Darm met charme? Nee, met wormen: pinwormbesmetting wordt beschouwd als de laatste wormziekte in Noord- en Midden-Europa - maar het blijft bestaan. Dat komt omdat het risico om steeds opnieuw besmet te raken groot is. Maar er zijn manieren om de wormencyclus te beëindigen.
Hoe pinwormen worden overgedragen
Wat zijn de symptomen van een pinwormbesmetting?
Waarom worden kinderen zo vaak besmet?
Doordat de eitjes van de pinworm zo kleverig zijn, hechten ze zich bijzonder goed aan de handen en onder de vingernagels - en wordt de infectieketen voortdurend in stand gehouden. Zelfs volwassenen zijn niet onaangetast: Als een kind besmet is, is de kans groot dat de rest van het gezin binnenkort ook geniet van de ongewenste darmkameraden.
Niet: Je doet er iets aan.
Behandeling van een pinwormbesmetting: wat helpt
Waarom het ook voordelen heeft om een flat te delen met mensen en dieren
De pinworm kan niet van zulke goede dingen worden beschuldigd: Het is geen sparringpartner voor je immuunsysteem, want hij verblijft alleen in de darm en migreert - in tegenstelling tot andere wormsoorten - niet door het weefsel. Maar gelukkig zijn ze ook niet schadelijk voor je gezondheid. Het is alleen vervelend.
Ik had leraar kunnen worden, maar omdat ik liever leer dan lesgeef, leer ik mezelf met elk nieuw artikel bij. Vooral op het gebied van gezondheid en psychologie.
Gids
Praktische oplossingen voor alledaagse vragen over technologie, huishoudelijke trucjes en nog veel meer.
Ken je ze, je - mogelijk - onerkende huisgenoten in je darmen? Kleine, witte draadvormige pinwormen, slechts 3 tot 13 mm groot, die zich thuis voelen in de endeldarm. Speltwormen, medisch bekend als Enterobius vermicularis, komen veel voor. Over het algemeen wordt het gezien als een probleem voor kinderen, maar bijvoorbeeld in de Verenigde Staten is het een van de meest voorkomende parasitaire infecties: 12 procent van de hele bevolking zou pinwormen bij zich dragen. Voor West-Europa wordt geschat dat 20 procent van de kinderen op de kleuterschool en basisschool er last van heeft. Exacte cijfers zijn niet beschikbaar
Net als bij hoofdluis, is de Igitt-factor ook vrij hoog voor pinwormen. Vooral omdat de parasiet zich op een andere manier verspreidt dan zijn soortgenoten: hij verspreidt zich niet via de uitwerpselen. In plaats daarvan - en dit idee is echt ewwww: meestal 's nachts kruipen de vrouwelijke wormen uit de darm naar de bodem om ongeveer 10.000 eitjes in de anus (perianale regio) te leggen. "De kleverige, gelatineachtige substantie waarin de eitjes worden afgezet en de bewegingen van de vrouwelijke worm veroorzaken perianale jeuk. De eitjes kunnen tot drie weken overleven op oppervlakken bij normale kamertemperatuur," omschrijft MSD Manuals het verloop van de ziekte madeninfectie (Latijn: enterobiasis).
De eitjes zijn meestal na enkele dagen niet meer besmettelijk, maar omdat de dragers meestal kleine kinderen en schoolkinderen zijn, houden ze de wormcyclus in stand: bij het krabben aan de jeukende anale streek komen de wormeitjes op de handen terecht, van daaruit via hand-mondcontact weer in het lichaam, waar ze uiteindelijk weer in de darm terechtkomen. Daar komen de larven uit, worden geslachtsrijp en kruipen weer uit de anus ... Een vicieuze cirkel. Maar het is niet alleen een kwestie van voortdurende herinfectie: de wormeitjes kunnen ook andere gastheren bereiken via bijvoorbeeld gedeeld speelgoed, besmet voedsel (zoals salade of fruit), deurklinken of de zandbak in de speeltuin, waar ze een nieuwe cyclus kunnen beginnen. Speldwormeitjes kunnen ook worden ingeademd via besmette grond en stof.
Voor veel lijders: helemaal geen. Anderen ervaren jeuk in de anus, vooral 's avonds of 's nachts als de vrouwelijke wormen actief eitjes leggen. De jeuk kan dan weer leiden tot onrustig slapen. Andere symptomen zijn buikpijn, diarree en misselijkheid. Bij meisjes kan de worm ook naar de vagina migreren en daar ontstekingen veroorzaken. Pijn, roodheid en jeuk in de vulva en vagina, vooral 's nachts, kunnen een teken zijn van pinwormen. In zeldzame gevallen en alleen bij een zware besmetting is ontsteking van de darmwand ook mogelijk bij beide geslachten.
De wormeieren op de anus (of op de handen) zijn niet zichtbaar met het blote oog. Wat je - soms - wel kunt zien in de ontlasting zijn de kleine witte wormpjes die zich verplaatsen. Zo kan enterobiasis vrij duidelijk worden vastgesteld - veel vaker en uiteindelijk sluitend gebeurt dit met de zogenaamde swabtest: s Ochtends wordt een strook tape op de anus van de getroffen persoon geplakt, aangedrukt en voorzichtig weer losgetrokken. Als dit op een glasplaatje wordt aangebracht, kan de kinderarts de wormeitjes onder de microscoop identificeren en de behandeling starten.
Volgens Deutsches Ärzteblatt hebben verschillende onderzoeken naar pinwormbesmetting deze risicofactoren vastgesteld bij kinderen tussen de vier en elf jaar: "Nauw sociaal contact, speelgoed of schrijfgerei in de mond stoppen en vooral nagelbijten (...) dragen aanzienlijk bij aan blootstelling aan Enterobius vermicularis in deze levensfase. Krabben in het anale gebied, ongecontroleerd anus-vinger-mond contact, onafhankelijke persoonlijke hygiëne zonder toezicht en weinig naleving van handen wassen voor het eten worden in verband gebracht met significant hogere infectiepercentages."
Als een pinwormbesmetting is aangetoond, zal je kinderarts een middel voorschrijven dat meestal door alle familieleden wordt ingenomen. De werkzame stoffen mebendazol, pyrantelembonaat en pyrvinium embonaat behoren tot de anthelminthica die sinds de jaren 1950 zijn toegelaten. Alleen mebendazol werkt zowel op de wormeieren als op de volwassen wormen en hoeft maar één keer te worden ingenomen. De andere antihelminthica worden twee keer gegeven met een interval van twee weken. De medicatie wordt goed verdragen, maar er kunnen bijwerkingen optreden zoals maag- en darmklachten en hoofdpijn.De medicatie is niet goedgekeurd voor zwangere vrouwen.
En daarom zijn, naast behandeling met medicijnen, preventieve maatregelen altijd onderdeel van de behandeling van een pinwormbesmetting: Vingernagels moeten kort worden geknipt en regelmatig worden afgeborsteld, vooral bij kinderen die hun vingers nog vaak in hun mond stoppen. Wat ook helpt om de wormcyclus te doorbreken: was je handen zorgvuldig na het toiletbezoek en voor elke maaltijd, gebruik alleen handdoeken en washandjes voor specifieke personen (dus van dezelfde persoon), verschoon je pyjama en ondergoed regelmatig, voorkom krabben aan je anus en maak je geslachtsdelen dagelijks schoon.
Er staan een paar tips op internet over huismiddeltjes die pinwormen - zogenaamd - kunnen uitroeien: Knoflook, rauwe wortels, uien, zuurkool, blauwe bessen, kamillethee, grapefruitpitextract... Nu kun je uitgaan van de theorie: "Het kan geen kwaad, het kan geen kwaad" - of laat het daarbij. Want er is geen deugdelijk wetenschappelijk bewijs dat het eten van deze voedingsmiddelen alleen wormen uitroeit. Het Ärzteblatt schrijft in dit verband kort en bondig: "Darmspoelingen, "knoflookkuren", Karlovy Vary-zout of blindedarmoperaties (bij afwezigheid van blindedarmontsteking) zijn achterhaald." Het is beter om de hygiënemaatregelen te volgen en de beschreven remedies te nemen, die de cyclus (hopelijk) zullen doorbreken.
En als je nog steeds denkt "bah", laat me je dan vertellen: wormen en mensen hebben altijd al een gemeenschap gevormd die een flat deelt en bestaan al duizenden jaren naast elkaar - en niet alleen met pinwormen. Verschillende wormparasieten konden en kunnen zelfs het menselijke immuunsysteem trainen, wat betekent dat zowel de gastheer als de parasiet profiteren van de infectie, zoals deze studie laat zien. Tegenwoordig geloven veel wetenschappers zelfs dat het toenemende aantal allergieën en auto-immuunziekten zoals astma of neurodermitis niet alleen te wijten is aan de steeds hygiënischer leefomstandigheden. Het is ook te wijten aan het feit dat de meeste wormziekten zijn uitgeroeid in Noord- en Midden-Europa.
