"The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom" getest: een geslaagd experiment met technische gebreken

Domagoj Belancic

25-9-2024

Vertaling: machinaal vertaald

Het eerste eigen avontuur van prinses Zelda is een gedurfd en geslaagd experiment. Ondanks vervelende stotteringen kunnen fans van de serie zich verheugen op een uitstekend "Zelda"-avontuur met een snufje "Pokémon".

"The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom" gaat de geschiedenisboeken van Nintendo in. Voor het eerst in de geschiedenis van de spelserie bestuur ik niet de zwaardvechter Link, maar de gelijknamige prinses zelf.

In plaats van een zwaard gaat Zelda de strijd aan met een magische staf. Hiermee kan ze voorwerpen en monsters kopiëren en tevoorschijn toveren als "echo's". Dit gedurfde gameplay-experiment zet veel dingen op hun kop. Desondanks voelt "Echoes of Wisdom" aan als een klassieke 2D "Zelda".

Eén vlieg in de zalf: de af en toe slechte technische realisatie bederft de spelervaring met vervelende stotteringen. Ik wou vaak dat ik het spel op krachtigere hardware kon spelen.

Eén keer kopiëren en plakken, alsjeblieft

Mysterieuze scheuren zijn verschenen in het koninkrijk Hyrule en leiden naar de "leegte" - een vreemde parallelle dimensie waarin de tijd stilstaat. Uit deze scheuren komen veel gemene monsters tevoorschijn. Link, die normaal gesproken altijd klaar staat om het koninkrijk te beschermen, is in een van deze scheuren verdwenen. Geweldig. Prinses Zelda zal de wereld moeten redden en de scheuren moeten sluiten.

Tijdens haar reis door Hyrule wordt Zelda vergezeld door "Tri", een suikerzoete fee die de prinses een magische staf geeft. Dit gooit de beproefde "Zelda"-gameplay overhoop.

Als ik een sprankelend voorwerp in de wereld zie, kan ik het kopiëren met de toverstaf. Eenmaal gekopieerd is het voorwerp op elk moment voor mij beschikbaar als een "echo". Verslagen monsters kunnen ook worden gekopieerd en weer tevoorschijn worden getoverd om voor mij te vechten als dat nodig is.

Hoe en waar ik echo's gebruik, bepaal ik helemaal zelf. Wil je een voorbeeld? Ik wil naar een schatkist op een richel. Om daar te komen, tover ik eerder gekopieerde bedden tevoorschijn, stapel ze op en gebruik ze als trap. Ik kan ook waterkubussen stapelen en er tegenop zwemmen. Of ik kloon een spin die aan het plafond hangt en gebruik zijn ronddraaiende draad als klimtouw.

De enige beperking die ik heb is de magie die ik tot mijn beschikking heb. Elk gekloond voorwerp en elk monster kost magische punten. Als deze op zijn, wordt de oudste echo verwijderd. Na verloop van tijd kan ik de beschikbare magiepunten uitbreiden met upgrades en zo steeds flagrantere echo's maken.

Onhandige besturing

De snelheid waarmee ik nieuwe voorwerpen en monsters ontgrendel is verdomd snel. Ik ben nog maar net gewend aan een echo of ik vind het volgende voorwerp of de volgende vijand om aan mijn repertoire toe te voegen. Om de paar uur ontdek ik zelfs iets dat mijn speelstijl volledig op zijn kop zet - soms in de manier waarop ik gevechten benader en soms in de manier waarop ik me door de wereld beweeg of puzzels oplos.

"The Legend of Zelda: Pokémon"

Het verzamelen van verschillende monsterecho's doet me soms denken aan "Pokémon". Als ik door de wereld zwerf, zie ik steeds nieuwe spannende wezens. Ik wil ze echt "vangen" zodat ik ze de strijd in kan sturen of voor andere doeleinden kan gebruiken.

Soms zoek ik bewust afgelegen plekken en grotten op om spannende monsters te vinden. Een elektrisch geladen vleermuis? Dat is handig om vijanden mee te verdoven. Een reusachtig plantenwezen dat ronddraait en vijanden wegslingert met stekels? Dat zal me helpen om grote hordes vijanden te bestrijden.

De verschillende monsters hebben zelfs verschillende niveaus en hun eigen "types" (vuur, water, gras, ijs, etc.), die belangrijk zijn in de strijd. Ja, er is zelfs een "Pokédex"-achtige encyclopedie met interessante feiten over de monsters (en voorwerpen) in het spel opgenomen. Mijn Pokémon-hart maakt een vreugdesprongetje.

Als het verzamelen van monsters nog niet genoeg reden was om blij te zijn, ontmoet ik in de loop van het spel een gekke wetenschapper. Hij maakt nieuwe Frankenstein-monsters voor me. Ik kan de opwindbare robotbeesten gebruiken in gevechten zonder magie en naast de echomonsters. Dit is vooral handig in grotere en moeilijkere eindbaasgevechten.

Een snufje telekinese

Als alternatief kunnen bewegingen van voorwerpen of monsters worden overgezet naar Zelda met het omgekeerde "unison". Een voorbeeld: om een steile berg te beklimmen, tover ik een spin tevoorschijn als echo en maak ik me eraan vast met "Unison". Het beest kruipt de berg op en ik zweef met hem mee. Dit bespaart me de moeite van het klimmen. Heel grappig.

Een klein zwaard is een must

"The Legend of Zelda"-puristen kunnen opgelucht ademhalen - althans een beetje. Zelfs de prinses kan niet zonder zwaardvechten. Na de eerste kerker vindt ze een magisch zwaard. Hiermee kan ik een "zwaardvechtersmodus" activeren, waarmee Zelda zichzelf bestuurt als Link en met het zwaard zwaait. Dit betekent dat ik actief kan deelnemen aan het gevecht. Helaas maar voor een paar seconden. Daarna moet ik het zwaard opladen met magische bronnen.

Ik kan de duur van de modus geleidelijk opwaarderen. Maar ik ben er nog steeds niet echt blij mee, zelfs na talloze upgrades. Ik kan de bronnen voor het opladen alleen vinden in de interdimensionale scheuren. Als ik Hyrule verken, is mijn magische balk voor de zwaardvechtersmodus dus meestal leeg.

Dus ik kom vaak in een situatie terecht waarin ik zelf mijn zwaard zou willen trekken, maar dat niet kan. Dit is vooral frustrerend als mijn getoverde monsterecho's raar doen en vijanden missen of vast komen te zitten. Verdomme, waarom dood je die Moblin niet gewoon in plaats van te missen of stom te staan kijken!

Grote wereld, geweldige kerkers, ingenieuze puzzels

De wereld van "Echoes of Wisdom" is groot, maar niet overweldigend groot. Het kostte me ongeveer 25 uur om mijn avontuur te voltooien. Tijdens dat proces heb ik heel wat zijmissies voltooid en de meeste verzamelitems gevonden.

Net als in "Breath of the Wild" en "Tears of the Kingdom" ben ik vrij om de volgorde te kiezen waarin ik de gebieden verken en kerkers aanpak. Deze vrijheid voelt erg verfrissend in een 2D "Zelda". Over kerkers gesproken: de generieke en soms teleurstellende kerkers uit het "Breath of the Wild"-tijdperk behoren definitief tot het verleden.

Net als in eerdere spellen in de serie zijn de kerkers thematisch ingedeeld. Ik vecht en puzzel me onder andere een weg door een gloeiendhete lavakerker, een bevroren ijskerker en een waterkerker in het territorium van de Zoras. De puzzels doen denken aan de klassieke "Zelda"-spellen. Het oplossingspad daarentegen doet meer denken aan de nieuwe, open spelmechanieken van de laatste twee Switch spin-offs.

Op naar de "leegte"

Naast de kerkers en de "leegte" zijn er talloze kleinere grotten, schatten en geheimen te ontdekken in de overwereld van Hyrule. Er staan me ook verschillende minigames en uitdagingen te wachten. Ik kan meedoen aan een paardenrace, gevechtsoefeningen voltooien met een beperkte selectie echo's of zo snel mogelijk fruit oogsten. Geweldig!

Ik ben een beetje teleurgesteld over de buit die ik in grotten vind of krijg als beloning voor minigames. Meestal krijg ik alleen een paar robijnen of wat onbeduidende ingrediënten voor smoothies waarmee ik mezelf kan genezen of mijn magie kan regenereren. Dit is nuttig, maar niet spectaculair.

Mooi, maar schokkerig

"Echoes of Wisdom" is een suikerzoet en prachtig spel. Mits je de speciale grafische stijl onder de knie krijgt, die doet denken aan de Switch-remake van "Link's Awakening" (2019)

De nederzettingen zijn voor mij een hoogtepunt. De dorpen barsten van de liefdevolle details en de aaibare personages zijn humoristisch geanimeerd en vermaken met grappig geschreven dialogen. De visuele pracht wordt afgerond met een uitstekende soundtrack, gekenmerkt door nostalgische melodieën en frisse composities met een pakkend melodiekarakter.

"The Legend of Zelda: Echoes of Wisdom" is verkrijgbaar voor Nintendo Switch. Het spel is mij door Nintendo ter beschikking gesteld voor testdoeleinden.

Domagoj Belancic

Senior Editor

Domagoj.Belancic@digitecgalaxus.ch

Mijn liefde voor videospelletjes ontstond op vijfjarige leeftijd met de originele Gameboy en is in de loop der jaren met sprongen gegroeid.

---

Review

Welke films, series, boeken, spellen of bordspellen zijn echt goed? Aanbevelingen uit eigen ervaring.

Alles tonen

Deze artikelen kunnen je ook interesseren