichtstrepen die als aderen van de hel door de stad kruipen. Explosies waarvan de gloed doet denken aan het flikkeren van de Grid. «Tron: Ares» is visueel krachtig - een film die in de bioscoop gezien wil worden, omdat hij zijn wereld op het scherm groter laat lijken dan hij inhoudelijk is.
Veel groter.
Meer dan dat.
Veel groter.
«Tron: Ares» wil meer dan hij uiteindelijk bereikt. Hij filosofeert over bewustzijn, leven en controle, en zelfs over de risico's en mogelijkheden van kunstmatige intelligentie, maar waagt zich nooit aan het onbekende. De grote vragen zijn er, maar de film gaat er niet op in. Niet echt. Alsof het bang is om groter te worden dan het eigenlijk wil zijn.
Rønning moet nog bewijzen dat hij dit kan met «Pirates of the Caribbean: Dead Men Tell No Tales» of «Maleficent: Mistress of Evil». Beide films zagen er duur uit, maar voelden leeg aan. Als perfect gepolijste schelpen zonder ziel. En nu moet uitgerekend hij een verhaal regisseren dat draait om kunstmatig bewustzijn en digitale wezens die op zoek zijn naar een ziel?
Op de een of andere manier is dit poëtischer dan de film zelf. Een regisseur die beschuldigd wordt van oppervlakkigheid vertelt een film over de strijd om authenticiteit. Over het verlangen naar iets dat menselijk lijkt, ook al is het gemaakt van code.
In zijn verdediging: In interviews heeft Rønning altijd benadrukt dat «Tron: Legacy» voor hem visueel briljant was, maar emotioneel leeg. Dat is precies wat hij wilde veranderen. Hij wilde hart en emotie brengen in een wereld van koud licht.
Een mooie wens die helaas nooit uitkomt. Of slechts gedeeltelijk. Want Rønning is een man van de oppervlakte. En «Tron: Ares» moet meer zijn dan dat. Anders zou het gewoon weer een perfect weergegeven niets zijn in een digitaal niemandsland.
Echt zijn in een kunstmatige wereld
«Tron: Ares» vindt dit verhaal niet opnieuw uit. Misschien wil hij dat ook niet. Misschien wil het in plaats daarvan gewoon relevant zijn en zich nog een laatste keer vastklampen aan een echte wereld die steeds kunstmatiger wordt. En eerlijk gezegd? Daar is niets mis mee.
In feite kan de film nauwelijks actueler zijn. Want terwijl «Tron: Ares» het verhaal vertelt van hoe een digitaal personage echt probeert te worden, gebeurt in de wereld het tegenovergestelde: kunstmatige wezens leren ons steeds overtuigender te imiteren totdat we zelf nauwelijks meer weten wat echt is. De werkelijkheid heeft de film al ingehaald.
Op het filmfestival van Zürich is bijvoorbeeld net de eerste AI-actrice gepresenteerd: Tilly Norwood. Een avatar met een perfecte huidskleur, vlekkeloze gezichtsuitdrukkingen en een stem die geen mens lieflijker zou kunnen spreken.
Dit is precies de ironie: terwijl de fictie in «Tron» zich nog steeds afvraagt of programma's een ziel kunnen hebben, leven we al lang in een tijd waarin machines zich aan de onze beginnen te spiegelen. «Tron: Ares» zou dus met veel goede wil minder als sciencefiction geïnterpreteerd kunnen worden dan als een diagnose van het heden. Een verhaal over het vervagen van werkelijkheid en simulatie - en over hoe gemakkelijk we vergeten waar de grens eigenlijk ligt.
Licht, geluid en stationair draaien
Zoals ik al zei, is de visuele impact van de film behoorlijk krachtig. Vooral 's nachts, wanneer de stad baadt in het glinsterende rood van de lichtcycli en de straten zijn opgedeeld in gloeiende lijnen die als gloeiende aderen door de duisternis lopen - alsof het raster zich langzaam als een digitaal raster over onze wereld verspreidt. Dat is een beetje meta.
In deze momenten laat «Tron: Ares» ook zien waarom cinema nog steeds zijn bestaansrecht heeft: Omdat het werelden creëert die alleen op het grote scherm tot hun recht komen. En daar ben ik «Tron: Ares» dankbaar voor, ondanks alle kritiek.
Dramaturgisch komt de film echter maar moeizaam op gang. De eerste akte voelt als een systeemlancering: cool, functioneel en met veel uitleg om het publiek in positie te brengen. Maar zodra alles op gang is, vindt de film zijn ritme. Daarna versnelt hij, soms zelfs te veel, alsof hij bang is om te pauzeren en zijn eigen gedachten af te maken.
De film heeft in ieder geval een nieuwe impuls qua geluid. Nine Inch Nails vervangt de glasachtige perfectie van Daft Punk door industriële hardheid - een geluid dat minder verleidelijk is maar meer aards. Harder. Krachtiger. Dit past perfect bij het verhaal dat «Tron: Ares» wil vertellen. Een wereld waarin alles kunstmatig is geworden heeft juist dit smerige geluid nodig.
Conclusie
Geen mijlpaal, maar een waardige opvolger
Uiteindelijk blijf ik achter met een film die me noch overdondert noch teleurstelt. "Tron: Ares" is geen mijlpaal, nee, maar een waardige opvolger. Een film die heeft begrepen dat de digitale wereld niet langer een toekomstvisie is, maar een weerspiegeling van ons heden. Hij ziet er zelfs geweldig uit en klinkt krachtig, ook al denkt hij te zelden verder dan zijn eigen beelden.
Desondanks was ik twee uur lang gefascineerd, soms ontroerd en nooit verveeld. Misschien is dat meer dan je tegenwoordig van een blockbuster kunt verwachten. "Tron: Ares" is gewoon een film die liever solide werkt dan radicaal faalt. Drie sterren, helder genoeg om de weg te wijzen naar deel drie - misschien.
Omslagfoto: Disney
Luca Fontana
Senior Editor
Luca.Fontana@digitecgalaxus.chAvonturen beleven en sporten in de natuur en mezelf pushen tot mijn hartslag mijn ritme wordt - dat is mijn comfortzone. Ik geniet ook van rustige momenten met een goed boek over gevaarlijke complotten en koningsmoordenaars. Soms raak ik meerdere minuten opgewonden van filmmuziek. Dit komt zeker door mijn passie voor cinema. Wat ik altijd al heb willen zeggen: "Mijn naam is Groot."
Review
Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.
Alles tonen
