Review

Getest van "Senua's Saga: Hellblade II": zenuwslopend, bombastisch en gewoon ongeëvenaard

12-8-2025

Vertaling: machinaal vertaald

"Hellblade II" is visueel en tonaal zo krachtig dat het je de adem beneemt. Het maakt Senua's fysiek en mentaal zware reis tastbaar. Het enige waar ik geen behoefte aan had waren de vele triviale puzzels en repetitieve gevechten. Een jaar na de PC en Xbox Series X/S release wordt het spel ook uitgebracht op PS5.

Deze Getest is oorspronkelijk gepubliceerd op 21 mei 2024 en is opnieuw gepubliceerd en enigszins aangepast voor de PS5-release.

Ik sluip door een kamp dat gehuld is in dichte mist. De grond ligt bezaaid met lijken. Anderen zijn opgehangen aan houten palen. Welke waanzin heeft zich hier afgespeeld? De stemmen in mijn hoofd sporen me aan om terug te keren. Nee, ik moet vooruit gaan, de ene voet voor de andere zetten. Of is alles toch hopeloos? Er is geen tijd voor mijn innerlijke onrust. De muziek zwelt dreigend aan en vervormde grimassen springen me tegemoet vanuit de duisternis. Een dans van leven en dood begint.

Nadat ik mijn bebloede zwaard uit het levenloze lichaam van de laatste tegenstander heb getrokken, keert de rust terug. De mist trekt op en even lijkt het tafereel bijna vredig. De lijken om me heen en mijn ruziënde innerlijke stemmen brengen me terug naar de werkelijkheid. Wat echt is en wat niet is nooit helemaal duidelijk in «Senua's Saga: Hellblade II». Het enige dat duidelijk is, is dat Ninja Theory's vervolg op «Senua's Sacrifice» een fantastische game is.

De Schotse Hooglanden worden gevolgd door het mystieke IJsland.
Bron: Ninja Theory

Waar gaat het over

In het eerste deel ging de Keltische krijger Senua op pad om de ziel van haar overleden geliefde te redden. Daarbij reisde ze door de hel van de Vikingen en raakte in de war met goden. Ik vond het idee beter dan het spel. Vooral de oppervlakkige puzzels en vervelende gevechten zorgden ervoor dat ik het niet wilde uitspelen. En dat is jammer, want ik vond het verhaal en vooral de visuele presentatie toen erg goed. Gelukkig gaat het tweede deel in alle opzichten nog een stapje beter.

«Hellblade II» is geen spel voor bangeriken.
Bron: Ninja Theory

«Hellblade 2» is een direct vervolg op het eerste deel. Senua heeft zich gevangen laten nemen en naar een slavenschip gebracht. Hierdoor kan ze met de invallers van de Vikingen meereizen naar haar thuisland - IJsland. Ze wil erachter komen wat de Noormannen van plan zijn en een einde maken aan de slavernij.

Een lijdensweg

Als het schip in een storm terechtkomt en kapseist, wordt Senua van boord gegooid en spoelt aan op een strand. Ze heeft geen tijd om op adem te komen, want sommige slavendrijvers hebben het ook overleefd. Onder hen is de leider Thórgestr. Na een kort, bloederig gevecht neemt Senua hem gevangen. Ze heeft hem nodig om de weg terug te vinden naar zijn stam en zijn vader. Zo begint een moeizame en adembenemende reis door een mysterieuze wereld vol mythen en monsters - waarvan sommige in Senua's hoofd leven.

Nooit is duidelijk wat echt is en wat verbeelding.
Bron: Ninja Theory

De krijger lijdt aan een psychose. Om dit zo authentiek mogelijk in beeld te brengen, werkte Ninja Theory onder andere samen met Paul Fletcher, een professor aan de Universiteit van Cambridge. Hij is een expert op dit gebied. De interne dialogen zijn soms een beetje vermoeiend, maar creëren ook een unieke sfeer, met een persoon in het middelpunt die worstelt met zichzelf. Elke beslissing wordt onder de loep genomen, bevestigd en afgewezen.

Senua wordt gedurende het hele verhaal vergezeld door Thórgestr, Fargrímr en Ástríðr. Fargrímr weet meer over de bovennatuurlijke gebeurtenissen in de wereld en Ástríðr is een stamhoofd die haar volk wil beschermen tegen een reus. Een groot deel van het verhaal draait om deze mystieke wezens. Centraal staan echter de vier reizigers en hun ruzies, bovenal Senua. Zij worstelt niet alleen met echte demonen, maar ook met haar innerlijke demonen.

Senua moet het ook opnemen tegen reuzen.
Bron: Ninja Theory

Erg mooi

«Hellblade 2» greep me vanaf de eerste minuut. Dit komt door de audiovisuele presentatie in combinatie met de eersteklas acteurs en actrices. Dankzij motion capture zijn de bewegingen en gezichtsanimaties perfect vastgelegd. Elke kleine onzekerheid, uitputting of frustratie is duidelijk zichtbaar. Ik heb nog nooit zoveel fotorealisme gezien als in dit spel. De Unreal Engine 5 maakt het mogelijk. Dit geldt met name voor de omgeving. Het rotsachtige en sprookjesachtige landschap van IJsland is perfect vastgelegd. Ik heb misschien wel een nieuwe fetisj voor mezelf ontdekt: rotsporno. Ik begrijp eindelijk de fascinatie van de rotsbijters uit «The Neverending Story». De rotsblokken zien er gewoon goed genoeg uit om op te eten. Net als de rest van het spel. Er zijn mooie met mos bedekte stenen hutten, grotten verlicht door kristallen of adembenemende fjorden met ruisende watervallen.

Het lichtspel is bijzonder mooi in de grotten.
Bron: Ninja Theory

Het spel slaagt er bijna of in ieder geval zonder waarneembare onderbrekingen in - vergelijkbaar met «God of War». Er is geen fade to black tijdens een tijdsprong. In plaats daarvan zoomt de camera weg, vliegt als een drone over het dromerige landschap en vindt de avonturengroep weer terug, die nu op een andere locatie is aangekomen. De samensmelting van realiteit en visioenen is net zo indrukwekkend geënsceneerd. Ik ga een verlaten dorp binnen als er plotseling een zwarte figuur verschijnt die het hele scherm in rode en zwarte schaduwen hult. Het volgende moment staat de wereld op zijn kop en verandert de omgeving in een surrealistische nachtmerrie.

De landschappen zijn een droom.
Bron: Ninja Theory

Het is in het begin even wennen dat het spel een beeldverhouding van 2,39:1 gebruikt. Deze komt oorspronkelijk uit de filmindustrie en wordt tegenwoordig nog maar zelden gebruikt. Als je, zoals ik, geen ultrabreed beeldscherm hebt, moet je rekening houden met zwarte balken. Hierdoor ziet het spel er filmischer uit. Het helpt dat het spel helemaal geen gebruikersinterface heeft.

Ik was minstens zo onder de indruk van het geluidsontwerp als van de graphics. Ninja Theory raadt een hoofdtelefoon aan en voor één keer moet ik je gelijk geven. Zelfs met mijn 5.1 surroundsysteem komt de soundscape niet echt tot zijn recht. En het heeft alles. Diep gegrom dat rechtstreeks uit de hel zou kunnen komen is te horen als monsterlijke grimassen me bespringen. Het geluid zwelt aan tot een orkestrale symfonie van horror die mijn hart tot in mijn nek doet kloppen. Het rommelt en dondert en even plotseling keert de stilte terug - de plotselinge afwezigheid van geluid zorgt voor een heerlijk melancholische sfeer. De soundtrack bezorgde me regelmatig kippenvel.

Iedereen zonder ultrabrede monitor zal het moeten doen met zwarte balken.
Bron: Ninja Theory

Repetitieve gevechten en weinig veeleisende puzzels

Terwijl het verhaal en de enscenering me volledig in slaap sussen, trekken de gevechten en vooral de puzzels me herhaaldelijk uit de verhaallijn. Ik kan de gevechten vergeven. Ze zijn vermakelijk en na een paar minuten alweer voorbij. Ze komen ook lang niet vaak genoeg voor om «Hellblade 2» een actiespel te noemen. Daarvoor zijn ze ook niet complex genoeg. Er is een zware en een lichte aanval en ik kan ontwijken. Mijn focus laadt zich ook op in de loop van de tijd. Als ik die activeer, vertraagt de tijd en maak ik korte metten met de vijanden.

De gevechten zijn massaal, maar ze missen elke complexiteit.
Bron: Ninja Theory

De aanvalspatronen van de vijanden zijn heel gemakkelijk te lezen en het ontwijkvenster is royaal. Bovendien vallen de vijanden achter elkaar aan. De enscenering is eersteklas. Aan de ene kant zijn de vijanden met hun maskers of misvormde gezichten, die meestal maar vaag herkenbaar zijn, heerlijk eng. Aan de andere kant zijn de zwaardgevechten echt krachtig en dynamisch geënsceneerd. Het ene moment steek ik mijn zwaard in de maag van een tegenstander, het volgende trekt iemand me tegen de grond en pas op het allerlaatste moment kan ik zijn bijl pakken en in zijn schedel rammen. De gevechten volgen altijd hetzelfde patroon, dus dat hadden er wel wat minder mogen zijn. Maar ze helpen om de wreedheid van de wereld over te brengen.

Maar met de puzzels kan ik nauwelijks iets. De meeste verdienen de naam nauwelijks. Meestal moet ik bepaalde symbolen in de omgeving vinden en er vanuit de juiste hoek op richten. Of ik moet drie bollen verzamelen om een magisch gesloten poort te openen. Om de bollen te bereiken, kan ik interacteren met grotere lichtbollen die de omgeving veranderen. Een brug wordt bijvoorbeeld ineens zichtbaar of een muur verdwijnt. De puzzels zijn zo georganiseerd dat ik automatisch naar de juiste plek wordt geleid en nauwelijks hoef na te denken. Op een paar uitzonderingen na, had ik ze helemaal achterwege kunnen laten. Ze rekken de speelduur alleen maar op.

De puzzels zijn erg rechttoe rechtaan en bieden weinig variatie.
Bron: Ninja Theory

«Senua's Saga Hellblade 2» is mij ter beschikking gesteld door Microsoft. Ik heb de pc-versie getest. Het spel is ook verkrijgbaar voor PS5, Xbox Series X/S en Game Pass.

Conclusie

Kort, aangrijpend en filmisch

"Hellblade 2" neemt je mee op een verontrustende en aangrijpende reis door het mystieke IJsland van de Vikingtijd. Realiteit en visioenen smelten samen tot een helse trip die Senua's innerlijke onrust perfect weergeeft. Het is nooit duidelijk wat echt is en wat een waanidee. Na zes tot acht uur komt er een einde aan het avontuur, maar veel meer had mijn hart toch niet kunnen verdragen. Senua's strijd tegen de IJslandse slavenhandelaren, mysterieuze reuzen en haar eigen verleden is zenuwslopend.

Dit komt vooral door de indrukwekkende productie. Zowel grafisch als akoestisch legt "Hellblade 2" de lat verdomd hoog. De sensationele graphics en sfeervolle soundtrack brengen de emoties van Senua en haar metgezellen perfect over.

Mijn enige punt van kritiek zijn de repetitieve gevechten, die goed in scène zijn gezet maar iets te vaak voorkomen. Nog vervelender zijn de weinig veeleisende puzzels, die de flow van het spel verstoren en meestal gewoon saai zijn.

Deze kleine dingen doen echter niet veel af aan de algehele ervaring van "Hellblade 2". Ninja Theory vertelt een aangrijpend en volwassen verhaal in een surrealistische wereld die ondanks de verschrikkingen ongelooflijk mooi is om naar te kijken. Als je houdt van filmisch geënsceneerde games met een aangrijpend verhaal, ga er dan voor.

Pro

Audiovisueel baanbrekend
Geweldige landschappen
Spannend in scène gezet
Emotioneel verhaal

Contra

Herhalende gevechten
Veeleisende puzzels

61 mensen vinden dit artikel leuk

Philipp Rüegg

Senior Editor

Philipp.Rueegg@digitecgalaxus.ch

Ik ben gek op gamen en diverse gadgets, dus bij digitec en Galaxus waan ik me in het land van overvloed - alleen krijg ik helaas niets gratis. En als ik niet bezig ben met het los- en weer vastschroeven van mijn PC à la Tim Taylor, om hem een beetje te stimuleren en zijn klauwen uit te slaan, dan vind je me op mijn supercharged velocipede op zoek naar trails en pure adrenaline. Ik les mijn culturele dorst met verse cervogia en de diepe gesprekken die ontstaan tijdens de meest frustrerende wedstrijden van FC Winterthur.

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren

Review
Getest van "Senua's Saga: Hellblade II": zenuwslopend, bombastisch en gewoon ongeëvenaard
van Philipp Rüegg
Review
"Doom: The Dark Ages" getest: demonen afslachten op het geluid van metal
van Philipp Rüegg
Review
Getest van "Split Fiction": het beste coöpspel dat ik ooit heb gespeeld
van Philipp Rüegg