Tussen bouwsimulatie en overlevingsavontuur: "The Alters" getest

Kevin Hofer

12-6-2025

Vertaling: machinaal vertaald

"The Alters" vertelt een krankzinnig Robinson-kloonverhaal op een buitenaardse planeet. De wilde genremix van survivalavontuur, constructie en levenssimulatie is anders - op een goede manier.

Dit is waar hij nu is, Jan Dolski. Gestrand op een buitenaardse planeet, zijn bemanningsleden zijn allemaal dood. De basis, die lijkt op een oversized wiel, heeft het tenminste overleefd. Maar wat nu? Hij kan het niet alleen bedienen, laat staan ontsnappen van de onherbergzame planeet.

Gelukkig vindt Jan het Rapidium-materiaal. Het vinden en onderzoeken ervan was sowieso het doel van de expeditie, die was opgezet door een onbetrouwbaar megabedrijf. Alsof Jan nog niet genoeg problemen had, moet hij nu deze missie voortzetten. Om dit te doen moet hij zichzelf klonen met behulp van een kwantumcomputer en een faciliteit genaamd «De Baarmoeder» (Duits: die Gebärmutter). Na aanvankelijke aarzeling geeft hij toe en al snel bevolken talloze Jans met verschillende levensachtergronden het station.

Een Jan komt zelden alleen

De kwantumcomputer berekent knooppunten in het leven van Jan. Gebeurtenissen die leiden tot een andere Jan, een Alter. Deze wordt dan in de baarmoeder gekloond met behulp van Rapidium. Bijvoorbeeld de technicus Jan. Hij heeft besloten niet naar de universiteit te gaan en heeft zijn vak geleerd op zijn werk. Of Wetenschapper Jan, die net als het origineel besloot te gaan studeren, maar in het onderzoek bleef. Ondanks hun gedeelde jeugd- en jeugdherinneringen zijn het door hun latere ervaringen totaal verschillende personages.

Dus Jan moet anders omgaan met Technicus Jan dan met Wetenschapper Jan. Omdat ze geen hersenloze werkdrones zijn zoals gebruikelijk in constructiesimulaties en doen wat ik ze opdraag. Wetenschapper Jan reageert bijvoorbeeld positief op vleierij, waardoor hij gemotiveerder is.

De gemoedstoestand van de Jans heeft ook echte gevolgen. Als ze ongelukkig zijn, zijn ze minder productief. Maar niet alleen hun productiviteit hangt af van of ze zich gelukkig voelen. Mijn mijnwerker Jan heeft bijvoorbeeld uit ontevredenheid zijn arm afgehakt omdat ik hem geen pijnstillers meer gaf. Als de oudere werknemers het niet eens zijn met mijn leiderschap en gedrag, kunnen ze zelfs muiten.

Dit maakt de personages zeer geloofwaardig en begrijpelijk. De goede animaties van de gelaatstrekken en de uitstekende prestaties van stemacteur Alex Jordan, die alle Jans stemt, helpen hier ook bij. Ik heb niets aan te merken op het verhaal en de manier waarop het verteld wordt. Het boeide me van begin tot eind.

Vele wegen leiden naar dezelfde bestemming

De life-sim benadering is slechts een van de vele gameplay-elementen in «The Alters». Maar qua verhaal is het het spannendst. Want hoewel het verhaal zelf hetzelfde blijft, ervaar ik verschillende interacties tussen de Alters, afhankelijk van hun gedrag

Deze narratieve benadering is nieuw voor mij in survivalgames. Toch probeer ik het alle leeftijden zo goed mogelijk naar de zin te maken. Want in dit genre ben ik afhankelijk van slimme beslissingen en planning. Als er een leeftijd wegvalt, is dat een groot probleem. Mijn mijnwerker Jan moest bijvoorbeeld enkele dagen in de ziekenboeg doorbrengen nadat hij zijn arm had afgehakt. In plaats van mineralen te delven, moest ik tijd en middelen besteden aan het onderzoeken en maken van een prothese voor hem.

De herspeelwaarde door andere interacties tussen de leeftijden is dus slechts een vermeende. Als het voor mij echt escaleert, kan ik mijn doel niet meer bereiken omdat mijn tijd opraakt - game over. Gedwongen kan ik daarna alleen nog maar verder laden.

Altijd onder druk

Tijd is ook een factor in «The Alters». In elk van de drie acts moet ik binnen een bepaald aantal dagen mijn doel bereiken. Ik kan niet lang op één plek blijven: Dan overleef ik de zonsopgang niet. Door deze tijdsdruk geniet ik soms minder van het verhaal dan ik zou willen. Ik neem een pauze na bepaalde gebeurtenissen, omdat ik ze wil laten bezinken voordat ik me weer zorgen moet maken over resource management.

De gameplaylus is altijd hetzelfde. Ik verken het nieuwe gebied in mijn ruimtepak en krijg toegang tot grondstoffen. Deze gebruik ik om nieuwe elementen in mijn basis te bouwen en deze uit te breiden. Daarnaast heb ik altijd nieuwe gereedschappen nodig, die ik eerst onderzoek en dan produceer. Ik moet er ook voor zorgen dat ik genoeg te eten heb en mijn leeftijdsgroep tevreden houd. Dat laatste doe ik niet alleen door mijn interacties, maar ook door bijvoorbeeld een gemeenschappelijke ruimte voor ze te bouwen. Hier kijken de Jans films of spelen ze bierpong.

Zelfs op de standaard moeilijkheidsgraad is dit een hele uitdaging. Er gebeurt altijd wel iets dat mijn zogenaamd vooruitdenkende planning uit de koers gooit. Net als ik denk dat ik op de goede weg ben, raakt een van mijn alts geblesseerd en valt uit of een magnetische storm bemoeilijkt mijn werk.

Ik vind het persoonlijk te veel micromanagement tegelijk. Ik kan bepaalde dingen automatiseren - zoals het vastleggen van de productie van een minimale voorraad batterijen voor mijn ruimtepak. Maar om ze effectief te produceren, moet ik of zelf een handje helpen aan de werkbank of een oude man regelen om daar te werken. Ik moet dus voortdurend details beheren of zelf een grondstof delven die ik mis voor bijvoorbeeld de klimhaak voor exploratie. Het spel voelt voor mij vaak meer als werk dan als plezier.

Succesvolle simulatie, overbodige verkenning

Dit is jammer, want vooral de bouwsimulatie is een succes. De menunavigatie is intuïtief en ik weet meteen te vinden wat ik nodig heb - ook al ben ik de afzonderlijke elementen van mijn basis steeds aan het herschikken. Het is leuk om te zien hoe het zich ontwikkelt - en mijn leeftijd ermee. Als ik bijvoorbeeld botanicus Jan voor het eerst aan het werk zie in de kas, nadat hij de eerste 20 dagen van het leven van zijn kloon ander werk heeft gedaan, tover ik een glimlach op mijn gezicht. Tot slot kan ik ook Technicus Jan blij maken, die nu vast voedsel krijgt in plaats van pap - hoewel Wetenschapper Jan dat tijdverspilling vindt.

Verkenning voelt daarentegen een stuk minder leuk. Dat komt door de planeet zelf: Als je geïnteresseerd bent in geologie, vind je de omgeving spannend. Alle anderen kunnen rotsen verwachten, heel veel rotsen.

Aan de andere kant zijn er kleinere, vervelende gameplay-elementen die de flow van het spel verstoren. Als ik bijvoorbeeld een plek tegenkom waar ik grondstoffen kan delven, moet ik eerst de bron ervan vinden. Dit doe ik door scanners in een raster op te stellen zodat ik in de grond kan kijken. Ik vergroot hun bereik steeds verder tot ik de bron heb gevonden. Dat is vervelend.

In de loop van het spel kom ik ook anomalieën tegen, die ik visualiseer met een fakkelachtig hulpmiddel. Ik moet ook op zoek naar hun oorsprong en ze - letterlijk - nog meer verlichten totdat ik de anomalie in meer detail kan verkennen. Dit vervult zijn doel, maar is niet leuk.

«The Alters» kreeg ik van 11 Bit Studios. Het spel is vanaf 13 juni 2025 verkrijgbaar voor PC, PS5 en Xbox Series.

Conclusie

Wilde genremix die niet in alle opzichten overtuigt

"The Alters" overtuigt met een geweldig verhaal dat een nieuwe draai geeft aan de Robinsonade met het klonen. Ik heb geleerd om van de verschillende Jans te houden en ze te haten, wat vooral te danken is aan de briljante vertolking van stemacteur Alex Jordan.

Qua gameplay ben ik vooral onder de indruk van de opbouw en de life-sim elementen, die het verhaal goed ondersteunen. Helaas was ik minder gecharmeerd van de exploratie- en overlevingseenheden. Ze houden me constant bezig met micromanagement - het spel voelt soms meer als werk dan als plezier.

Desondanks zou ik "The Alters" aanraden aan alle bouw- en overlevingsfans. Vooral omdat het spel met 40 frank relatief goedkoop is en je dankzij de herspeelwaarde urenlang aan het scherm gekluisterd zult houden.

Pro

• Spannend verhaal met goede vertelkunst
• meerlagige Jans
• De bouwsimulatie is leuk
• Goede karakteranimaties en synchronisatie

Contra

• luie verkenning
• te veel micromanagement

Game

The Alters

PS5, DE

1

Kevin Hofer

Senior Editor

kevin.hofer@digitecgalaxus.ch

Technologie en maatschappij fascineren me. Beide combineren en vanuit verschillende perspectieven observeren is mijn passie.

Deze artikelen kunnen je ook interesseren