Ik heb nooit begrepen waarom mensen vrijwillig deelnemen aan sneeuwsporten. Vooral skiën. Het volgende verhaal is gebaseerd op ware gebeurtenissen en heeft mijn mening over dit onderwerp aanzienlijk gevormd.
Dag 1: De realiteit haalt me in
Dag 2: De eerste horde
Dit was de dag waarop we voor het eerst, na lange onsuccesvolle oefensessies, een heel klein stukje heuvel af zouden rijden. Ik was helemaal vergeten dat er maar één bocht in zat en dat het twee meter van de vlakke grond was. In mijn hoofd zat ik op de steilste helling ter wereld en ik was zo dicht bij een crash. Samengevat: Ik klampte me huilend vast aan de grond en gleed die twee meter zo naar beneden.
Dag 3: verdwaald in de sneeuwvlagen
Dag 4: De ramp met de stoeltjeslift
Plaats alsjeblieft je inzichtelijke antwoorden in de commentaarkolom, dank je wel!
Dit artikel is voor het eerst gepubliceerd op 9 januari 2018Coverfoto: Volker Meyer via Pexels
Als Disney-fan zie ik het leven altijd in roze, ik aanbid de serie uit de jaren 90 en zeemeerminnen maken deel uit van mijn religie. Als ik niet dans onder een douche van glitter, ben ik te vinden op logeerpartijtjes of voor de kapper. PS Spek is een van mijn favoriete voedingsmiddelen.
Opinie
Dit is een subjectieve mening van de redactie. Het weerspiegelt niet noodzakelijkerwijs het standpunt van het bedrijf.
Het begon allemaal toen ik mijn moeder overhaalde om me mee te laten gaan op mijn eerste (en laatste!) vrijwillige skikamp in de vierde klas. Ik dacht helemaal niet aan skiën als zodanig. Het ging meer om de lol die ik 's avonds met mijn vrienden zou hebben in de kinderdisco. Verder wist ik net zoveel van sneeuwsporten als van vliegen naar de maan. Maar ik zou het fantastisch vinden. Dat was tenminste mijn veronderstelling. Zoals later zou blijken, was ik op geen enkele manier geschikt voor de uitdagingen van de barre kou. Het woord "ongetalenteerd" kan niet eens beschrijven hoe ik het deed op de planken. Ik wist dat ik in de verliezersgroep (aka beginners) zou eindigen. Maar dat ik veruit de slechtste onder hen zou zijn - nou, dat had niemand verwacht. Maar één ding tegelijk.
De busreis naar Flumserberg was nog helemaal chill. Mijn vrienden en ik zaten achterin snoep te eten terwijl onze hoofden wiegden op de inspirerende klanken van hippe jaren 2000 muziek. De Black Eyed Peas waren helemaal in. Daar aangekomen was het tijd om in te checken in onze kamers en op te splitsen in groepen. Ik was duidelijk een beginner en had al moeite om mijn handschoenen aan te houden. Het aantrekken van mijn skischoenen bracht me dan ook in paniek en kwalificeerde me voor de titel "probleemkind #1" onder de instructeurs. We begonnen met oefensessies op de vlakke grond. Gaandeweg realiseerde ik me dat ik mezelf in een stomme positie had gemanoeuvreerd. Ik moest me nog realiseren hoe dom.
Op de derde dag leken we klaar om een afstand van tien meter af te leggen. Zoals altijd was ik de laatste. En zoals het geluk wilde, verloor ik mijn groep uit het oog dankzij een slechte sneeuwvlaag. Misschien was het gewoon een beetje sneeuw op mijn skibril, dat is moeilijk te zeggen. In ieder geval raakte ik in paniek, viel voor mijn gevoel zeven keer om en kwam uiteindelijk trots beneden aan, waar mijn hele groep al op me stond te wachten. Mijn groepsleider begroette me geërgerd met de zin "Ah, daar is je racer".
Dag vier was het toppunt. Letterlijk. We werden een stoeltjeslift opgestuurd zonder instructies. Het ging ongeveer zo: Vier meiden die dom in de buurt stonden, verwoed in de stoel geduwd werden door de "stoeltjesliftbaas", waarbij de veiligheidsbeugel omhoog bleef staan en wij op elkaars handen zaten, die de palen nog vast hoorden te houden. Met onze weinige armen niet vast onder onze benen, konden we de stang niet naar beneden trekken. Daarom stopte de lift later. Dus daar zaten we: één meisje huilend, één vloekend, één genietend van het uitzicht en ik vol overtuiging roepend: "We gaan dood! Ik ga dood!". Toen we op de een of andere manier toch boven kwamen, vielen twee van ons plat op ons gezicht op weg naar beneden, drie handschoenen ontbraken en de skistokken waar we op hadden gezeten waren helemaal verbogen. Ik heb mezelf die nacht in slaap gehuild.
De ramp op dit skikamp werd gevolgd door nog een paar trieste ervaringen op de piste, die ik jullie nu zal besparen. Ik heb nooit mijn weg gevonden in het zogenaamd leuke gedeelte van deze sport. Tegelijkertijd moeten zorgen voor twee skistokken, twee handschoenen, twee ski's, een skibril, een muts, een sjaal, een skipas en wie weet wat de skimarkt nog meer te bieden heeft, terwijl je rondloopt in stijve skischoenen - dat is waarschijnlijk niet wat mensen betovert. En dus kwelt de vraag me tot op de dag van vandaag: waarom zou iemand in godsnaam vrijwillig zoiets doen - en er geld voor betalen?
