Van een test van geduld tot een kunstwerk: de "Sakura Densya" boetseerset

Stel je voor dat je je ogen laat dwalen over een boekenplank waarop de ene boekenrug netjes naast de andere staat. Maar daar, precies tussen twee boeken, opent zich een kleine nis. Je kijkt naar binnen en kijkt in een andere wereld. Alles in het klein. Dit is niet het clichématige begin van een young adult fantasieroman, maar een zogenaamd "boekenhoekje". Een decoratief element voor je bibliotheek dat je kant-en-klaar kunt kopen of zelf kunt maken als doe-het-zelfproject. Hetzij geleid door je creativiteit of met behulp van een bouwpakket.

Ik lonk al een tijdje naar dit soort creatieve boekruggen. Nu heb ik mijn eerste ervaring opgedaan met de "Rolife Sakura Densya" set van Robotime, een modelbouwpakket. Het poortje neemt de kijker mee naar een Japan versierd met kersenbloesems en biedt uitzicht op een trein die een smalle rivier oversteekt.

Degene die het ding in elkaar zet, reist met deze trein regelrecht naar de hel. Maar daarover later meer.

Alles wat inbegrepen is en zou moeten zijn

De set bestaat uit verschillende houten, kartonnen en plastic vellen waarvan talloze genummerde elementen kunnen worden losgemaakt en aan elkaar geplakt of gelijmd. Alles volgens de instructies. Twee kleine LED-lampjes, lijm voor de kabels, schroeven en een schroevendraaier zijn ook inbegrepen, evenals een klein stukje schuurpapier, dat mijn beste bondgenoot zal worden naarmate het project vordert.

Ik raad ook veel geduld, een (gebogen) pincet en wasknijpers aan. Ik kom zo meteen op het waarom. Je hebt uiteindelijk ook twee AAA-batterijen nodig, die niet worden meegeleverd.

Er is een dunne lijn tussen "in elkaar zetten" en "afbreken"

Ik vorder verdacht snel, vooral in het begin, en ik ben verbaasd over hoe goed de afzonderlijke elementen in elkaar passen. De instructies zijn gemakkelijk te begrijpen en de lijm is sterker dan mijn zenuwen. Het is ook gemakkelijk aan te brengen dankzij de smalle, taps toelopende opening.

Helpvolle extra's

Het feit dat ik zo goed vooruitga is deels te danken aan mijn afgeschuinde knutselpincet, dat ik als extra hulpmiddel heb toegevoegd. Ze maken het gemakkelijker om delicate onderdelen vast te pakken, te plaatsen en vast te houden terwijl ik de lijm aanbreng. Vooral de kleine kersenbloesems kan ik zo precies vastmaken. Soms gebruik ik de punt van de pincet ook om de gaatjes in de houten elementen een beetje uit te rekken, zodat de onderdelen makkelijker in elkaar passen. Het handvat van de pincet is ook erg handig. Ik gebruik het om de druk op lange of grote elementen te verdelen. Dit voorkomt dat ik op bepaalde punten te hard druk en de onderdelen scheur of breek.

De wasknijpers komen vooral in de eerste helft van mijn avontuur goed van pas. Ik moet veel kleine elementen aan elkaar lijmen om een geheel te vormen. De lijm houdt heel goed, maar het duurt even voordat hij goed vastzit. Om te voorkomen dat de elementen uit elkaar glijden als ze drogen, zet ik ze een paar minuten vast met klemmetjes.

Precisie is vereist

De trein, het middelpunt, is bijzonder moeilijk voor me. Hij bestaat uit verschillende delicate elementen die in elkaar gezet moeten worden. Daar is kracht voor nodig. Maar niet te veel, want dat kan elk moment het einde betekenen en het groene voertuig platwalsen. Daarom denk ik van tevoren heel goed na over waar ik met een lichte hand en veel gevoel druk moet uitoefenen. Vanaf dit punt grijp ik ook royaler naar het schuurpapier en schuur de elementen een beetje op om een soepele montage te garanderen en voeg dan overal een druppel lijm toe. Zelfs waar de instructies dat niet zeggen. Het installeren van de kabels vereist ook veel handigheid. Ze brengen later licht in de scène.

Het blijkt dat de trein (aanvankelijk mijn grootste probleem) niet opweegt tegen wat ik nu moet doen: De zogenaamd makkelijkste taak, namelijk het samenvoegen van de afzonderlijke zijwanden en grote panelen, verandert in een ware beproeving. Nu pas kan ik zien of ik tot op dit punt goed heb gewerkt. Spoiler: nee! Helaas moet ik veel persen, schuren en stikken om de gaten en bijbehorende pinnen precies op één lijn te krijgen.

In de loop van vier dagen raap ik steeds weer de moed bij elkaar om deze taak aan te pakken. Maar bij elke poging valt er meer uit elkaar dan dat er bij elkaar komt. Na talloze pogingen roep ik de hulp in van mijn vriend. Hij houdt vol, ik pas me aan. Op de een of andere manier komt het geheel uiteindelijk samen en ik durf het nauwelijks aan te raken. Ik ben te bang dat alles instort. Het bevestigen van de kleine schroefjes in de hoeken is ook vervelend. Ik heb er een keer op keer in de schuine constructie laten vallen, zodat ik hem ondersteboven moest draaien en heel voorzichtig uit moest schudden. Behoorlijk gewaagd voor zo'n fragiele structuur.

Lichten aan!

De finishing touch: plaats de batterijen in het batterijvak onder het model, zet de schakelaar op "Aan" en tik dan op het aanraakgevoelige inschakelsymbool op de voorkant rechtsonder op de stenen gevel. En houd je adem in. Oef, de kleine ingebouwde lampjes lichten op. Ik heb de kabels dus goed aangesloten. Ziet er heel mooi uit!

Na tien uur knutselen op Agressionsmanagement blijven er een paar houten mini-onderdelen over. Deze zijn waarschijnlijk bijzonder breukgevoelig en zijn daarom in meerdere versies in de set opgenomen. Of ik heb ergens belangrijke stappen weggelaten en het ding zal op een gegeven moment instorten. De tijd zal het leren. Al met al ben ik erg blij met de kwaliteit. De elementen zijn precies gesneden en waren gemakkelijk van de plaat te halen. Hier en daar scheurde een onderdeel, maar niet zo erg dat het het einde van mijn project zou hebben betekend.

Conclusie: Nog een ticket naar de hel alstublieft!

Aan het begin is alles gemakkelijk. De elementen passen als bij toverslag netjes en precies in elkaar. Maar met elk nieuw onderdeel wordt het bouwwerk kwetsbaarder. De eerste onnauwkeurigheden nemen wraak, vooral tegen het einde, waar ze cumulatief - sorry voor het taalgebruik - je gezicht verpletteren. Mijn pad naar het voltooide "Book Nook" was geplaveid met gekte, gedwongen pauzes en zelftwijfel, maar terugkijkend moet ik toegeven dat ik er ondanks alles veel plezier aan heb beleefd. En het eindproduct is gewoonweg fabelachtig mooi en een echte blikvanger op een anders zo saaie boekenplank. Het zal waarschijnlijk nog wel even duren voordat ik weer een soortgelijk project overweeg. Mijn zenuwen moeten eerst herstellen van de spanning. Maar ik kan het niet uitsluiten, daarvoor geniet ik te veel van de nieuwe niche tussen mijn manga's.

Collega Ramon Schneider probeerde ook een houten boetseerset van Robotime en faalde jammerlijk:

Omslagfoto: Natalie Hemengül