De eerste twee weken van mijn poging tot de halve marathon werden gekenmerkt door inschattingsfouten, misverstanden en, gelukkig, een golf van motivatie. Dankzij de borstband.
De man met de kinderwagen
Ik denk dat ik eruitzie als zo'n overgemotiveerde fitnessvader, alleen dan met tien kilo extra. Maar goed, ik moet er nu doorheen. Ik probeer me zoveel mogelijk te concentreren op de optimale hartslagzone en vooral te genieten van het werkelijk prachtige uitzicht. Ik kan ook niet zeggen of mijn zoon de training leuk vindt, maar het is zeker niet saai genoeg voor hem om in slaap te vallen. Helaas is mijn plan niet gelukt.
Als je kunt lezen, ben je in het voordeel
De geliefde gadgets
Ik ben benieuwd wat de komende weken gaan brengen en vooral hoe mijn collega Oliver zich door de dagelijkse training heen worstelt. Mijn volgende doel is niet een specifieke afstand, maar om voor de tijd te lopen. Maar daarover meer in de volgende artikelen - hopelijk.
Hier ben ik nu. Lichtelijk uitgeput, met hoofdpijn, maar gelukkig en tevreden. Het is Paasmaandag, om 20.30 uur 's avonds, en ik heb net mijn eerste rondje hardgelopen. Hoewel hardlopen een beetje overdreven is. Op mijn lange weg naar de halve marathon in september, doe ik momenteel basistraining. Met andere woorden, ik mag mijn hartslag niet boven de 115 slagen per minuut laten komen. Ik heb daarom besloten om mijn avondwandelingen iets intensiever te maken om de vereiste hartslag te halen. Als je je afvraagt hoe het zit met dit lage hartslagbereik, dan ben je me al een stap voor. Maar daarover later meer ...
Optimale hartslag? Verre van dat. Bron: Claudio Candinas
Zoals mijn collega Oliver Fischer en ik aan het begin van onze serie al zeiden, is onze vrije tijd nogal beperkt door werk, gezin en andere smoesjes en moeten we creatief zijn als het gaat om onze trainingstijden en -routines. In mijn geval betekent dit dat ik mijn zoon, die niet graag door iemand anders dan mij naar bed wordt gebracht, nu meeneem naar zijn avondtraining. En zo marcheer ik in een snel tempo op mijn knalgele hardloopschoenen over landweggetjes in mijn buurt, terwijl ik onze Thule voor me uit duw en schuif.
Na een goed uur ben ik weer thuis en het volgende uur probeer ik mijn wakker geschrokken zoon in slaap te krijgen. Mijn tussentijdse conclusie: hardlooptraining met mijn zoon heeft niet echt zin. Bovendien, als ik naar mijn analyseresultaten kijk, realiseer ik me dat ik de verkeerde hartslagzones heb onthouden, namelijk die voor fietsen. Bij joggen of wandelen zou ik idealiter 125 slagen per minuut moeten halen en niet 115. Geweldig, denk ik bij mezelf. De eerste training was dus voor mijn achterkant. En het doet niet eens pijn van spierpijn of zo. Maakt niet uit. Afvinken, doorgaan.
Achtergrond
Halve marathon project: conditietest leidt tot kuitkramp
van Oliver Fischer
Drie dagen later besluit ik 's middags te gaan hardlopen. Het zou vijf kilometer worden. Uitgerust met mijn fitnesshorloge en smartphone ging ik op weg. Het voelt veel bevrijdender om zonder kinderwagen te joggen. En mijn playlist, die ik heb samengesteld om me te motiveren, doet zijn werk. Voor het geval er ervaren hardlopers onder jullie zijn die nu hun hoofd schudden: Ja, ik had al snel door dat het geen zin heeft om te gaan hardlopen met een smartphone in mijn hand. De statusupdates over mijn run op het scherm leiden me veel te veel af en het is bijna onmogelijk om een redelijk constant tempo aan te houden. Maar afzeggen is zeker geen optie. Dus druk ik me door de vijf kilometer heen en doe er ruim een uur over. Je hoeft geen wiskundig genie te zijn om de rekensom te maken: Dat is verdomd langzaam.
Bij thuiskomst is het douchen en dan meteen naar de la met sportkleren. Mijn oude hartslagmeter zit daar nog ergens verstopt. Ik ben altijd al een gadgetfreak geweest en als je mijn fitheid zou afmeten aan de sportuitrusting die in mijn huis rondslingert, zou ik waarschijnlijk van sport kunnen leven. Daar is hij dan, de Polar H10. Ik doe er snel een nieuwe batterij in, doe de borstband om en probeer hem aan te sluiten op mijn Apple Watch. Gelukkig is er YouTube. Een tutorial is snel gevonden en in een mum van tijd lees ik de gegevens van de borstband af op het display op mijn pols. Perfect, dus niets staat mijn volgende run zonder smartphone in de hand in de weg.
Mijn derde en vierde loopjes zijn daardoor veel aangenamer en effectiever. Ik loop acht kilometer in minder dan een uur - wat nog lang geen goede hardloopprestatie is, maar het is een grote stap voorwaarts voor mij. En zie, ik heb echt steeds meer plezier in hardlopen. De komende weken zullen uitwijzen of dit slechts de eerste euforie is, die, zoals zo vaak in het leven, relatief snel weer wegzakt, of dat ik gemotiveerd zal zijn om alles vol te houden. Ik ben optimistisch en heb de volgende vier lessen geleerd uit mijn eerste twee weken sinds de prestatieanalyse:
Even rennen met een kinderwagen maakt mijn dagelijks leven niet efficiënter
Als je analysetabellen goed kunt lezen, ben je in het voordeel en train je vanaf het begin in de juiste hartslagzone.
Lopen met je smartphone in je hand is niet alleen onhandig, maar leidt ook af en heeft een negatieve invloed op je trainingsresultaten.
Ik heb een (zonne)bril nodig voor het hardlopen. Mijn ogen tranen als ik hardloop - misschien gewoon voor de lol ...
