Weg met de vermoeidheid! Een week lang sliep ik elke nacht minstens acht uur. Tenminste, dat was het plan. Mijn conclusie: het is echt niet zo makkelijk - en er zijn rationele redenen waarom niet.
Ik houd absoluut van slapen! Toch krijg ik regelmatig te weinig rust. Ik hoop daar een week lang verandering in te brengen door elke nacht minstens acht uur te slapen. Laten we beginnen met de aflevering van deze week van "Ik heb het gedaan!"
Hoe dan ook, mijn doel is om minstens acht uur te slapen. Een beetje meer zou ook goed zijn. Maar te lang slapen helpt ook niet. Om mijn doel te bereiken, moet ik uiterlijk om 23.00 uur slapen. Deze week ga ik dus tussen 22.00 en 22.30 uur naar bed. Dat geeft me wat tijd om in slaap te vallen; ik val tenslotte niet in slaap zodra mijn hoofd het kussen raakt.
Slaap, hier kom ik!
Mijn natuurlijke slaapritme: laat chronotype
Nachten 1 tot en met 3: het werkt!
Nacht 4: Ik ben niet moe
Nacht 5: iedereen mag laat opblijven behalve ik
Het weekend: slapen werkt
Zondagavond: weer alles uit de kast trekken
Conclusie: Ik kan niet concurreren met mijn nachtelijke slaapschema
Wetenschapsredacteur en bioloog. Ik hou van dieren en ben gefascineerd door planten, hun mogelijkheden en alles wat je ermee kunt doen. Daarom is mijn favoriete plek altijd buiten - ergens in de natuur, het liefst in mijn wilde tuin.
Achtergrond
Interessante feiten uit de wereld van producten, een kijkje achter de schermen van fabrikanten en portretten van interessante mensen.
Nu ben ik vrij beperkt in mijn methoden. Door de week moet ik uiterlijk om 7 uur opstaan, dus mijn enige optie is om eerder naar bed te gaan. En dat is precies waar de uitdaging ligt. Ik ben een nachtuil. Ik hou van lange avonden - vooral de zwoele zomeravonden. Eerder naar bed gaan zal mijn zelfbeheersing op de proef stellen. En het zou wel eens zinloos kunnen zijn. Uit slaaponderzoek blijkt dat het maar in beperkte mate mogelijk is om je eigen, innerlijke slaapritme te veranderen.
Het is maandagavond - het begin van mijn experiment. Na een overvol weekend was opstaan vandaag niet bepaald gemakkelijk. Uitstekend, denk ik bij mezelf. Dat zou het inslapen 's avonds een stuk gemakkelijker moeten maken. Ik slaap niet alleen graag, maar ik slaap meestal ook heel goed. Als ik eenmaal in slaap gevallen ben. Dat is het deel waar ik moeite mee heb. Maar als ik in dromenland ben, dan blijf ik daar. Ik word 's nachts heel zelden wakker, meestal alleen als ik wakker schrik van mijn wekker.
Dit alles is een duidelijk teken dat ik in het zicht van mijn natuurlijke slaapritme leef. Als ik de vrijheid krijg, schuift mijn slaap automatisch verder naar achteren. Je kunt je natuurlijke slaappatroon herkennen aan de manier waarop je slaapt als je je niet hoeft aan te passen aan sociale beperkingen - bijvoorbeeld tijdens een vakantie. Ik heb dan de neiging om ongeveer 9 uur te slapen, ruwweg van 1 uur 's nachts tot 10 uur 's ochtends. Ik ben duidelijk het late chronotype - een nachtuil. Je kunt meer te weten komen over chronotypen in dit interview met een chronobioloog. In een poging om eerder te gaan slapen, verruil ik mijn gebruikelijke scherm voor een boek. [[image:75245453 "Throwback naar mijn kindertijd: deze week zie ik op tegen het uitgaan van de lichten. Maar 's avonds lezen is een overwinning. Ik hoop er een vast onderdeel van mijn nachtritueel van te maken." "Anna Sandner"]]
Ik ben er maar half zeker van dat mijn poging om mijn chronotype in het korset van het dagelijks leven te persen succesvol zal blijken. Toch wil ik het uitproberen, al was het maar bij gebrek aan alternatieve manieren om aan voldoende slaap te komen. Op de eerste avond, nog moe van het weekend, ga ik plichtsgetrouw kort na tienen naar bed. Ik lees een minuut of twintig en val relatief snel in slaap, waarschijnlijk rond 22.45 uur. De volgende ochtend is het nog steeds de wekker en niet mijn brein dat me wakker maakt, maar opstaan gaat makkelijker dan normaal. Gevoed door een slaaptekort haalt mijn wekker me meestal uit mijn dromen, waardoor ik nogal wat moeite heb om uit bed te komen. Als je je hierin kunt vinden, dan kunnen deze tips om makkelijker op te staan je misschien helpen.
De komende dagen heb ik ze een keer minder nodig. Ik sta veel makkelijker op dan normaal, zelfs op dag twee en drie van mijn experiment. Op de derde avond krijg ik echter al een klein voorproefje van wat komen gaat. Op woensdagavond raakt mijn vroeg naar bed-discipline een beetje uitgewerkt. Om 22.00 uur ben ik niet bijzonder moe. Toch vind ik mijn weg naar bed rond 22:30. Maar dan lees ik tot kort na 23:00. Opstaan de volgende ochtend gaat nog steeds soepel. Om aan mijn acht uur slaap te komen, maak ik een uitzondering en zet mijn wekker een half uur terug.
Wat ik zojuist in nacht 3 heb gezien, stelt mijn experiment in nacht 4 pas echt op de proef. Ik ben niet moe. Nu zou ik kunnen denken: "Geweldig nieuws, dat betekent dat ik genoeg slaap krijg!" Het probleem? Stom genoeg was wat er zou komen precies wat de wetenschap had voorspeld: mijn slaapritme zou terugschakelen naar mijn late chronotype. En helaas is dat precies wat ik niet kan toestaan als ik wil functioneren in de maatschappij. [[image:75245426 "Om het nog erger te maken, is het in deze tijd van het jaar licht buiten op mijn zelfopgelegde bedtijd. Deze nacht martel ik mezelf behoorlijk lang voordat ik eindelijk in slaap val." "Anna Sandner"]] Ondanks dat ik wakker en alert ben, ga ik rond 22.30 uur weer naar bed, lees tot 23.00 uur en lig dan klaarwakker. Ze zeggen dat je niet op de klok moet kijken als je niet in slaap kunt vallen of als je 's nachts wakker wordt, om de druk om (weer) in slaap te vallen niet te verhogen. Maar voor het experiment kijk ik toch stiekem. Het is 23.40 uur en ik ben allesbehalve moe. De marteling gaat nog een tijdje door totdat ik uiteindelijk in slaap val, waarschijnlijk rond 12:15 uur. De volgende ochtend word ik zoals gewoonlijk wakker geschud door het onaangename gepiep van mijn wekker, maar ik ben desondanks uitgerust en sta met relatief gemak op.
De volgende avond kost het me veel kracht om mezelf om 22.00 uur in bed te dwingen. Niet alleen moet ik een gezellige zomeravond vroeg beëindigen, ik maak me ook zorgen dat ik weer voor altijd wakker zal liggen. En terecht, zo blijkt al snel. Ik kan maar niet in slaap komen. Ik voel me teruggevoerd naar mijn kindertijd - dat onbedwingbare gevoel van onrechtvaardigheid toen de volwassenen nog vrolijk bij elkaar zaten en ik naar bed moest, om daar te liggen woelen en draaien, verveeld en chagrijnig. Dat is precies hoe ik me nu voel. Wat een verspilling van mijn leven, hier zo zinloos rond te liggen. Het is een beproeving die pas eindigt rond 12:30. Met andere woorden, het was het absoluut niet waard om mijn leuke vrijdagavond vroeg te beëindigen.
Gelukkig kan ik de ontbrekende uren slaap de volgende ochtend goedmaken. Het is zaterdag - geen werk, geen wekker. Ik slaap tot na 10:00 uur en voel enige opluchting. Ik ben het zat (pun intended) dat ik 's nachts niet kan slapen. Ik ga mijn zaterdagavond zeker niet weer rusteloos woelen en draaien in bed. Het maakt ook niet uit; zondag kan ik weer uitslapen. Of eigenlijk doe ik dat wel, ook al was mijn zoon nogal verontwaardigd dat hij zichzelf vanmorgen moest vermaken. Ik heb plannen voor 's avonds en leef mijn nachtelijke aard ten volle uit door rond 02:30 naar bed te gaan. De volgende ochtend word ik rond 11 uur wakker en opnieuw word ik geconfronteerd met het fundamentele dilemma van mensen met een laat chronotype: mijn natuurlijke slaap-waakritme past gewoon niet bij mijn levensstijl of maatschappelijke normen. Alleen al denken aan de komende avond geeft me een slecht gevoel. Morgen loopt de wekker weer genadeloos af om 7 uur 's ochtends, zodat ik uiterlijk om 23 uur moet slapen.
Aan het eind van de week zet ik weer alles op alles om op de een of andere manier 's avonds moe te zijn. Ik maak een lange fietstocht en voetbal met de kinderen om stoom af te blazen. s Avonds eet ik alleen iets lichts, zodat mijn maag niet in overdrive gaat net als ik op het punt sta in slaap te vallen. En als ik rond 22.30 uur mijn boek neerleg, doe ik een rondje meditatie. En toch, wakker lig ik. En liggen. En lig. En terwijl ik daar lig, niet in staat om de slaap te vinden, denk ik na over deze week - waarin ik vooral bezig was met niet kunnen slapen.
Ik moet echt toegeven dat mijn poging is mislukt. Natuurlijk is het me gelukt om de meeste nachten ongeveer acht uur te slapen. Maar dat is deels omdat ik een beetje vals heb gespeeld door mijn wektijd te verschuiven en omdat het weekend precies op tijd kwam. Als mijn experimentele week nog niet officieel voorbij was, zou ik er nu waarschijnlijk toch mee stoppen. Waarom? Omdat deze week me duidelijk heeft laten zien dat ik niet tegen mijn aangeboren slaapritme kan vechten. Na de korte opstartfase waren de uren die ik vroeger dan normaal naar bed ging gewoon onaangenaam verspilde tijd. Natuurlijk weet ik zeker dat ik meer rust heb gekregen dan wanneer ik mijn typische gewoonte om rond middernacht naar bed te gaan had aangehouden. Tegelijkertijd heb ik uiteindelijk niet zoveel extra slaap gekregen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat in bed liggen en niet in slaap kunnen vallen echt een marteling is als je het mij vraagt. Door af te wisselen tussen een werkweek en een weekendschema kan ik in het weekend wat slaap inhalen, maar uiteindelijk wordt mijn ritme er constant door in de war gegooid. [[image:75245410 "Het beste deel van deze week? Meer tijd om te lezen! Ik blijf een half uur lezen voor ik naar bed ga." "Anna Sandner"]] In de toekomst zal ik proberen een middenweg te vinden en in ieder geval iets eerder naar bed gaan om mezelf de tijd te geven om te lezen. Een half uur doorbrengen met een boek was mijn favoriete deel van de hele week. Normaal vind ik nauwelijks de tijd om te lezen - en ik denk dat het een betere manier is om 's avonds tot rust te komen dan voor een tv-scherm te zitten.
